Του Έθνους σημαίες
κυματίζουν σκισμένες
….
Ο μονομάχος γελά στην αρένα ένα γέλιο μες στη λύπη
Κώστας Δ. Υφαντής, Ηλιακός άνεμος
Ένα από τα νέα κοροναϊκά φαινόμενα είναι η επανεμφάνιση των αλάθητων κομματικών ειδικών, οι οποίοι δεν δέχονται μύγα στο επιστημονικό τους[;] σπαθί.
Χωρίς να εκτίθεται πολιτικά ο «κυβερνητικοποιημένος ή αντικυβερνητικός τεχνοκράτης», διατυπώνει γνώμη, εκφέρει άποψη, τηλεφωνεί μυστικά, αναλύει προφορικά… και δεν δεσμεύεται από τίποτα. Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, οι (μυστικο)σύμβουλοι μένουν.
Αρριβίστας ή ιδεαλιστής, αριστερίζων ή παντός καιρού, της προμήθειας ή της κολακείας, ο (μυστικο)σύμβουλος, ο παρακοιμώμενος, το «μέσο», το αυτί και το μάτι του κάθε Αρχηγού δεν είναι παρά ένα τείχος που υψώθηκε ανάμεσα στην αλήθεια και την εικόνα της.
Όσοι όμως πιστεύουν ότι η αλήθεια δεν έχει ανάγκη από πολλά κάτοπτρα, ότι δεν είναι δυνατόν άλλος να ηγείται δημοσίως και άλλος να εισηγείται υπογείως, απορούν με την επιβίωση αυτών των παρασίτων.
Τόσο πολλών και τόσο αλόγιστων, που όλοι αρχίσαμε να αναπολούμε, όσους έδιναν συμβουλές για τη ζωή μας και όχι για την εξουσία τους (ή καλύτερα, για τη ζωή μας που κινδυνεύει από την αδηφάγο εξουσία τους).
Η Ιστορία όμως είναι ανελέητη. Και ο λαός τιμωρός.
Τα σκήπτρα των «υψιπετώντων χαρταετών» – υπουργών, τα λύτρα των οικονομολόγων “μάγων – αετονύχηδων” πρέπει να δημευθούν.
Ας συνετισθούν όσοι ανέβηκαν ψηλά χωρίς να’ ναι πραγματικοί αϊτοί της αλήθειας και του αγώνα.
Η πτώση όσων απέτυχαν στους μεγάλους στόχους θα’ ναι πιο μαλακή από την πτώση όσων πέτυχαν τους δικούς τους μόνο στόχους.
Στο ενδιάμεσο πρέπει ν’ απαλλαγούμε από ;
Τις αυτο-εκπληρούμενες προφητείες.
Τους αυτο-αξιολογούμενους πολιτικούς.
Τους αυτο-ελεγχόμενους πολίτες.
Τους αυτο-χαρακτηριζόμενους διανοούμενους.
Σε τούτο το αυτο-καταστροφικόν και αυτ-ιστικόν Κράτος οφείλουμε άπαντες να υιοθετήσουμε κάποιους μίνιμουμ κανόνες ηθικής.
• Μαγκιά δεν είναι να ασκείς κριτική στον πεσμένο αξιωματούχο αλλά να τον καταγγέλλεις όταν έχει την εξουσία.
• Οι μειοψηφικές αντιλήψεις και πρακτικές συνιστούν κρίσιμο παράγοντα ισορροπίας της κοινωνίας και της Δημοκρατίας αν δεν θέλουν – σώνει και καλά – να επιβληθούν στις πλειοψηφίες. Άλλο σεβασμός στη διαφορά κι άλλο η διαφορά ως επικρατούσα κατάσταση.
• Χωρίς ένα μίνιμουμ εμπιστοσύνης στους θεσμούς και δίχως διαφάνεια και λογοδοσία των υπεύθυνων η δημοκρατική νομιμοποίηση χωλαίνει
• Η πολιτική/κομματική αντι-παρά-θεση έχει ως κοινοβουλευτικό όριο τη μη-δημιουργία fake news και ως ηθικό όριο τη μη-δολοφονία χαρακτήρων
Ο ρατσισμός της επιτυχίας κόντρα στο ρατσισμό της αποτυχίας, η πανδημική καχυποψία και συνωμοσιολογία κόντρα στον ορθολογισμό και την αλληλεγγύη, η μη-συμφωνία για την ουσία και το περιεχόμενο του “δημοσίου συμφέροντος και του κοινού καλού” ,η εκ των υστέρων κι εκ του ασφαλούς κριτική όλων κατά πάντων, τα στερεότυπα και τα αντιστερεότυπα, όλα τούτα κι όλοι εκείνοι φοβάμαι ότι πλήττουν καθημερινά το κύρος του Κράτους δικαίου. Ζούμε σε συνθήκες zero model διακυβέρνησης, σ’ ένα καθεστώς “μυστικών φίλων κι αφανών εχθρών” [βλέπε υπόθεση μη-άρσης της ασυλίας του βουλευτή Πολλάκη]
Γιατί τα γράφω όλα αυτά;
Επειδή σε λίγες μέρες θα αρχίσει η νέα σύνοδος της Βουλής και καλά θα ήταν η κοροναϊκή παρατεταμένη σκοτεινή ατμόσφαιρα να μη γίνει αφορμή για νέες ανίερες συμμαχίες κι ανίατες συν-νοσηρότητες…
