Βλέπω χρόνια τα προβλήματα προσβασιμότητας των ΑμεΑ στην καθημερινή ζωή, πριν ακόμα αποτελέσω και εγώ μέρος τους.
Ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας που αντιστοιχεί στο 10 με 12 % του πληθυσμού της χώρας, αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα σε πράγματα που για τους περισσότερους είναι αυτονόητα.
Διαβάζω με χαρά τις δράσεις και τα έργα που πραγματοποιούνται σε δήμους πανελλαδικά, για τη διευκόλυνση της ζωής μας.
Βραβεία για φιλικές πόλεις στους ΑμεΑ, στο Δήμο Τρικάλων, τον Δήμο Σύρου, τον Δήμο Κομοτηνής. Δυστυχώς όμως αυτές οι περιπτώσεις είναι οι εξαιρέσεις στον κανόνα των περισσότερων δήμων που θυμούνται τα προβλήματα αυτά όταν πλησιάζουν οι εκλογές.
Αλήθεια τι κάνουν αυτοί οι Δήμοι για να διευκολύνουν τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες;
🔺 Που βρίσκουν τα κονδύλια για να καλύψουν τα έργα προσβασιμότητας;
🔺 Πως ελέγχουν την ορθή κατασκευή τους και λειτουργικότητα τους όταν τα παραλάβουν;
🔺 Πως κάνουν συνεχής ελέγχους για την συντήρηση και επισκευή τους;
🔺 Μήπως έχουν έσοδα που δεν έχουν οι “άλλοι” Δήμοι;
🔺 Μήπως έχουν μεγαλύτερη απορρόφηση από τα προγράμματα ΕΣΠΑ;
🔺 Μήπως “βαφτίζουν” κονδύλια από άλλα προγράμματα;
🔺 Μήπως έχουν πολύ προσωπικό που καλύπτουν τα “πάντα”;
🔺 Γιατί οι υπόλοιποι δήμοι, ειδικά αυτοί που δεν χρωστάνε, έχοντας πλεόνασμα, δεν “κλέβουν” τις καλές ιδέες τους;
Χείμαρρος ερωτήσεων για μια αυτονόητη απάντηση : Δεν θέλουν.
Έχουν άλλες προτεραιότητες, που δίνουν περισσότερα πολιτικά ή άλλα οφέλη. Δεν τους ενδιαφέρει αυτό το κομμάτι του πληθυσμού, γιατί η “συντήρηση” της ζωής και της καθημερινότητας τους είναι ακριβή.
Ξέρουν λέτε τι σημαίνει ανάπηρος για να μπορέσουν να καταλάβουν τις ανάγκες τους;
Ρωτούν τη γνώμη τους, έστω και συμβουλευτικά, για τα έργα που είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι;
Όχι βέβαια!
Μην μου πείτε ότι φταίνε οι αντιδήμαρχοι, οι σύμβουλοι, οι εργαζόμενοι στις υπηρεσίες. Οι άνθρωποι που κάθονται σε μεγάλες καρέκλες πρέπει να γνωρίζουν προσωπικά όλα τα προβλήματα, όλων των ομάδων του πληθυσμού του Δήμου τους, για να μπορούν να κρίνουν σωστά τις προτεραιότητες των έργων και δράσεων που θα κάνουν. Ίσως θα έπρεπε να αναπτύξουμε δράσεις όπως το “Δείπνο στο Σκοτάδι” του καλού μου φίλου του Βαγγέλη Αυγουλά , να κάνουμε και την “Κίνηση με Αμαξίδιο”. Να βοηθήσουμε με αυτό τον απλό τρόπο να καταλάβουν οι άρχοντες ότι τα έργα και οι δράσεις που δεν κάνουν επηρεάζουν αρνητικά σε πολύ μεγάλο βαθμό τις ζωές ανθρώπων που δεν “φαίνονται”.
Ο μεγαλύτερος φασισμός για εμάς είναι ο αποκλεισμός μας από την κοινωνία. Δεν θέλω να φοβίσω κανέναν αλλά η “σιωπή” μας κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει και να νικηθεί ο “φόβος” της ανασφάλειας. Μπορούμε να χτυπήσουμε την αδιαφορία των δήμων για εμάς, διεκδικώντας ακόμα και στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο τα αυτονόητα δικαιώματα μας. Να καταλάβουν οι άρχοντες ότι δεν είναι πολιτικό πρόβλημα αλλά πρόβλημα πολιτών. Να αναγκαστούν να σπάσουν τους “τοίχους” που έχουν τα αυτιά τους. Είμαστε οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που έχουν ίσες υποχρεώσεις αλλά όχι και ίσα δικαιώματα.
