Ο τρόπος που επικοινωνούμε συλλογικά, βασίζεται κυρίως στους δημοσιογράφους. Σήμερα δεν γράφουν τα του “Δήμου”, δηλαδή αυτά που απασχολούν το λαό, αλλά ό,τι προσωπικά αισθάνονται.
Πριν λίγες μέρες, ο ίδιος αντιμετώπισα ένα τέτοιο πρόβλημα, αφού βρέθηκα να υβρίζομαι εξ αιτίας ανυπόστατων δημοσιευμάτων, από όσους υπερασπίζονται το «Η Μακεδονία είναι Ελληνική». Μα και για μένα μια είναι η Μακεδονία και είναι και Ελληνική, ταυτίζομαι απολύτως. Ξέρω τις αλυτρωτικές προτροπές του Συντάγματος των Σκοπιανών και, κάθε φορά που ταξιδεύω εδώ και δεκαετίες στο εξωτερικό και βλέπω το «Μακεδονία» στα σύνορα τρελαίνομαι.
Στην εκπομπή μου όμως στην ΕΡΤ, στο «Φόρτσα Πατρίδα», τίτλος που δεν έβαλα καθόλου τυχαία, σατίρισα κάποιους –λίγους- φαιδρούς τύπους που είδα στο συλλαλητήριο και είχα ένα σκετσάκι όπου μεταξύ άλλων ερωτήσεων, ρωτήθηκε κάποιος γιατί πήγε στη διαδήλωση και απάντησε «γιατί θέλουν να μου αλλάξουν το όνομα στον Μακεδονικό Χαλβά και να τον πουν Σκοπιανό».
Δυστυχώς, κάποιοι δημοσιογραφίσκοι, κατάλαβαν κάτι άλλο, μακρυά νυχτωμένοι από τη σάτιρα αριστοφανικής λογικής που θέλω να υπηρετώ.
Και αυτό, γενικότερα για την επικοινωνία, είναι τρομερό έλλειμμα αισθητικής, ευθύνης και αντίληψης.
Άλλο παράδειγμα ελλείμματος αισθητικής στην επικοινωνιακή αλήθεια: Δεν τολμάς να κάνεις κάτι στην ΕΡΤ, θα σου βάλουν αμέσως την ταμπέλα της ταύτισης με την κυβερνητική πολιτική. Μα η ΕΡΤ είναι το μόνο δικό μας κανάλι, το κανάλι όλων. Την αγαπώ και θέλω να τη στηρίζω, διαχρονικά. Σήμερα είμαι 61 ετών, προέρχομαι από την ΕΡΤ και έχω παράλληλα, αρκετές προτάσεις για δουλειά. Πιστεύει κανείς ότι η μόνη δουλειά που με ζει είναι αυτή στην ΕΡΤ; Αφού μπορεί οποιοσδήποτε το θέλει, να μπει στη Διαύγεια να δει τι λεφτά παίρνουμε και να κρίνει, την ίδια στιγμή που για να πάμε στα ιδιωτικά κανάλια μας δίνουν περισσότερα.
Και στην ΕΡΤ κάνω σάτιρα σε όλο το πολιτικό σκηνικό άρα και στην κυβέρνηση, χωρίς να μου έχουν τεθεί φραγμοί και περιορισμοί. Δε θα το δεχόμουν αυτό άλλωστε, το ξέρετε και έχω δώσει τις εξετάσεις μου σ’ αυτό.
Οι περισσότεροι δημοσιογράφοι τα τελευταία χρόνια λοιπόν, βλέπουμε να επιλέγουν πράγματα ανάλογα με την αντίληψη του εντύπου στο οποίο δουλεύουν και με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν. Αυτό που ζούμε λοιπόν στην επικοινωνία, είναι μια γελοιότητα που πρέπει να ξεπεραστεί.
Και για να ξεπεραστεί, χρειάζεται σωστή εφαρμογή της πολιτικής όχι μόνο από τους εκάστοτε κυβερνόντες, αλλά και από τους κυβερνώμενους, από όλους εμάς. Πρέπει όλοι εμείς που εφαρμόζουμε την πολιτική, να αντισταθούμε και να αποκτήσουμε μια αισθητική, για να μπορέσουμε να απαιτήσουμε και από τους κυβερνόντες έμπνευση. Γιατί όταν δεν υπάρχει αισθητική και έμπνευση, δεν υπάρχει τίποτα.
Δεν επιτρέπεται σήμερα, να αποποιηθεί κανείς εξ ημών τη μεγάλη αυτή ιδιότητα του Πολίτη. Είναι μια συλλογική ευθύνη που δεν πρέπει να την ξεχνάμε, αντιθέτως πρέπει να λειτουργούμε ως ενεργοί πολίτες σε κάθε χώρο όπου συναντάμε την κοινωνία μας και κάθε έκφρασή της.
Με κάτι τέτοια ξεσηκώνεται ο κόσμος -ακου να γίνουμε ενεργοί πολίτες! να αποκτήσουμε αισθητική!- τον κίνδυνο να βγούμε από την κρίση δεν τον σκέφτεται κανένας;
Κρίση! Απίθανη λέξη. Όπως έλεγε κι ένας δάσκαλός μου η μοναδική ίσως που το πρόβλημα (κίνδυνος) και η λύση (κρίση – ευθυκρισία) εκφράζονται ταυτόχρονα
Κύριε Ζουγανέλη, έλεος. Όσο αγαπημένα σας θυμάμαι απ τις προηγούμενες δεκαετίες τόσο προσπαθώ να μη σας βρίσω μέσα μου για αυτά που εξυπηρετείτε (άθελά σας πολύ πιθανως) τώρα. Ελεος. Η ιδεολογία είναι τελικά κάτι πολυ καθηλωτικό. Δεν αφήνει χώρο στον άνθρωπο να κρίνει μόνος του. Ελεος εις τη νιοστή και γαμω το πασοκ (τη λογική του που όλοι Όχι το κομμα)
Ευχαριστώ δε μπορώ όμως να καταλάβω τι σας ενόχλησε. Που είδατε το ΠΑΣΟΚ και τις λογικές του από μένα. Βρίστε με όσο θέλετε το κάνουν άλλωστε πολλοί αυτόν τον καιρό
αλλά να ξέρω γιατί.