Απολογισμός 2018
Μόλις εξέπνευσε το 2018. Άλλος ένας χρόνος με δυσάρεστο απολογισμό, τόσο σε εθνικό όσο και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια σύντομη αναφορά στα γεγονότα αρκεί για να επιβεβαιωθεί ο χαρακτηρισμός αυτό. Εμείς δεν θα μπούμε στον πειρασμό να επιχειρήσουμε πολιτική ανάλυση. Αυτή είναι δουλειά άλλων. Όχι δική μας. Θα προσπαθήσουμε απλά να αποτυπώσουμε τη γενική κατάσταση, όπως αυτή περιγράφεται από τα γεγονότα. Ποια είναι, λοιπόν, η κατάσταση σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο;
Σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αναταράξεις σε πολλά σημεία του πλανήτη. Τοπικοί πόλεμοι που διαλύουν κράτη, υποδομές και οικονομίες. Ολόκληρη η Μέση Ανατολή είναι ένα φλεγόμενο τοπίο, που δεν λέει να σταματήσει. Ισοπεδωμένες πόλεις. Κατεστραμμένα νοικοκυριά. Εξαφάνιση υποδομών και παραγωγικών πηγών. Εκατόμβες θυσιών ανθρώπων κάθε ηλικίας. Διαμελισμένα κορμιά ακόμη και μικρών παιδιών!. Χιλιάδες άνθρωποι, με την φρίκη και την απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπά τους, παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς. Ένα δρόμο με πολλούς κινδύνους. Με κακουχίες. Με άψυχα κορμιά να επιπλέουν στη θάλασσα χωρίς να φτάσουν ποτέ στον προορισμό τους. Με απάνθρωπη εκμετάλλευση από τους διακινητές. Ένα δρόμο που δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα τους οδηγήσει σε ασφαλείς τόπους. Ότι εκεί που θα πάνε θα βρουν αποδοχή, αλληλεγγύη και ανθρώπινη ζεστασιά.
Ο Πούτιν, με το έτσι θέλω, με τη χρήση των όπλων, απόσπασε από την Ουκρανία την χερσόνησο της Κριμαίας, γιατί έτσι βολεύει τον στόλο του.
Στο Αφγανιστάν και στο Πακιστάν ανταρτικές ομάδες – τρομοκράτες, οι ταλιμπάν ληστεύουν και σκοτώνουν, χωρίς να δίδουν λογαριασμό σε κανένα.
Στην Αγγλία, Γαλλία Γερμανία, και σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες φανατικοί ισλαμιστές σχεδιάζουν και πραγματοποιούν τρομοκρατικές επιθέσεις και σκοτώνουν αθώους πολίτες. Κίτρινα γιλέκα στη Γαλλία. Ένα κίνημα που δεν λέει να σταματήσει, με ανθρώπινες απώλειες και υλικές καταστροφές. Ολόκληροι λαοί ξεσηκώνονται. Διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Ζητούν ισότιμη κατανομή του παγκόσμιου πλούτου και μεταναστεύουν από τις φτωχές στις πλουσιότερες χώρες, προκειμένου να βελτιώσουν τη ζωή τους. Ο Τράμπ θέλει να υψώσει ένα τεράστιο τείχος πολλών χιλιομέτρων, για να εμποδίσει τους Μεξικανούς να μπουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ολόκληρος ο πλανήτης είναι σε αναβρασμό. Ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Και η τοπική και παγκόσμια κοινότητα αδυνατεί να ελέγξει όλα αυτά. Ή μήπως, για να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα, κάνουν πως δεν βλέπουν και δεν ακούνε, με το πρόσχημα ότι τάχα πασχίζουν να προασπίσουν την παγκόσμια ειρήνη;
Ίσως είναι η πιο μαζική, η σοβαρότερη και μακροβιότερη ανθρωπιστική κρίση που έχει καταγραφεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο, ότι θα τελειώσει σε σύντομο χρόνο. Γιατί; Γιατί έτσι βολεύει τους ισχυρούς και τα μεγάλα κέντρα συμφερόντων.
Σε εθνικό επίπεδο.
Τα ίδια και απαράλλαχτα. Μια παρατεταμένη οικονομική κρίση, την οποία ακόμη δεν μπορώ να αποδεχτώ. Μόνιμα με βασανίζει το ερώτημα: «Πώς δικαιολογείται μια πλούσια χώρα να έχει φτωχούς ανθρώπους; Πώς είναι δυνατό, μια χώρα, όπως η Ελλάδα, με άριστα συγκριτικά στοιχεία, –δεν της λείπει τίποτα: κλιματολογικές συνθήκες άριστες, αλιεία, γεωργία, ορυκτός πλούτος, ευφυείς ανθρώπους κ.λπ.– να βρίσκεται εγκλωβισμένη σε παρατεταμένη λιτότητα, με υψηλά ποσοστά ανεργίας και να διώχνει τα παιδιά της με υψηλό επίπεδο ευφυΐας και αυξημένα προσόντα στις χώρες της Ευρώπης και αλλού, όπου διαπρέπουν;»
Αλλά περισσότερο επώδυνα και επικίνδυνα είναι η σήψη και η διαφθορά, η απουσία κοινωνικών κανόνων και ηθικών και κοινωνικών αξιών. Αυτά είναι κυρίως τα στοιχεία που καθορίζουν την κουλτούρα και τον δείκτη του πολιτισμού μιας χώρας. Και σ΄ αυτά παρατηρείται μεγάλη και αδικαιολόγητη έκπτωση. Όταν καταλύονται αυτά, εύκολα η κοινωνία μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτη ζούγκλα. Και η συνέπεια;
Φαινόμενα ακραίας βίας, βαρβαρότητα πληρωμένα συμβόλαια θανάτου, ληστείες, απαγωγές για λίτρα, κακοποίηση και δολοφονίες ηλικιωμένων ανθρώπων για να τους ληστέψουν, σπείρες διακίνησης ναρκωτικών, εκβιασμοί, βιασμοί –είναι γνωστή η πρόσφατη τραγική περίπτωση της φοιτήτριας στη Ρόδο–, κουκουλοφόροι, βόμβες μολότοφ, καταστροφή ξένων περιουσιών, χωρίς αιδώ καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αδιαφορία για τον συνάνθρωπο και άλλα παρόμοια κοσμούν καθημερινά τα ειδησεογραφικά δελτία των ΜΜΕ. Κάποιες αξιέπαινες προσπάθειες, όπως «όλοι μαζί μπορούμε», καθώς και προσπάθειες μεμονωμένων προσώπων ή φορέων δεν αρκούν για να νιώθουμε ικανοποιημένοι και ασφαλείς.
Οικονομικά σκάνδαλα και αντιπαραθέσεις πολιτικών –π.χ. μίζες από εξοπλιστικά προγράμματα, Βατοπέδιο, Ζήμενς, Νοβάρτις κ.ά.– δηλητηριάζουν την πολιτική ζωή της χώρας, αμαυρώνουν το πολιτικό σύστημα και οδηγούν τους πολιτικούς μας, στην πλειονότητά τους, σε συμπεριφορές που επιτρέπουν στους πολίτες να τους χαρακτηρίζουν –αυτό δυσκολεύομαι να το αποδεχτώ– «δημαγωγούς». Φράσεις και χαρακτηρισμοί, όπως «σκάσε μωρή τσόκαρο», «πουλημένοι», «αλήτες» και άλλες παρόμοιες ακούγονται πλέον συχνά στο κοινοβούλιο, που ορθώς, αλλά με ερωτηματικό πλέον, θέλομε να πιστεύουμε ότι είναι ο «ναός της δημοκρατίας». Ο τρόπος που αντιπαρατίθενται, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούν, οι ύβρεις. και το ύφος τους δείχνουν παντελή απουσία οράματος και ενδιαφέροντος για τα προβλήματα του τόπου και του λαού. Όταν ανοίγουμε την τηλεόραση για τις ειδήσεις ή για να παρακολουθήσουμε μια εκπομπή πολιτικού περιεχομένου, ξέρουμε τι θα ακούσομε: Κοκορομαχίες, αντιπαραθέσεις χωρίς ουσία. Χρησιμοποιώντας θεμιτά και αθέμιτη μέσα, με στόχο να εξουδετερώσει ο ένας τον άλλο, ώστε όταν επιστρέψει στο κόμμα για να απολογηθεί να του πουν: «Μπράβο! Καλά τα κατάφερες! Τον έκαμες σκόνη!». Συμπεριφορές απαράδεχτες για ανθρώπους που θέλουν να θεωρούνται πολιτικοί ηγέτες! Μοιάζει σαν να ενδιαφέρονται μόνο για «την καρέκλα της εξουσίας», για να χρησιμοποιήσω την φράση που ακούγεται συχνά από τους απλούς ανθρώπους.
Αν όλοι μας και κυρίως οι πολιτικοί μας δεν αλλάξουμε στάσεις και αντιλήψεις. Αν δεν βάλουμε το «εμείς» πάνω από το «εγώ», για να θυμηθούμε και τον μακαρίτη τον Μακρυγιάννη, Αν δεν συνεργαστούμε με θάρρος, εντιμότητα και ειλικρίνεια, θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο. Κι αυτό το πληρώνει ο λαός! Ένας λαός που, παρά τα ελαττώματά του, έχει δείξει πολλές φορές, ότι φτάνει μέχρι την αυτοθυσία, προκειμένου να προασπίσει την υπερηφάνειά του, τις αξίες του και την τιμή του!.
