″Ξεχνώ το χρώμα του προσώπου μου
Είμαι από άγνωστη φυλή, χωρίς καθρέφτη”
Δήμητρα Χριστοδούλου, Οι απαντήσεις
Ειδήσεις, πρόσωπα κι εικόνες αναμιγνύονται με το ιδιωτικό και το δημόσιο συμφέρον [πολλάκις και με το κομματικό συμφέρον] και στο όνομα του δικαιώματος του πληροφορείν/πληροφορείσθαι προκαλούν ενημερωτικό χάος.
Η άκριτη υιοθέτηση των επισήμων απόψεων ή των ανεπίσημων πηγών από αρκετούς δημοσιογράφους και η συμμετοχή τους -με ανωνυμία – σε διάφορα blogs αλλοιώνει [κατά πολλούς “κουκουλώνει”] την αλήθεια και κατ’ επέκταση μεταλλάσσει το ρόλο και την αποστολή τους.
Ακόμα και η λεγόμενη “στρατευμένη δημοσιογραφία” μπορεί να ερμηνεύει διαφορετικά τα γεγονότα αλλά δεν επιτρέπεται να “κατασκευάζει” γεγονότα.
Ο καταγγελτικός λόγος, η διαπόμπευση των μη-αρεστών, η απόκρυψη στοιχείων για τους αρεστούς συνιστούν ορισμένα παραδείγματα της έκ-πτωσης από το λειτούργημα.
Η Δημοσιογραφία σήμερα διαθέτει τα πάντα: τεχνολογία, επικοινωνιακά δίκτυα, εξειδικευμένους επαγγελματίες, μορφωμένο αναγνωστικό κοινό.
Τι της λείπει;
Κατά τη γνώμη μου υπάρχει [και] στο χώρο αυτό έλλειμμα ηθικής και δεοντολογίας. Μέσα σ’ ένα γενικευμένο κλίμα ανομίας κι αμοιβαίας δυσπιστίας και καχυποψίας κυοφορούνται και γεννιώνται τερατόμορφες αποκαλύψεις και πεθαίνουν εν τω γεννάσθαι ανθρωπόμορφες συγκαλύψεις.
Οι σύγχρονοι-συχνά “κουκουλοφόροι” – καταδότες των σκανδάλων των [όποιων ] αντιπάλων είναι πολλές φορές οι ίδιοι που στην περίπτωση συγκάλυψης “ομνύουν” –με φαρδύ πλατύ το όνομά τους-υπέρ της αθωότητας του “δικού τους ανθρώπου”
Τα ΜΜΕ και οι δημοσιογράφοι καλούνται να ελέγξουν την κρατική εξουσία αλλά και όποια άλλη εξουσία [κομματική, θρησκευτική, κοινωνική, οικονομική κλπ] που παραβιάζει το νόμο και την ηθική.
Δεν προσ-καλούνται όμως να παίξουν “παιχνίδια” σε βάρος πολιτών ή να παραβιάζουν οι ίδιοι το νόμο προς όφελος όχι του συνόλου αλλά της ομάδας που τους πληρώνει ή τους τάζει ή τους εκ-φοβίζει.
Μπορεί τα όρια της στάθμισης των κινδυνευόντων εννόμων αγαθών να είναι πολλές φορές δυσδιάκριτα αλλά πιστεύω ότι ακόμα κι ο πλέον αφελής δημοσιογράφος γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στη δι-ερευνητική δημοσιογραφία και την εμπλοκή σε παιχνίδια παρα-εξουσίας.
Αν οι δημοσιογράφοι [θέλουν να] θεωρούνται gatekeepers της αλήθειας πρέπει ν’ αποφεύγουν τον [πολιτικό;] πειρασμό ν’ αναλαμβάνουν το ρόλο του “δήμιου”, γιατί συχνά αυτός που δια-τάζει τις εκ-τελέσεις αλλάζει διά-θεση και ο θύτης γίνεται πολύ εύκολα θύμα.
