Τα τελευταία χρόνια που έχω αρκετό χρόνο διαθέσιμο (όχι δεν είμαι τεμπέλης), παρατηρώ ότι οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να “λασκάρουν”.
Δεν ενδιαφέρει τίποτα ουσιαστικό ειδικά αυτό που, όπως λέει και ο λαός, είναι “μακριά από το κ#&@ μας και όπου θέλει ας μπει” .
Δυστυχώς για τους πολλούς, υπάρχουμε και εμείς οι άνθρωποι με αναπηρία.
Σε τι ξεχωρίζει α άνθρωπος από τα υπόλοιπα ζώα του Θεού;
Λένε οι επιστήμονες στη λογική. Αυτό ισχύει ή είναι ένας μύθος;
Σταθμεύουμε σε ράμπες, σε οδηγούς όδευσης τυφλών και ακριβώς μπροστά στην πόρτα των σπιτιών τους.
Με αφορμή το τελευταίο, το σπίτι μου είναι “ηλικιωμένο” χωρίς να έχει προδιαγραφές που χρειάζομαι για την εξυπηρέτηση μου. Έχει μικρό πεζοδρόμιο με αποτέλεσμα οποίος σταθμεύσει εκεί με αποκλείει από την έξοδο μου στην κοινωνία. Μετά τις πολλές φορές που βρέθηκε το αυτοκίνητο κάποιου γείτονα μου αναγκάστηκα να αφήσω σχετικό σημείωμα στο τζάμι του.
Την τελευταία φορά που έγινε όλο αυτό, ο οδηγός του αυτοκινήτου με ρώτησε γιατί δεν έχω τοποθετήσει κάποια σήμανση.
Είπα λοιπόν ότι πρώτα πρώτα δεν χρειάζεται να έχω σήμανση για να καταλάβει ότι δεν πρέπει να σταθμεύει ακριβώς μπροστά στην πόρτα οποιουδήποτε σπιτιού. Δεύτερο και σημαντικό, του έδωσα λίγη τροφή για σκέψη, του είπα ότι στις εποχές που ζούμε η τοποθέτηση σήμανσης είναι ξεκάθαρη στοχοποίηση ανθρώπων με προβλήματα που κάνουν εύκολη τη ζωή σε διάφορα είδη κακοποιών (μικρών ή μεγάλων) ή ανθρώπων που “εκμεταλλεύονται” αδύναμους ανθρώπους.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση το γεμάτο απορία βλέμμα του. Ευγενικός ο άνθρωπος παραδέχτηκε ότι δεν είχε σκεφτεί ποτέ αυτή την εκδοχή και μου ζήτησε συγνώμη.
Δεν χρειάζεται να ζητάτε συγνώμη.
Φίλε οδηγέ σκέψου πριν σταθμεύσεις .
Δεν παίρνει πολύ χρόνο.
Μην αφήνεις τον “σύγχρονο” τρόπο ζωής να σε κάνει έστω και άθελά σου “αντικοινωνικό” τουλάχιστον.
Εις το επανιδείν
