04 Νοεμβρίου 2025
Δέκα χρόνια από την παρέμβαση της Κίνησης Χειραφέτησης Αναπήρων: «ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ» στο Ίδρυμα Λεχαινών
Τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια, η συλλογικότητα ενεργοποιημένων πολιτών ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ αγωνίζεται για την αξιοπρεπή διαβίωση των ανθρώπων με βλάβες και για τη χειραφέτηση της πολυπληθούς κοινότητας των αναπήρων.
Με εργαλείο το κοινωνικό μοντέλο για την αναπηρία, παλεύουμε για τα αυτονόητα: την άρση των θεσμικών και κοινωνικών φραγμών που καθιστούν ανάπηρους τους ανθρώπους με βλάβες, και τη συμπόρευση ολόκληρης της κοινωνίας σε αυτόν τον αγώνα.
Μια κομβική στιγμή αυτής της διαδρομής ήταν οι αθέατοι συναναπήροι μας που ζουν σε ιδρύματα. 📌 Στις 4 Νοεμβρίου 2015 προχωρήσαμε σε κατάληψη στο «Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών», ένα από τα δεκάδες κρατικά ιδρύματα που «φιλοξενούν» συναναπήρους μας.
🔻 Οι συνθήκες που αντικρίσαμε θα μας στοιχειώνουν για πάντα:
▪️άνθρωποι κλειδωμένοι σε δωμάτια, σε κλουβιά, δεμένοι με ιμάντες.
▪️Χημική καθήλωση με δόσεις πάνω από τα επιτρεπτά όρια «για το καλό τους».
▪️Σίτιση με αλεσμένη τροφή μέσω μπιμπερό, ο χρόνος ταΐσματος ανά άτομο 30–45 δευτερόλεπτα, πάντα ξαπλωμένοι.
▪️Η προσωπική υγιεινή εξαντλούνταν σε άλλαγμα πάνας αυστηρά ανά οκτάωρο. Η μυρωδιά: ούρα και κόπρανα ανακατεμένα με χλωρίνη.
▪️Σμήνη από μύγες να κάθονται στα πρόσωπα των ωφελουμένων, ανήμπορων να τις διώξουν.
Αυτό δεν είναι φροντίδα. Είναι βασανισμός.
Κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να γίνουν γνωστά αυτά που συμβαίνουν πίσω από τους τοίχους και να ενεργοποιηθεί η κοινωνία.
Η πολυεπίπεδη πίεση έφερε αποτελέσματα και η αποϊδρυματοποίηση, αν και με μεγάλη καθυστέρηση, ξεκίνησε στη χώρα μας.
Όμως η ατολμία των κυβερνήσεων, η σθεναρή αντίσταση τμημάτων του προσωπικού και οι παγιωμένες ιδρυματικές αντιλήψεις εξακολουθούν να κρατούν ανθρώπους σε αιχμαλωσία και μόνιμη κακοποίηση, σε κρατικές, ιδιωτικές και εκκλησιαστικές δομές.
Είναι διάχυτη η αντίληψη ότι το ίδρυμα προσφέρει «προστασία».
Η πραγματικότητα, οι επιστημονικές μελέτες, οι δράσεις των ακτιβιστών και οι μαρτυρίες όσων έζησαν την ιδρυματική συνθήκη αποδεικνύουν το αντίθετο: τα ιδρύματα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν την κατάλληλη υποστήριξη ούτε να οδηγήσουν σε πλήρη ένταξη. Με ελάχιστη ανθρώπινη επαφή δεν μαθαίνεις τι σημαίνει να σε αγαπούν. Σε κλειστές δομές–φρούρια, έξω από τον οικιστικό ιστό, το μέλλον προδιαγράφεται αβέβαιο. Η ιδρυματική ζωή σημαίνει απουσία προσώπων συναισθηματικής αναφοράς, αυστηρή ρουτίνα, στρατωνισμό, απομόνωση, στέρηση ελέγχου πάνω στη ζωή, μηχανική και χημική καθήλωση.
Η μετάβαση από την ιδρυματική «φροντίδα» στην υποστήριξη μέσα στην κοινότητα δεν είναι αδύνατη ούτε «δύσκολη υπόθεση». Τα εργαλεία υπάρχουν.
Χρειάζεται να αναγνωρίσουμε συλλογικά την αναγκαιότητα της αποϊδρυματοποίησης και να πιέσουμε αποφασιστικά την πολιτεία να την υλοποιήσει με σχέδιο, χρονοδιαγράμματα, πόρους και λογοδοσία.
Το οφείλουμε σε όσες και όσους έζησαν και πέθαναν μέσα στα ιδρύματα και σε όσους περιμένουν ακόμη την απελευθέρωσή τους.
‼️Στο «Παράρτημα ΑμεΑ Λεχαινών» παραμένουν σήμερα 18 ανάπηρα άτομα που αναμένουν τη μεταφορά τους σε Στέγες Υποστηριζόμενης Διαβίωσης.
Καμία άλλη αναβολή. Καμία άλλη δικαιολογία.
Αποϊδρυματοποίηση ΤΩΡΑ!
ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ
Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων
