Δίνουμε βοήθεια στους άλλους
για να τους δεσμεύσουμε να μας την ανταποδώσουν
σε παρόμοιες περιστάσεις
Κι αυτές οι υπηρεσίες που τους παρέχουμε
είναι-για να πούμε την αλήθεια-αγαθοεργίες
που κάνουμε σ’ εμάς τους ίδιους
προκαταβολικά
Λα Ροσφουκώ, Maximes
Στη σημερινή κατάσταση των κινδύνων και των απωλειών, λόγω της Πανδημίας, στη χώρα μας δεν ωφελεί σε τίποτα η κομματική αντιπαράθεση, ούτε η συνωμοσιολογούσα ιδεοληψία. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του και η ευαίσθητη/ενεργή κοινωνία, καθώς και η επιστημονική κοινότητα, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σωρευτική κατάσταση ισοδύναμων κινδύνων, όπου η εκπλήρωση των καθηκόντων βοήθειας είναι τόσο επείγουσα, ώστε η οποιαδήποτε παράλειψη να εκλαμβάνεται από την πλειοψηφία του λαού ως φυγομαχία. Δεν υπάρχει χρόνος και χώρος για ριψάσπιδες, όποιο επιχείρημα κι αν επικαλούνται.
Όσο κι αν ορισμένοι πιστεύουν ότι έτσι κι αλλιώς η Μοίρα (ή μήπως ο Καπιταλισμός;) έχουν ήδη επιλέξει τα θύματά τους (λόγω ανισοκατανομής των διακινδυνεύσεων), ακόμα και τότε οι γιατροί, οι νοσηλευτές κι όλο το νοσοκομειακό προσωπικό οφείλουν ν’ αγωνιστούν για ν’ αποτρέψουν τα σχέδια της Μοίρας κι όχι να συμπράξουν –δια της αποχής– στην επιτυχία τους.
Το άτομο δεν δραστηριοποιείται μόνο για εγωιστικούς σκοπούς αλλά για σκοπούς του κοινού βίου.
Σε περιπτώσεις μάλιστα κοινών κινδύνων η σχέση δικαιώματος/υποχρέωσης βρίσκεται σε μία πολύ λεπτή ισορροπία, με βαρύνον στοιχείο το ηθικό επίπεδο της κοινωνίας και την ηθική κοινωνική ευθύνη των πολιτών. Το ηθικό καθήκον δεν έχει δηλαδή μόνον αρνητικό χαρακτήρα (δεν προσβάλλω τον άλλον) αλλά κυρίως θετικό χαρακτήρα (προσφέρω βοήθεια και προστασία).
Η καθολική κοινωνική συνείδηση συνιστά την κρίσιμη παράμετρο του ήθους ενός λαού, όπου η ανιδιοτελής αρωγή οριοθετεί το χρέος προς τους κινδυνεύοντες/πάσχοντες. Χρέος που δεν σημαίνει εγκατάλειψη ενός δικαιώματος αλλά αναγνώριση της αξίας του συν-ανήκειν στο πλαίσιο του κοινωνικού συμβολαίου.
Ο αποδρών φιλαπόδημος, ο αρνούμενος τη δημοκρατική νομιμοποίηση έκδημος και ο λαϊκιστής πάνδημος μάλλον έχουν χάσει την πυξίδα διάσωσης, τόσο της Ελλάδας όσο και των Ελλήνων.
ΥΓ. ’’Στον πόλεμο δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις
τη δολοφονία από την πατριωτική πράξη’’
(Διδώ Σωτηρίου, Ματωμένα Χώματα)
Πηγή: www.capital.gr
