Η Κωνσταντίνα Αλεξανδρίδου κάνει Crossfit, στη φωτογραφία βλέπουμε να σηκώνει ένα λάστιχο νταλίκας 72 κιλών

Όταν ήμουν μικρή ζητούσα συχνά να ασχοληθώ με διάφορα αθλήματα, η απάντηση από τους σημαντικούς άλλους ήταν πάντα η ίδια, «δε γίνεται, δεν πάνε σε αυτό το άθλημα παιδάκια με προβλήματα».

Σταδιακά αυτό έγινε μια εσωτερικευμένη δήλωση προς τον εαυτό μου κατά τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια «Δεν μπορώ να κάνω και πολλά αθλήματα, είμαι ανάπηρη». Όμως, περνώντας το χρόνια τα αθλήματα για αναπήρους στα οποία με πήγαιναν μου φαίνονταν όλο και πιο ανιαρά, είχα αρχίσει να κατηγορώ τον εαυτό μου πως δεν είμαι αρκετά καλή, ούτε καν για αυτά. Σταμάτησα τα πάντα. Ακόμη και τις φυσικοθεραπείες, σαν να παραιτήθηκα από κάθε προσπάθεια ίασης. Το σώμα μου είχε αρχίσει να με εγκαταλείπει και τα σημάδια της κραιπάλης, είχαν γίνει εμφανή. Περιττά κιλά, μειωμένη κινητικότητα, σωματικοί πόνοι και μειωμένη ψυχική διάθεση.

Είχα πάψει να με αναγνωρίζω, το είδωλο μου ήταν πια ένας κίβδηλος αντικατοπτρισμός. Ανασυγκροτήθηκα και αποφάσισα να γίνω όλα όσα μου αξίζουν να είμαι.

❝ Μια ανάπηρη, που η αναπηρία της δε θα την καθορίζει.❞

Ομολογώ στάθηκα τυχερή, καθώς συνάντησα ανθρώπους που είχαν διάθεση και μεράκι, να δουλέψουν μαζί μου, βλέποντας εμένα και όχι το μπαστούνι μου. Έτσι, μπήκε στη ζωή μου το Crossfit. Στην αρχή δεν μπορούσα να σηκωθώ και να καθίσω χωρίς στήριξη, μετά από πέντε χρόνια κάνω αυτό… Τα επόμενα σίγουρα επιφυλάσσουν πολλά…. Το μοναδικό όριο είναι το μυαλό μας και οι περιοριστικές σκέψεις και πεποιθήσεις που κάπως, κάποτε φύτρωσαν σε αυτό.

Οι προπονητές θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με δασκάλους. Μπορούν είτε να σου δώσουν φτερά, είτε να στα κόψουν. Αισθάνομαι τυχερή για τους προπονητές που επέλεξα. Τώρα πια έχω φτερά.

❝ Δεν είναι καμία κρυφή υπερδύναμη, που προσδίδει η αναπηρία.

Είναι απόρροια της αποδοχής της αναπηρίας.

Το μυστικό είναι η αποδοχή της μοναδικότητας.

Εσύ αποδέχεσαι τη μοναδικότητα;❞

Σχετικά με τον συντάκτη

Ειδική Παιδαγωγός

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή