Στρατιώτες κατά τη διάρκεια πολέμου. Ανάμεσα σε φλόγες από τους βομβαρδισμούς.

Ισόβια μετά θάνατον
Αντ. Φωστιέρης, Τίποτα δεν είναι τίποτα

Δεν γνωρίζω ποιά [εγκληματο-λογική] ερμηνεία θα έδιναν ο Θουκιδίδης, ο Κλαούζεβιτς ή ο πιο σύγχρονος Π. Κονδύλης για τον πόλεμο/εισβολή/κατοχή στη σημερινή αιματηρή [διπολική;] σύγκρουση Ρωσίας/Ουκρανίας.

Σε τέτοιες τραγικές καταστάσεις, πέραν των διαπραττόμενων εγκλημάτων πολέμου, τα οποία ενώ έχουν με ακρίβεια προσδιοριστεί συνήθως δεν τιμωρούνται οι δράστες, τελούνται και άλλες πράξεις- παραβάσεις του κοινού ποινικού δικαίου[βιασμοί, ληστείες κλπ].Το ερώτημα που τίθεται συνεπώς είναι αν ο πόλεμος γεννάει ή αναδεικνύει βάρβαρα φονικά ένστικτα των αντιμαχόμενων[ιδίως των κατακτητών],τα οποία αγνοούσαν και οι ίδιοι εν καιρώ ειρήνης.

Εγκληματολογία του Πολέμου

Απάντηση ίσως να μπορεί να δώσει η Εγκληματολογία του Πολέμου [Criminology of War],η οποία από τη μία διερευνά την ακραία πολιτικο-ιδεολογική [;] βία, τη διακινδύνευση πολιτιστικών αγαθών της Ανθρωπότητας και την καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των πολιτών κι από την άλλη επιχειρεί να χαράξει την κόκκινη γραμμή ανάμεσα στον από έξω ένοπλο αγώνα και τη συναφή προς τα μέσα εγκληματικότητα .Όσο κι αν φαίνεται ασύμβατο πολλοί στρατιώτες εγκληματούν κατά τη διάρκεια των μαχών και πολλοί πολίτες εγκληματούν μετά τη λήξη του πολέμου.

Έτσι οι νέες και πολλαπλές θυματοποιήσεις που προκάλεσε ο πόλεμος [σε γυναίκες, παιδιά, άτομα με αναπηρία κλπ] από πρώιμους εγκληματίες συνοδεύονται συχνά κι από βιαιότητες των όψιμων βετεράνων, που επιστρέφοντας από τα πεδία της μάχης, “εκδικούνται” τις τραυματικές μνήμες τους σκορπώντας το θάνατο επί ενόχων κι αθώων.

Η “άσκηση/συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα” εξετάζεται από τη Στρατιωτική Κοινωνιολογία, την Πολιτική επιστήμη και το Διεθνές Δίκαιο, όμως η Εγκληματολογία οφείλει να εντοπίσει τους καινούργιους εγκληματογόνους παράγοντες που ξεπηδάνε όχι μόνον κατά τη διάρκεια του πολέμου αλλά και μετά το πέρας του. Τ’ ανθρωπολογικά και εθνολογικά χαρακτηριστικά της εγκληματικότητας του πολέμου μεταφέρονται και στην επόμενη μέρα, κρυπτόμενα πίσω από μία Πολιτισμική Εγκληματολογία, η οποία αναζητεί μέσα στα Κρατικά εγκλήματα [State crimes] τη ρίζα της μετα-πολεμικής εγκληματικής ατμόσφαιρας. Ο πόλεμος “νομιμοποίησε’ τους φόνους, την ποινή του θανάτου για τους λιποτάκτες, τις μαζικές καταστροφές μνημείων και οι μετά την ανακωχή “πολιτισμικοί πόλεμοι” δικαιολογούν κι αυτοί με τη σειρά τους διώξεις και αποκλεισμούς.

Το φονικό Κράτος

Το φονικό Κράτος [the killing State] μετά τη λήξη του πολέμου συνήθως στρατιωτικοποιείται[militarized State],ενισχύει μυστικές υπηρεσίες και αστυνομικές δυνάμεις και θέτει σε κίνδυνο θεμελιώδεις αρχές της Δημοκρατίας .Οι “πόλεμοι” με τους εξωτερικούς εχθρούς, τους επιβουλευόμενους την εθνική ακεραιότητα μπαίνουν από το παράθυρο στη δημόσια/πολιτική ζωή ορίζοντας, κατά παράβαση διατάξεων του Κράτους δικαίου, τους εσωτερικούς εχθρούς της κοινωνικοπολιτικής αποσταθεροποίησης. Για ν’ αποφευχθεί κάτι τέτοιο πρέπει η Ειρηνοποιός Εγκληματολογία [Peacemaking Criminology] να κατισχύσει της Πολεμοχαρούς Εγκληματολογίας [Warmaking Criminology]και μέσω μιάς Επανορθωτικής /Αποκαταστατικής δικαιοσύνης να προλάβει [κι αν μπορέσει ν’ αποτρέψει] την Εκδικητική δικαιοσύνη κατά παντός νέου μεταπολεμικού εχθρού.

Ο κίνδυνος να τελειώσει ο πόλεμος αλλά να μας μείνει η βία είναι παρών και κρίσιμος.

Γι’ αυτό η επούλωση των πληγών στην περίοδο της the day after , για το γενικότερο καλό της Ανθρωπότητας, δεν πρέπει να γίνει με βάση το δίκοπο δίλημμα’ “με ποιούς ήσουνα;” αλλά με μία συνολική ανθρωπιστική προσέγγιση σύμφωνα με τις πάγιες αρχές του Διεθνούς δικαίου και του Πολιτισμού της Ειρήνης.

ΥΓ. “Οι νεκροί μπαρκάρανε στα φέρετρά τους’” [Αντ. Φωστιέρης, Η γλώσσα των νεκρών]

ΥΓ2. “Σε σένα τώρα δοκιμάζουνε
τα νέα τέλεια καρφιά” [Θ. Φροντιστής, Πειραματόζωα]

Σχετικά με τον συντάκτη

Καθηγητής πανεπιστημίου στον κλάδο της εγκληματολογίας και πολιτικός.

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή