Περίγραμμα από κεφάλι γυναίκας σε μαύρο φόντο

Με αφορμή άλλη μια δολοφονία γυναίκας, της Δώρας, στη Ρόδο, βλέπω τις ευθύνες όχι μόνο των δολοφόνων, αλλά του οικογενειακού και του γειτονικού περιβάλλοντος. Όσα χρόνια μπορώ να θυμάμαι τη ζωή μου, πάντα στις οικογένειες προσπαθούσαν να κρύψουν τα “προβλήματα” (ψυχιατρικά ή άλλα) υγείας των μελών τους.

Μου κάνει εντύπωση και αρνούμαι να πιστέψω ότι σε αρκετά εγκλήματα που έχουν θύματα γυναίκες, η οικογένεια των δολοφόνων δεν ήξερε τίποτα για τις πράξεις τους, πέφτοντας από τα σύννεφα στο άκουσμα τους. Αυτοί οι “άνθρωποι” σχεδόν πάντα στο τέλος μαθαίναμε ότι είχαν ψυχιατρικά προβλήματα, που οι οικογένειες τους έκρυβαν πολύ καλά κάτω από το χαλί.

Δεν γίνεται να μην ξέρει η οικογένεια αν, το άτομο που έχει “περίεργη” συμπεριφορά ή διαγνωσμένη ψυχιατρική πάθηση παίρνει ή όχι την φαρμακευτική αγωγή του. Δεν γίνεται να μην ξέρει την πρόοδο της ασθένειας ή της συμπεριφοράς τους.

Η “ντροπή” της παραδοχής του “προβλήματος”, η άρνηση της αντιμετώπισής του (το παιδί μου είναι καλά, δεν έχει τίποτα) φτάνει για να μην πάει κάποιος στο γιατρό. Οι περισσότερες ασθένειες μπορούν να αντιμετωπιστούν, φτάνει να θέλουμε. Καμία δεν είναι ντροπή και οι οικογένειες έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη σε περιπτώσεις τέτοιων εγκλημάτων.

Δεν γίνεται να μην ήξερε η οικογένεια για την εμμονική (τουλάχιστον) συμπεριφορά του δολοφόνου, αφού είχε ίδιο παρελθόν σε άλλες σχέσεις του. Εφόσον ο δολοφόνος είχε “μειωμένο καταλογισμό” η ευθύνη ηθική και ποινική τους βαρύνει εξίσου. Δεν μπορεί να αντιμετωπίζουν τα θύματα και τις οικογένειες τους ως θύτες. Τι θα πει: “οι γυναίκες δεν είναι άγιες”; Τι θα πει “είναι το καλύτερο παιδί”; Τι θα πει ο “άνθρωπος είναι της εκκλησίας”; Τι είδους “μυαλά” βγάζουν αυτές τις ” δικαιολογίες”;

Σε ποιον αιώνα πρέπει να φτάσουμε:

  • για να μάθουμε ότι τα “προβλήματα” μας δεν τα κρύβουμε;
  • ότι προσπαθούμε να τα λύσουμε με τη βοήθεια της επιστήμης;
  • για να μάθουμε στα παιδιά μας ότι κανείς δεν είναι κτήμα κανενός;
  • να ενημερώνουμε με κάποιο τρόπο τις σχέσεις του παιδιού μας;

Η “γειτονιά” έχει επίσης τις ευθύνες της. Ίσως όχι τις “βαρύτερες” αλλά σε κάποιες περιπτώσεις καταλυτικές στην εξέλιξή τους. Όταν ακούμε φωνές, κραυγές πόνου, κλάματα, σημάδια στο πρόσωπο ή το σώμα (όσο φαίνεται) δεν πρέπει να μένουμε αμέτοχοι. Δεν πρέπει να κλείνουμε τα αυτιά μας μπροστά στον “θάνατο” της ψυχής ή του σώματος ανθρώπων που είναι δίπλα μας, ενδεχομένως για πολύ καιρό. Δεν μπορώ να χωνέψω με τίποτα ότι “η γειτονιά γνώριζε αλλά δεν μιλούσε”.

Οι παθογένειες της κοινωνίας λύνονται μόνο με τη συμμετοχή και την αλληλεγγύη.

Δεν πρέπει να υπάρχει ο φόβος (γιατί να μπω σε τέτοια διαδικασία;), που οδηγεί καθημερινά σε νέα θύματα.

Τέλος, θέλω να πω κάτι στις γυναίκες που δέχονται βία σε όλα τα επίπεδα. Ο άνθρωπος που είναι βίαιος και κακοποιητικός, δε θα αλλάξει. Μην αφήνετε το χρόνο να περνάει εις βάρος σας. Δεν θα είναι ποτέ η πρώτη και τελευταία φορά. Από αυτά που βλέπουμε δεν φτάνει η παρέμβαση της αστυνομίας. Πρέπει να φεύγετε από τον βασανιστή σας. Χρησιμοποιήστε τις δομές συλλόγων που βοηθούν (φιλοξενία και προστασία). Πηγαίνετε “πίσω” στο πατρικό σας, στην οικογένεια σας, που είναι εκεί για εσάς. Η οικογένεια θα σας προστατέψει με κάθε τρόπο και ας σας κρίνει. Δεν είναι κακό να κάνετε λάθος σε μια επιλογή σας. Κακό είναι να μην προσπαθήσετε να αλλάξετε αυτή την ζωή, που δεν σας αξίζει.

Εις το επανιδείν.

Διαβάστε Επίσης:

Η όμορφη Ιωάννα μας

Σχετικά με τον συντάκτη

Μέλος Δ.Σ. Συλλόγου ΑμεΑ Ιλίου

One comment for “Ευθύνες της οικογένειας και της γειτονιάς σε γυναικοκτονίες

Γράψτε απάντηση στο Άγρια ζώα στον αστικό ιστό Ακύρωση απάντησης

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή