Έχω γεννηθεί τυφλός αλλά θέλω να σου μιλήσω για τα χρώματα!

Εδώ και 32 χρόνια, δεν έχω δει ποτέ τίποτα. Ούτε το φως, ούτε ένα ηλιοβασίλεμα, ούτε τα πρόσωπα των αγαπημένων μου, ούτε τα χρώματα, ούτε τον εαυτό μου στον καθρέφτη! Αλλά δε με νοιάζει αυτό. Το συνήθισα. Και «βλέπω» με το δικό μου τρόπο.

Φτιάχνω εικόνες με τις υπόλοιπες αισθήσεις μου.

Βλέπω για μένα, σημαίνει αγγίζω, γεύομαι, μυρίζω ή ακουμπώ κάτι. Βλέπω και μέσα από τις περιγραφές των γονιών μου, των αδερφών μου, των συνεργατών μου, των φίλων μου και των χιλιάδων παιδιών που έχω συναντήσει τόσα χρόνια στα σχολεία ανά την Ελλάδα και έχουμε συζητήσει πολύ για το μότο ζωής μου, το «Με Άλλα Μάτια»!

Έτσι λοιπόν, μάζεψα 32 χρόνια χιλιάδες περιγραφές, τις διασταύρωσα, τις φίλτραρα, τις προσάρμοσα λίγο στα γούστα μου και ναι: είπα να τολμήσω να σας πω πώς έχω καταλήξει πλέον ότι βλέπω εγώ τα χρώματα!

Να λοιπόν, ενδεικτικά, μερικές δικές μου εικόνες:

Πράσινο:

Το αγουρέλαιο που βγάζεις Όταν βάζεις τις ελιές στο λιοτρίβι τον Οκτώβρη.

Βεραμάν:

Ένα παιδί να πίνει το πρωί φρέσκο άσπρο γάλα.

Γαλάζιο:

Ένα μωράκι που κοιμάται γαληνεμένο στην αγκαλιά της μητέρας του!

Κόκκινο:

Όχι απλά το καρπούζι, αλλά μια φέτα καρπούζι που δαγκώνει το κατακαλόκαιρο ένα έφηβο αγόρι, σαν μικρό διάλειμμα από το ξέγνοιαστο παιχνίδι του και γεμίζει ολόκληρος ζουμιά!

Κόκκινη κι η ντομάτα. Αυτές που μας έστελναν απ’ την Κρήτη μας, πριν αρχίσουν να μαθαίνουν τις ορμόνες, τότε που είχαν άρωμα, και τις άγγιζες, στρογγυλές, σκληρές, τις δάγκωνες, κι αυτές ζουμερές και… κόκκινες! Θυμάσαι;

Κόκκινο είναι και το αίμα, όμως βαθύ κόκκινο, σαν αυτό που έχει ένα δυνατό καλό κρασί Βουργουνδίας.

Λένε ότι το κόκκινο είναι το χρώμα του πάθους. ίσως γι αυτό φαντάζομαι μια μελαχρινή όμορφη Λατίνα –σαν εκείνη που είχα γνωρίσει σε ένα Erasmus στο Παρίσι-, να χορεύει ταγκό φορώντας ένα κατακόκκινο φόρεμα από μετάξι και το κορμί της να καίει τον παρτενέρ της. κόκκινο σαν την κόλαση, απαλό το μετάξι, καθόλου απαλό το κόκκινο…λένε σαν τη φωτιά, όμως καταλήγω ότι η φωτιά δεν είναι τελικά κόκκινη.

Ίσως τελικά το κόκκινο, να σημαίνει απλά ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!

Διάφανο:

Όταν η θάλασσα είναι ολοκάθαρη και λάδι και μπαίνοντας μέσα της καθρεφτίζεσαι στον βυθό της και διακρίνεις ακόμη και τον κόκκο της άμμου κάτω.

Μωβ:

Ένα ματσάκι μενεξέδες, μύρισέ το!

Γκρι:

Το κοτέτσι.

Και Ανοιχτό γκρι ένας κακός βαθμός σε διαγώνισμα!

Κίτρινο:

Λεμόνι, καναρίνι, μπανάνα, γκρέιπφρουτ. Μείγματα από γεύση και ακοή.

Ή απλά Η αίσθηση της ζεστασιάς και το μειδίαμα που σου βγαίνουν όταν αγγίζεις 1 βελούδο σε ύφασμα.

Άσπρο:

Οι γνωρίζοντες λένε πως τα τρία χρώματα, κόκκινο πράσινο και μπλε, σε ίσες ποσότητες δίνουν λευκό. Όμως εγώ, θα σου έλεγα πως το λευκό είναι κάτι παχύρευστο και αδιάφανο σαν το γάλα, όμορφο, αλλά δεν μπορείς να δεις ανάμεσά του. Γλυκό σαν τη ζάχαρη, γλείψε τα χείλη σου, εκεί κολλάει και σ’ αρέσει…παιχνιδιάρικο σαν το αλεύρι αν σ’ αρέσει να το πιάνεις στα δάχτυλά σου.

Πάντως λευκό για μένα ήταν και ένα στιγμιότυπο πριν χρόνια, ακριβώς εκείνο το δευτερόλεπτο που έβαζα μια γαρδένια ανάμεσα στα μακριά μαλλιά μιας κοπέλας, που μόλις είχε βγει από τη θάλασσα.

Μαύρο:

Τα κοράκια. Οι σημαίες των πειρατών από ένα παιδικό παραμύθι που φοβόμουν για χρόνια μικρός να διαβάσω ως το τέλος! Δεν τα φοράμε το Καλοκαίρι γιατί απορροφούν τη ζέστη. Οι μαυροπουκαμισάδες της Κρήτης. Το αντρικό περιβραχιόνιο για πένθος. Η μαύρη γάτα. Μαυρίζουν τα σύννεφα που φέρνουν βροχή.

Περίεργες συναντήσεις περιγραφών και ερεθισμάτων στο μυαλό μου τελικά, πάντως όχι και τόσο μαύρες.

Μπλε:

Όταν κρυώνουμε. Τα στρουμφάκια που ακόμα τα βλέπω όποτε τα πετύχω!

Πορτοκαλί:

Ένας φίλος μου φωτογράφος όταν τραβά φωτογραφίες.

Θες να σου πω και την καλύτερη μου περιγραφή;

Είναι το Ροζ:

Ένα κοριτσάκι -5χρονών- να τρώει μαλλί της γριάς!

Τριανταφυλλί:

Λερωμένες παιδικές φατσούλες με μερέντα -μόλις την έχουν αποφάει-.

Χρυσό:

Μια γυναίκα που βγαίνει περιποιημένη μετά από ώρες απ’ το κομμωτήριο.

Ώχρα:

Τρώγοντας πικάντικη μουστάρδα.

Είπα λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τις δικές μου εικόνες για τα χρώματα και σε τι αντιστοιχούν στο μυαλό και στην ψυχή μου. Μπορεί σε κάποια να συμφωνείτε μαζί μου. Ίσως και να πέφτω σε όλα έξω! Παίζει και να μην τα δω και ποτέ για να καταλάβω τελικά αν είχα δίκιο ή όχι! Δεν πειράζει. Άλλωστε θέλω να τα βλέπω όλα Με Άλλα Μάτια!