Ο Δημήτρης Κωνσταντάρας με μάσκα και γάντια

Βρισκόμαστε εν τω μέσω μιας παγκόσμιας επέλασης του COVID-19.

Κάθε μέρα “μετράμε” θύματα και στην Ελλάδα. Ήδη είχαμε ένα νεκρό, θύμα του Κορωναίος. Η Ιταλία θυμίζει Έρημη Χώρα. Είχαν 149 νεκρούς στη Λομβαρδία σε μια ημέρα. Η Παγκόσμια Οικονομία και ο Παγκόσμιος τουρισμός απειλούνται με καταστροφή. Η Ελληνική κυβέρνηση κάνει έκκληση σε γιατρούς και νοσηλευτές να κάνουν αίτηση για να προσληφθούν. Οι εκπρόσωποι των συστημικών τραπεζών συναντούν τον υπουργό Οικονομικών, προκειμένου να αναλύσουν τα έως τώρα δεδομένα. Απολυμάνσεις παντού. Ο πρωθυπουργός απηύθυνε διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Αναβάλλονται αθλητικές συναντήσεις, πρωταθλήματα, κινδυνεύουν με αναβολή οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Σκούρα τα πράγματα.

Ανήκω στην κατηγορία “υψηλού κινδύνου”.

Είμαι άνω των 65 ετών. Έχω Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια. Πέρυσι, είχα νοσηλευτεί για λοίμωξη του αναπνευστικού. Και πρέπει να προσέχω πολύ. Και να υπακούω στις οδηγίες. Αν είναι δυνατόν να ΜΗΝ κυκλοφορώ σε μέρη όπου θα έρθω σε επαφή με πολλούς άλλους ανθρώπους. Να αποφεύγω τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αν είναι δυνατόν και τα ταξί. Να μην πηγαίνω στην Τράπεζα. Να πλένω τακτικά και με συνέπεια τα χέρια μου. Να φοράω γάντια όταν πρόκειται να αγγίξω πόρτες, χερούλια, εμπορεύματα, φλυτζάνια του καφέ, εφημερίδες στο περίπτερο. Να μην χαιρετώ διά χειραψίας εάν δεν φοράω γάντια. Να μην αγκαλιάζω κανέναν. Προπαντός, να μην φιλάω κανέναν, ούτε τα παιδιά μου. Να μην χαϊδεύω ποτέ ένα μικρό παιδί. Ούτε καν ένα σκυλί. Να μην πάω σε οποιαδήποτε συγκέντρωση σε κλειστό χώρο, ούτε καν σε μια ταβέρνα με δυο φίλους. Να μην πάω στο θέατρο, ούτε στον κινηματογράφο, ούτε στο γήπεδο (αυτό έτσι κι αλλιώς απαγορεύτηκε για όλους).

Πρέπει να “μαζευτούμε” όλοι.

Και κυρίως οι άνω των 65 ετών αλλά ΚΑΙ οι κάτω των 65 ετών. Και οι κάτω των 55 ετών. Και οι κάτω των 45 ετών. Πρέπει να “νοικοκυρευτούμε” ΟΛΟΙ. Να σοβαρευτούμε. Και να ακολουθούμε τις οδηγίες.

Χτες, Πέμπτη 12 Μαρτίου μεσημεράκι, ήθελα απεγνωσμένα να βγω λίγο έξω και να πιω έναν καφέ απέναντι από το σπίτι μου, στον πεζόδρομο της οδού Χανίων. Αισθανόμουνα εγκλωβισμένος, φυλακισμένος, έτοιμος να σκάσω. Έβαλα τη μάσκα μου, φόρεσα τα ολοκαίνουργια λευκά γάντια μου και βγήκα στο δρόμο. Περίμενα λίγο μπροστά από το σπίτι μου να δω τι γίνεται. Στους δέκα που περνούσαν, ο ένας φορούσε μάσκα. Εντάξει – είπα- η μάσκα δεν είναι υποχρεωτική γιατί αφορά αυτούς που φοβούνται μήπως μεταδώσουν ιό. Στους είκοσι που μέτρησα, μόνο ο ένας φορούσε γάντια. Περπατούσαν όλοι όμορφοι και καμαρωτοί λες και δεν συνέβαινε τίποτε. Πέρασα απέναντι και πήγα στο περίπτερο. Κόσμος στα ΑΤΜ της Εθνικής, χωρίς γάντια, αρκετοί έμπαιναν μέσα χωρίς μάσκα ή γάντια. Κόσμος ψώνιζε κανονικά στο περίπτερο, έχωναν τα χέρια τους στις εφημερίδες και έψαχναν αυτή που ήθελαν, έψαχναν τις καραμέλες, τις τσίκλες, τις σοκολάτες….

Κάθισα μόνος μου στα τραπεζάκια έξω στο δρόμο, με τη μάσκα μου και με τα γάντια μου . Έκανα το καθήκον μου.
Εσείς;

Σχετικά με τον συντάκτη

Φιλόλογος, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, Πρώην βουλευτής

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή