Εσύ πώς λες «αντίο»;

Χάραζε σιγά σιγά η μέρα κι εσύ χάζευες τα χρώματα.

Στον ουρανό… Μέσα σου…

Τι χρώμα νιώθεις σήμερα; Ροζ; Μπλε;

Μήπως έχει μαζευτεί πολύ μαύρο; Όταν στον ουρανό σκουραίνουν τα σύννεφα, θα ξεσπάσουν με μια βροχή. Θα εκφράσουν έτσι το μαύρο που έχει μαζευτεί μέσα τους. Κάπως πρέπει να το εκφράζουμε κι εμείς. Ίσως αν το προλάβουμε και δε γίνει βροχή, να είναι καλύτερα. Να «ξεδώσουμε» απλά με ένα δυνατό φύσημα. Που φέρνει βέβαια τα πάνω κάτω. Είσαι έτοιμος να φέρεις τα πάνω κάτω;

Πόσα «αντίο» έχεις πει αλλά κυρίως πόσα δεν έχεις πει;

Μαζεύεις μαύρο μέσα σου και το σύννεφό σου φέρνει βροχή. Εσύ πιθανόν να λυτρώνεσαι εκείνη την ώρα αλλά μετά φτου κι από την αρχή… Δε λύνεται έτσι η πηγή του προβλήματος. Είναι δύσκολο το «αντίο» θα πεις. Και γι’ αυτό το αποφεύγεις. Συντηρείς μια κατάσταση προβληματική και στόχος σου είναι «να βγει απλά η μέρα». Όχι! Κάνε σπουδαία την κάθε σου μέρα! Όχι άλλες μηχανικές κινήσεις. Όχι άλλοι συμβιβασμοί.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν.

Πώς θα πεις το αντίο σου; Το «πού» δεν το ρωτάω. Είναι σίγουρο ότι ο καθένας ξέρει πολύ καλά τι θέλει να αποχαιρετήσει. Ίσως και τι επιβάλλεται να αποχαιρετήσει… Θα το πεις με τα μάτια χαμηλά; Ή με «eye contact» που λένε και στο χωριό μου; (Εντωμεταξύ, δεν έχω χωριό). Θα το πεις ψιθυριστά ή θα το φωνάξεις; Θα το πεις από απόσταση ή από κοντά; Θα το πεις με ενοχές ή με αυτοπεποίθηση; Θα το πεις με αμφιβολία στη φωνή σου ή πιο σίγουρος από ποτέ; Όποιον τρόπο και να διαλέξεις, σημασία έχει ότι το τόλμησες. «Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» σαν να ακούω τον ποιητή μας, Ανδρέα Κάλβο, να φωνάζει.

Στην ελευθερία θα σε οδηγήσει και το «αντίο» σου. Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς, ότι θα σπάσεις τα δεσμά σου, τόσο πιο γρήγορα η μόνη «φυλακή» σου θα είναι οι σφιχτές αγκαλιές των αληθινών ανθρώπων (σου). Λίγη ποίηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, όπως και κανά δυο αντίο… Κάν’το σήμερα!

Διαβάστε επίσης:

Όσο μεγαλώνω, διώχνω