Γεννήθηκα κάπου στο τέλος της δεκαετίας του ’60, σε γειτονιά της Αθήνας (με την έννοια της εποχής). Δεν ξέρω αν εκείνη η εποχή ήταν “καλύτερη” ή όχι. Ήταν σίγουρα διαφορετική. Πιο “ρομαντική”, πιο ελεύθερη. Τα παιδιά μεγάλωναν όλα μαζί. Υπήρχε μια αλληλεγγύη, μια έντονη κοινωνικότητα, ένα “δέσιμο”.
Η φιλία είχε την πραγματική της έννοια και οι φίλοι ήταν πραγματικοί, χειροπιαστοί.
Σήμερα όλοι έχουμε φίλους, ακόλουθους, δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες σε ορισμένες περιπτώσεις.
Είναι φίλοι μας όλοι αυτοί;
Ποιους και πόσους πραγματικούς φίλους έχουμε;
Όταν ένας άνθρωπος λέει ότι έχει 100, 200, 1000 φίλους στο Facebook τι εννοεί; Τι καταλαβαίνει ο ίδιος;
Οι άνθρωποι της γενιάς μου μεγάλωσαν με ένα ρητό στο μυαλό τους (που μας είχε γίνει βίωμα) :
“Γνωστούς έχουμε πολλούς αλλά φίλους λίγους” .
Είμαι τυχερός άνθρωπος πάντα είχα φίλους, που με τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά τους, μου έδωσαν όλα αυτά τα στοιχεία που χρειαζόμουν για να διαμορφώσω το δικό μου χαρακτήρα.
Με αρκετούς από τους φίλους μου, έχουμε “χαθεί”, λόγω της καθημερινότητας, αλλά ξέρω ότι είναι εκεί για μένα όπως και εγώ γι’ αυτούς. Τηλεφωνιόμαστε αραιά αλλά κάθε φορά είναι σαν να μιλήσαμε την προηγούμενη μέρα.
Ο φίλος μου:
– δεν χρειάζεται να είναι μαζί μου συνέχεια δια ζώσης. Είναι μαζί μου στο μυαλό και την καρδιά μου
– δεν ρωτάει αν μπορεί να βοηθήσει, το θεωρεί αυτονόητο
– θα μου πει την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι
– ξέρει να συγχωρεί
– είναι κάτι παραπάνω από συγγενής
Τους φίλους μου τους έχω διαλέξει.
Για μένα η έννοια φίλος είναι “ιερή”. Ο φίλος θα μπορούσε να είναι ένας αδερφός από άλλη μάνα και άλλο πατέρα.
Σήμερα η φιλία τείνει να εκλείψει. Αλλάζουν οι καιροί, η ανασφάλεια και η καχυποψία παίρνουν τη θέση της δια ζώσης επικοινωνίας, της καλημέρας με το γείτονα , του καφέ με τη γειτόνισσα.
Ευτυχώς στην Ελλάδα ακόμα και σήμερα σε μικρότερο βαθμό από ό, τι παλιότερα, υπάρχουν ακόμα κάποιοι θεσμοί, κάποια ήθη που στέκονται όρθια κόντρα στην εποχή του εκφυλισμού των πάντων.
Όλα αυτά τα ήθη που έχουμε σαν Έλληνες και σιγά σιγά μας “αφήνουν”, μπορούν να ξαναγίνουν ισχυρά.
Πως όμως;
“Επανάσταση”;
√ ΝΑΙ κόντρα σε όλα αυτά τα καινοτόμα που προσπαθούν “να μας φυτέψουν στο κεφάλι” και δεν έχουν καμία χρησιμότητα.
√ ΝΑΙ κόντρα στην αποξένωση.
√ ΝΑΙ κόντρα στο “φόβο” που φιλάει τα έρημα και είναι πάρα πολύ ακριβός για εμάς.
Πάντα έλεγα και πάντα θα λέω ότι κάποια από τα κοινωνικά προβλήματα που μας απασχολούν, είναι στο χέρι μας να λυθούν.
Μη φοβάστε, είναι εύκολο και δεν χρειάζονται χρήματα. Το μόνο που είναι απαραίτητο είναι κάτι μικρό και μεγάλο συνάμα:
ΘΕΛΗΣΗ
Εις το επανιδείν φίλοι μου!
