Χωρίς ένα πόδι αλλά με φτερά που του δίνει το ποδήλατο
Νίκος Παπαγγελής, με χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά
Φωτογραφίες από τον προσωπικό λογαριασμό του Νίκου Παπαγγελή στο Facebook.
Ο Νίκος Παπαγγελής, έπαιζε -και πολύ καλά μάλιστα- ποδόσφαιρο στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Το 2012, ένας έντονος πόνος στο αριστερό του πόδι, τον οδήγησε στο γιατρό. Έγιναν χημειοθεραπείες αφού η διάγνωση ήταν σαφής: Οστεοσάρκωμα. Μια μορφή καρκίνου στα κόκαλα. Ήταν μόλις δώδεκα χρονών. Και η ιστορία του ήταν παρόμοια συγκλονιστική με άλλων ανθρώπων που παρά τις αντιξοότητες της ζωής τους, όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω, αλλά κατάφεραν να πετύχουν σπουδαία πράγματα.
Όπως έπρεπε, ο Νίκος άρχισε τις χημειοθεραπείες κι όλα έδειχναν ότι είχε ξεπεράσει τον κίνδυνο μέχρι τον Φεβρουάριο του 2014 που πήγε για έναν τυπικό επανέλεγχο. Ωστόσο, μια «σκιά» στην ακτινογραφία έκανε τους γιατρούς να τον προετοιμάσουν για χειρουργείο. Ο όγκος εντοπίστηκε στις κεντρικές αρτηρίες. Οι γιατροί έπρεπε να ακρωτηριάσουν ολόκληρο το αριστερό του πόδι.
Μια διήγησή του, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Πρώτο Θέμα και τη Λίνα Κεκέση, κάνει μια καταπληκτική αφήγηση:
«Την πρώτη φορά, όταν μπήκα στο διαγνωστικό, στο «ΕΛΠΙΔΑ», είδα ένα κοριτσάκι που του έπαιρναν μυελό. Άρχισα να κλαίω. Είχα φόβο για το άγνωστο». Έκανα χημειοθεραπείες, χειρουργείο και μου αφαίρεσαν οι γιατροί τον όγκο. Όλα αυτά κράτησαν περίπου ένα χρόνο με αποτέλεσμα να μην έχω την ψυχολογία να πηγαίνω σχολείο. Πολύ αργότερα άρχισα να επανέρχομαι στους καθημερινούς μου ρυθμούς πιστεύοντας ότι το πρόβλημα έχει ξεπεραστεί. Μετά από δύο χρόνια, στις τυπικές εξετάσεις που πήγα να κάνω διαγνώστηκε πάλι ότι έχω οστεοσάρκωμα στο ίδιο ακριβώς σημείο. Τη δεύτερη φορά ήταν πολύ επιθετικός ο όγκος. Στην αρχή το παλέψαμε πάλι με χημειοθεραπείες αλλά τελικά η μόνη λύση ήταν ο ακρωτηριασμός. Δεν το έμαθα από τους γονείς μου αλλά εγώ ο ίδιος πήγα στο χειρουργό μου και τον ρώτησα. Και μου είπε: «Νίκο, μπαίνουμε για ακρωτηριασμό», έτσι στεγνά. Δεν μου άφησε κανένα περιθώριο να του κάνω ερωτήσεις. Τότε ήμουν μόλις 15 ετών και το σοκ ήταν πολύ μεγάλο. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Του είπα ότι αποκλείεται να έρθω στο χειρουργείο και έφυγα τρέχοντας. Επί δύο μέρες έκλαιγα, ήμουν κλεισμένος στο δωμάτιό μου μέχρι που κατάλαβα ότι αυτό το χειρουργείο ήταν η μόνη λύση για να συνεχίσω να ζω. Ήθελα να βγω από το νοσοκομείο και να ξανακάνω ότι έκανα και πριν τον ακρωτηριασμό».
Η αγάπη του για τον αθλητισμό παρά το πρόβλημα με το πόδι του ήταν τέτοια που όταν ένας προπονητής τον είδε και του πρότεινε να ασχοληθεί με το ποδήλατο, δεν το σκέφτηκε και πολύ. Για τον ίδιο, όπως έχει πει σε παλαιότερες συνεντεύξεις του, δεν ήταν εύκολο να μάθει να κάνει ποδήλατο με το ένα πόδι. Σήμερα, όμως έχει γίνει προέκταση του εαυτού του κι όπως λέει και ο ίδιος, το ποδήλατο τού δίνει φτερά. Ο Νίκος δεν το έβαλε κάτω. Συνέχισε να παλεύει και να ονειρεύεται. Λίγα χρόνια μετά,όταν ήταν πια 20 χρονών, το όνομά του άρχισε να φιγουράρει παντού. Είναι πανελλήνιος πρωταθλητής στο ποδήλατο για άτομα με αναπηρία ενώ το 2017 είχε κατακτήσει την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
❝Δεν είναι η κοινωνία μας τόσο εξοικειωμένη με την αναπηρία
και όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό, κοιτάζουν πολύ περίεργα,
με ένα βλέμμα λύπησης, σα να λένε «α, το κακόμοιρο το παιδί»❞
Ο Νίκος που όπως είπε «Ο κόσμος με αναγνωρίζει και μου δίνει κουράγιο και δύναμη» μίλησε στο meallamatia.gr και τον Βαγγέλη Αυγουλά.
«Θα έχει χτυπήσει το παιδί. Περαστικά του»
Β.Α.: Τι θες εσύ να βλέπεις με άλλα μάτια;
Ν.Π.: «Με άλλα μάτια» θα έλεγα να βλέπουμε τον τρόπο ζωής και τα άτομα με αναπηρία διαφορετικά από ότι τα βλέπει ο μέσος πληθυσμός στην Ελλάδα.
Β.Π.: Στο δρόμο που σε βλέπουν και καταλαβαίνουν ότι υπάρχει το πρόσθετο μέλος τι βλέμματα εισπράττεις; Σε ρωτάω εγώ που δεν έχω δει ποτέ πως με κοιτάζουν στο δρόμο. Τι βλέμματα συναντάς στην καθημερινότητά σου;»
Ν.Π.: Κυρίως ο κόσμος όταν με βλέπει έξω το χειμώνα που φοράω μακριά ρούχα και δεν το καταλαβαίνουν λέει «θα έχει χτυπήσει το παιδί» μου εύχονται περαστικά και τα τοιαύτα. Όταν φοράω σορτσάκια και φαίνεται το πρόσθετο μέλος, τα βλέμματα είναι κυρίως βλέμματα που δεν έχουν ξαναδεί κάτι τέτοιο γιατί δεν κυκλοφορούν πάρα πολλοί σε παρόμοια κατάσταση.
Β.Α.: Υπάρχουν αλλά κρύβονται; Τι ξέρεις, τι έχεις καταλάβει;
Ν.Π.: Και υπάρχουν και κρύβονται. Δεν είναι η κοινωνία μας τόσο εξοικειωμένη με την αναπηρία και όταν βλέπουν κάτι διαφορετικό, κοιτάζουν πολύ περίεργα, με ένα βλέμμα λύπησης, σα να λένε «α, το κακόμοιρο το παιδί».
Β.Α.: Έχει τύχει να απαντήσεις σε κάποιο τέτοιο βλέμμα ή να σταθείς και να τον φέρεις στη σέντρα τον άλλον;
Ν.Π.: Έχω δει άτομα και μεγαλύτερης ηλικίας που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από εμένα, να λένε « Τι κρίμα. Δεν έχει πόδι», γιατί πολλές φορές κυκλοφορώ και χωρίς το πρόσθετο έξω , με τις πατερίτσες και βλέπω συνέχεια τα βλέμματα της λύπησης.
Β.Α.: Απαντάς όμως ή το αφήνεις και προσπερνάς;
Ν.Π.: Απαντάω.
Β.Α.: Για πες ένα χαρακτηριστικό διάλογο.
Ν.Π.: Άκουσα να λέει μια κυρία «κοίτα το καημένο το παιδί δεν έχει πόδι …» και της είπα ότι «εντάξει δεν έχω πόδι, αλλά είμαι μια χαρά, μπορώ να κάνω ότι κάνετε και εσείς, δεν χρειάζεται να με λυπάστε». Θέλω να τους δείχνω ότι δεν υπάρχει κάποιο θέμα επειδή μου λείπει ένα πόδι.
Β.Α.: Πριν από 5 χρόνια ακρωτηριάζεσαι και είσαι 15, στην εφηβεία και έρχεται η πρώτη φορά που θα πρέπει να βάλεις μαγιό ή σορτσάκι και είναι καλοκαίρι. Πως το διαχειρίζεσαι; Το σκεφτόσουν; Το έκανες φυσιολογικά; Είχες ενδοιασμούς; Πότε παίρνεις απόφαση ότι θα δείχνω την εμφάνισή μου και τώρα όπως είναι;
Ν.Π.: Η πρώτη μου εμφάνιση με το πρόσθετο μέλος ήταν στο σχολείο που τα παιδιά ήξεραν και γνώριζαν τι έχει συμβεί. Οπότε με το που πήγα εκεί και είδα ότι τα παιδιά με αντιμετώπιζαν όπως ήμουν πριν, μου έδωσε ένα ψυχολογικό boost και ένιωσα πιο άνετα. Σιγά σιγά, όταν έβγαινα έξω, ήμουν διστακτικός γιατί με πείραζε που με κοίταζε έτσι ο κόσμος, αλλά όσο ένιωθα εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου έβγαινα έξω με το σορτσάκι, μπορούσα να βγω και με τις πατερίτσες και πιστεύω ότι όταν εσύ δείχνεις ότι είσαι εντάξει με τον εαυτό σου, το περνάς και στους γύρω σου και δεν σε βλέπουν έτσι όπως θα σε έβλεπαν αν εσύ δεν ήσουν καλά με τον εαυτό σου.
Β.Α: Η πρώτη δημόσια φωτογραφία που ανέβασες κάποια στιγμή και φαινόταν η αλλαγή στο σώμα σου;
Ν.Π.: Ήταν μόλις τερμάτισα τον πρώτο μου αγώνα του τρεξίματος. Ήξεραν ότι είχα ακρωτηριαστεί, αλλά δεν είχα ανεβάσει κάτι στα social media γι αυτό. Μόλις ανέβασα ότι τερμάτισα τον πρώτο μου αγώνα μετά τον ακρωτηριασμό, έγινε χαμός. Το δέχτηκε όλος ο κόσμος; Ήταν απίστευτο. Ήταν η πρώτη φωτογραφία που ανέβασα. Από τη στιγμή του τερματισμού με το πόδι του τρεξίματος.
Β.Α.: Ένα άλλο κοινό μας, είναι οι ομιλίες που κάνουμε στα σχολεία. Πώς νιώθεις;
Ν.Π.: Πάω σε σχολεία κυρίως σε δημοτικό που είναι τα παιδιά μικρά, γιατί όσο να είναι πλέον τα μεγαλύτερα παιδιά σε ηλικία είναι λίγο πιο εξοικειωμένα με την αναπηρία και μ’ αρέσει πολύ να πηγαίνω στα μικρά παιδιά γιατί όταν πας εκεί και σε πρωτοβλέπουν μιλάνε μεταξύ τους λες και βλέπουν εξωγήινο. Ούτε να μιλήσουν, ούτε να σε πλησιάσουν, κοιτάνε πολύ περίεργα και όταν σιγά σιγά τους μιλάς και αρχίζεις να τους εξηγείς τι κάνεις , πως συνέβη αυτό, τι μπορώ να κάνω μετά από αυτό, την καθημερινότητα, νιώθουν τόσο άνετα που σε θεωρούν πραγματικά σαν παράδειγμα. Μετά έρχονται, σε πλησιάζουν, σε ρωτάνε πράγματα που θέλουν να μάθουν και ξέρεις ότι μετά που θα τους έχεις μιλήσει θα βγουν έξω και μόλις δουν ένα άτομο με αναπηρία θα κάνουν το ίδιο.
Β.Α.: Κάποια ερώτηση ή σχόλιο που σου έχει μείνει από παιδιά; Κάτι περίεργο που έχεις συγκρατήσει; Τι ρωτάνε συνήθως;
Ν.Π.: Με ρωτάνε διάφορα. Αν νιώθω το πόδι μου, αν με κουράζει, αν μπορώ να βγάλω το πρόσθετο πόδι, αν μπορώ να σταθώ χωρίς το πρόσθετο. Ερωτήσεις που είναι απλές, αλλά για τα παιδιά είναι ξεχωριστό.
❝Πάντως σωστές οδηγίες σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε,
δηλαδή ο καθένας πάει και κάνει ότι νιώθει
και μαντεύει πως πρέπει να συμπεριφερθεί
και η κάθε οικογένεια το βρίσκει μόνη της.
Εμένα με είχε προσεγγίσει ένας
ψυχολόγος με τελείως λάθος τρόπο.❞
Β.Α.: Να γυρίσω λίγο στις ακαδημίες του Ολυμπιακού γιατί εκεί φαινόταν ότι θα είχες εξέλιξη και σου άρεσε το ποδόσφαιρο και ήσουν και καλός. Γίνεται όλο αυτό που γίνεται, ακρωτηριάζεσαι, ξεκινάει μια νέα σελίδα, συνεχίζεις να παρακολουθείς ποδόσφαιρο και Ολυμπιακό;
Ν.Π.: Συνέχισα. Μ’ αρέσει πάρα πολύ να βλέπω γιατί και τα αδέρφια μου έπαιζαν μπάλα. Ο αδερφός μου ήταν μέχρι την κ20 στον Ολυμπιακό και γενικά ήμουν συνέχεια εκεί, μου άρεσε να παρακολουθώ γιατί το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μου. Τώρα δεν μπορώ να παίξω, αλλά δεν σημαίνει ότι θα σταματήσω να παρακολουθώ.
Β.Α.: Πως ήταν οι συμπαίκτες σου τότε, ο προπονητής σου, μετά από όλη αυτή τη δική σου περιπέτεια, τους ένιωθες λίγο μαγκωμένους; Κάτι σαν «τι να του πούμε»;
Ν.Π.: Για όλους ήταν γιατί όταν έκανα τις χημειοθεραπείες και τα χειρουργεία, πήγαινα στην ομάδα κανονικά, στους αγώνες κλπ και μάλιστα όταν είχα το θέμα με το οστεοσάρκωμα, ο Βαγγέλης Μαρινάκης μάς είχε κάνει δώρο 4 διαρκείας και στα vip κιόλας, ακριβώς πάνω από τον πάγκο του Ολυμπιακού για να πηγαίνω να παρακολουθώ και να είμαι άνετος. Πήγαινα συνέχεια στην ομάδα, έβλεπα τους αγώνες που έπαιζε και ο αδερφός μου και ήμουν πολύ συνδεδεμένος με όλους.
Β.Α.: Κάποια ευχαριστώ που θες να πεις;
Ν.Π.: Σίγουρα στους γιατρούς μου, που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή και ακόμα όταν κάνω τους επανελέγχους είναι εκεί και με έχουν σαν παιδί τους. Από το «ΕΛΠΙΔΑ», την κυρία Κοσμίδη συγκεκριμένα. Και την κυρία Δανά. Οι οποίες χαίρονται και στεναχωριούνται μαζί μου σε ότι κι αν γίνει. Τον Άγγελο τον Χρονόπουλο με τα τεχνητά μέλη που ήταν από το χειρουργείο πριν γίνει ο ακρωτηριασμός δίπλα μου, με την Μαρία και όλα τα παιδιά που ήρθαν και με είδαν πριν και μετά και μου δώσανε αυτό το ψυχολογικό boost , ώστε να δω ότι η ζωή συνεχίζεται και με τα πρόσθετα μέλη μπορείς να κάνεις πάρα πολλά πράγματα και με βοήθησε πάρα πολύ αυτό . Σαφώς τώρα πλέον τον προπονητή μου Γιώργο Βαρβεράκη από την Κρήτη, με στηρίζει συνέχεια στον δύσκολο αγώνα που κάνω. Είναι οι άνθρωποι που συνέβαλαν σε αυτό που είμαι σήμερα.
Β.Α.: Με την οικογένεια σου και κυρίως με τους γονείς σου το έχετε συζητήσει όλο αυτό το στάδιο από την πρώτη εξέταση και τους πόνους; Από τότε μέχρι και τον ακρωτηριασμό, αυτή την τριετία περίπου, την έχετε ξανασυζητήσει μόλις ηρεμήσατε;
Ν.Π.: Σίγουρα συζητήσαμε. Και ενδιάμεσα σε αυτά τα 3 χρόνια κάναμε κουβέντες. Δηλαδή για παράδειγμα μετά τον ακρωτηριασμό, μού είπαν οι γονείς μου ότι ήξεραν από 2-3 μήνες πριν ότι θα πάμε για ακρωτηριασμό που εγώ δεν το ήξερα. Ήμασταν τότε όλοι τόσο ενωμένοι μεταξύ μας που έδινε τόσο δύναμη ο ένας στον άλλον, ήταν ο μπαμπάς, η μαμά, ο παππούς, η γιαγιά και τα αδέρφια μου, στήριζε ο ένας τον άλλον. Πάντως σωστές οδηγίες σε αυτή τη χώρα δεν έχουμε, δηλαδή ο καθένας πάει και κάνει ότι νιώθει και μαντεύει πως πρέπει να συμπεριφερθεί και η κάθε οικογένεια το βρίσκει μόνη της. Δεν έχουμε δυστυχώς οργανωμένο πλαίσιο με το που προκύψει κάτι να πέσουν δίπλα σου 5 άνθρωποι που ξέρουν από μία ειδικότητα ο καθένας και να σου πει. Και αυτοί που πέφτουν το κάνουν με το λάθος τρόπο. Εμένα με είχε προσεγγίσει ένας ψυχολόγος με τελείως λάθος τρόπο. Δηλαδή το να έρθει να μου πει ότι «Κοίτα θα ακρωτηριαστείς και θα πρέπει να το ξεπεράσεις» δεν είναι αυτό που χρειάζεσαι εκείνη τη στιγμή.
Β.Α.: Οπότε και εσύ βιωματικά πας τώρα σε οικογένειες που τα παιδιά τους ή κάποιο μέλος της οικογένειας αντιμετωπίζει ή θα του προκύψει κινητικό πρόβλημα και τους στηρίζεις.
Ν.Π.:Ναι, γιατί ξέρω πως ήταν τότε και πόσο με βοήθησε εμένα να μιλάω.
Β.Α.: Ποια είναι τα συνηθισμένα λάθη που προσπαθείς να τους πείσεις να αποφύγουν; τι θες να τους επισημάνεις από τις πρώτες στιγμές;
Ν.Π.: Να μην ντρέπονται για την αναπηρία που έχει προκύψει. Και να μην φοβούνται για το πώς θα τους αντιμετωπίσει ο κόσμος έξω γιατί δεν είναι κάτι ουσιαστικά μειονεκτικό. Είναι μια διαφορετικότητα.
Β.Α.: Και στους γονείς και στην οικογένεια τι επισημαίνεις;
Ν.Π.: Πιστεύω το κύριο πρόβλημα που δημιουργείται και στα παιδιά που τους συμβαίνει μια αναπηρία είναι οι γονείς. Γιατί οι γονείς δεν αποδέχονται ουσιαστικά την αναπηρία, ότι συνέβη αυτό στο παιδί τους.
Ξέρω παιδί που είχαμε το ίδιο πρόβλημα αλλά….
Β.Α.: Άρα συναντάς την άρνηση;
Ν.Π.: Ναι. Δηλαδή ξέρω παιδί που είχαμε το ίδιο πρόβλημα, όγκο στο πόδι και μιλάγαμε πριν λίγους μήνες , το παιδί έχει κάνει μεταστάσεις στο πόδι και ο γιατρός λέει ότι πρέπει να ακρωτηριαστεί και οι γονείς δεν τον αφήνουν. Δεν θέλουν οι γονείς να ακρωτηριαστεί το παιδί και να γίνει καλά. Και το παλεύει κάθε μήνα με καινούρια χειρουργεία, το πόδι του έχει γίνει χάλια και δεν κάνει ουσιαστικά τίποτα. Έχει μείνει από τότε που ήμασταν μαζί στην ίδια κατάσταση. Πολύ χειρότερα από ότι θα ήταν αν είχε ακρωτηριάσει το πόδι του.
Β.Α.: Η υπερπροστασία δεν είναι πρόβλημα;
Ν.Π.: Μεγάλο. Οι γονείς και γενικά όλοι, οι φίλοι θεωρούν ότι πρέπει να βοηθήσουν γιατί δεν μπορείς να το κάνεις μόνος σου. Όχι. Άστον να το κάνει μόνος του. Μπορεί να ζοριστεί λίγο παραπάνω, αλλά θα το καταφέρει και την επόμενη φορά θα είναι πιο εύκολο. Δεν χρειάζεται να είμαστε υπερπροστατευτικοί γιατί μόνο κακό κάνουμε.
Β.Α.: Η στάση των φίλων σου όλα αυτά τα χρόνια; Έμειναν κοντά σου, έφυγαν, άλλαξαν;
Ν.Π.: Με τους φίλους μου είμαστε δεμένοι και πιστεύω δεθήκαμε πολύ περισσότερο μετά από αυτό που έγινε. Δεν κάτσαμε ποτέ να μιλήσουμε και να πούμε κοιτάχτε θα κάνουμε παρέα, αλλά αυτό, αλλά όχι εκείνο, αλλά όχι το άλλο. Κύλησαν όλα τόσο ομαλά, όπως ακριβώς ήμουν πριν. Η αντιμετώπισή τους, το χιούμορ τους, οι βόλτες μας, τα πάντα όπως πριν. Συμβιβάστηκαν αυτοί, ξέρουν τι με ζορίζει, τι δεν με ζορίζει και προσαρμοζόμαστε και έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή μου μετά τον ακρωτηριασμό.
Β.Α.: Το ποδήλατο πως το κάνεις; Έχει κάποια ειδική κατασκευή;
Ν.Π.: Επειδή η αναπηρία μου είναι τέτοια, το ποδήλατο δεν χρειάζεται κάποια ειδική κατασκευή. Ουσιαστικά κάνω απλά με το ένα πόδι, έμαθα από την αρχή βέβαια να ισορροπώ πάλι ξανά. Έχουμε κάποια ειδικά παπούτσια τα οποία κουμπώνουν πάνω στο πετάλι και ουσιαστικά πατάω και τραβάω. Γίνεται αυτή η κίνηση συνέχεια. Δεν χρειάζεται κάποια τροποποίηση και κάνω χωρίς το πρόσθετο.
Β.Α.: Οδηγείς κιόλας;
Ν.Π.: Οδηγώ, ναι.
Β.Α.: Άρα το μόνο που σου έχει λείψει από την παλιά ζωή είναι το ποδόσφαιρο ίσως;
Ν.Π.: Ίσως, αλλά πλέον έχουμε στην Ελλάδα την Εθνική ακρωτηριασμένων με την οποία πάω και παίζω. Επειδή πέρσι δεν προλάβαινα πολύ, πήγα τώρα πριν κανένα μήνα που κάνανε κάποιες προπονήσεις και θυμήθηκα το πόσο ωραίο συναίσθημα είναι και έτσι από τη νέα χρονιά θα πηγαίνω συχνά.
Β.Α.: Έχουμε συζητήσει με πολλούς αθλητές που μας έδωσαν συνέντευξη εδώ, ολυμπιονίκες και παραολυμπιονίκες, θα σε ρωτήσω και εσένα πόση ζημιά μπορεί να σου έκανε η φετινή αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων. Ως προς τον προγραμματισμό, τώρα θα πάνε του χρόνου και αν…
Ν.Π.: Εμένα πιστεύω ότι μου έκανε καλό που πήγαν του χρόνου, γιατί είμαι και μικρός σε ηλικία και είμαι λίγο καιρό στο χώρο. Φέτος ο προγραμματισμός μας ήταν το Τόκιο, αλλά κυνηγούσα κάποιους αγώνες πριν για να πάρω την πρόκριση για το Τόκιο. Οπότε δεν θα πήγαινα σε τόσο καλή κατάσταση όσο θα πάω του χρόνου που θα έχω περισσότερο χρόνο να προετοιμαστώ, να δυναμώσω και να δουλέψω. Η αναβολή του Τόκιο για του χρόνου μόνο καλό μπορεί να μου έκανε εμένα.
Β.Α.: Άρα κάτι θα περιμένουμε του χρόνου;
Ν.Π.: Έτσι πιστεύω. Να πάνε όλα καλά, να είμαστε υγιείς χωρίς τραυματισμούς και πιστεύω όλα θα πάνε καλά.
❝Η ζωή μου η ερωτική πριν και μετά ….
ήταν πολύ καλύτερη μετά από ότι πριν.❞
Β.Α.: Να πούμε για το ερωτικό κομμάτι; Πολλοί σου λένε ότι με το που περνάς στο στάδιο της αναπηρίας, πάει, τελείωσε αυτό. Οι ανάπηροι δεν κάνουν σεξ, οι ανάπηροι δεν κάνουν σχέσεις, οι ανάπηροι κάνουν σχέση μόνο με αναπήρους. Εσένα πως σε επηρέασε;
Ν.Π.: Η ζωή μου η ερωτική πριν και μετά ….ήταν πολύ καλύτερη μετά από ότι πριν.Στην αρχή με προβλημάτισε πάρα πολύ για το πώς θα το βλέπουν. Εντάξει, οι φίλοι σου είναι φίλοι σου, θα το αποδεχτούν. Στην αρχή κόλλαγα πολύ. Δεν ένιωθα και άνετα να πάω να μιλήσω με μια κοπέλα. Εφόσον όμως έβλεπα ότι σε προσεγγίζουν κιόλας πιο πολύ γιατί σε βλέπουν.
Β.Α.: Υπάρχει μια περιέργεια και βλέπουν ότι είσαι έξυπνος, μπαίνουν στο διάλογο, γουστάρουν.
Ν.Π.: Τους αρέσει πάρα πολύ και εφόσον είδα ότι είναι άνετες και δεν τους νοιάζει, ξεμπλόκαρα.
Β.Α.: Η πρώτη σχέση πότε έρχεται μετά τον ακρωτηριασμό;
Ν.Π.: Σχεδόν αμέσως. Γύρισα σχολείο θυμάμαι και 5 μήνες μετά.
Β.Α.: Με μια φίλη σου από τα εφηβικά χρόνια;
Ν.Π.: Ναι. Που δεν την ήξερα την κοπέλα από πριν. Τη γνώρισα μετά. Με γνώρισε μετά τον ακρωτηριασμό. Νιώθουν άνετα πλέον οι κοπέλες και πιστεύω έχει εξοικειωθεί και ο κόσμος για το πώς βλέπει την αναπηρία, οπότε δεν υπάρχει κανένα θέμα.
Β.Α.: Σου έχει πει κάποια κοπέλα κάτι που σου έχει κάνει εντύπωση;»
Ν.Π.: Δεν μου έχει συμβεί ακόμα κάτι τέτοιο αρνητικό. Θετικό ναι. Επειδή καμιά φορά ρωτάω «σε πειράζει;» Αλλά δεν έχουν κανένα απολύτως θέμα. Και με κάνουν να νιώθω τόσο άνετα. Σαν να μην συμβαίνει τίποτα είναι.
Β.Α.: Άρα όσοι δεν έχουν τολμήσει ή το σκέφτονται και είναι άνθρωποι με αναπηρία, πρέπει να το παρουσιάζουν όντως σαν να μην συμβαίνει τίποτα.
Ν.Π.: Δεν υπάρχει περίπτωση να σε πλησιάσει κάποιος και να το βλέπει περίεργα. Ο κόσμος είναι εξοικειωμένος πλέον πιστεύω και δεν υπάρχει λόγος ντροπής στο να πλησιάσεις κάποιον ερωτικά.
Β.Α.: Πάμε στον Παραολυμπιακό αθλητισμό. Είναι δύσκολο σήμερα έτσι και αλλιώς για πολλά παιδιά να κάνουν αθλητισμό, πόσο μάλλον όταν υπάρχει η αναπηρία στη ζωή μας που θέλει ίσως πιο ακριβό εξοπλισμό, χώρους με προσβασιμότητα, εξειδικευμένο προσωπικό. Τι θα μπορούσε να αλλάξει, ποιο είναι το μήνυμά σου σε ανθρώπους με αναπηρία που το σκέφτονται, που θέλουν να κάνουν κάτι δημιουργικό, να βγουν από το σπίτι; Είναι ο Παραολυμπιακός αθλητισμός μια διέξοδος;
Ν.Π.: Κακά τα ψέματα βρισκόμαστε στην Ελλάδα που όσο να ‘ναι ο αθλητισμός είναι πολύ πίσω σε σχέση με άλλες χώρες. Πόσο μάλλον ο Παραολυμπιακός αθλητισμός. Για μένα ο αθλητισμός ήταν σίγουρα μια διέξοδος. Εμένα προσωπικά μου δίνει κίνητρο να σηκώνομαι το πρωί με όρεξη. Ξέρω ότι πρέπει να κάνω αυτό, να κάνω εκείνο. Να κάνω προπόνηση. Ουσιαστικά ξεφεύγεις τελείως. Σε κάνει να νιώθεις άλλος άνθρωπος. Πιστεύω ότι κάθε άτομο με αναπηρία θα πρέπει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό.
Β.Α.: Ακόμα και θεραπευτικά ίσως.
Ν.Π.: Εννοείται. Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί σύλλογοι οι οποίοι κάνουν δουλειά και βοηθάνε. Σίγουρα και η δική μας Παραολυμπιακή επιτροπή προσπαθεί όσο μπορεί και κάνει όσο περισσότερη δουλειά μπορεί. Σιγά σιγά βλέπω ότι αρχίζει και αλλάζει η κατάσταση, δηλαδή ο αθλητισμός για τα άτομα με αναπηρία και τα άτομα χωρίς αναπηρία όπου αρχίζουν και γίνονται ένα. Οι σύλλογοι που είναι αρτιμελών εντάσσουν μέσα στις ομάδες τους άτομα με αναπηρία. Έτσι γίνεται μια δουλειά πιο εύκολο για τα άτομα με αναπηρία ώστε να μπουν σε κάποιο άθλημα και να ξεκινήσουν. Υπάρχουν πλέον πάρα πολλοί σύλλογοι και κάθε άτομο με αναπηρία μπορεί να απευθυνθεί και να ξεκινήσει κάτι που πιστεύω θα του αλλάξει τη ζωή πάρα πολύ.
Β.Α.: Έχεις πολύ σωστό λεξιλόγιο πάντως ως προς την αναπηρία, μιλήσαμε για εξοικείωση αντί για ευαισθητοποίηση παλιά, ξέρεις ότι λέμε για άτομα με αναπηρία και όχι με ειδικές ανάγκες. Πως σε βοήθησε αυτό; Ποιος σε έβαλε σ΄ αυτά; Ή από μόνος σου;
Ν.Π.: Από μόνος μου. Ψάχνω πολύ γενικά το «περί αναπηρίας» γιατί δεν μ’ αρέσει να διαχωρίζουν τα άτομα με αναπηρία σαν κάτι ξεχωριστό. Θέλω να χρησιμοποιούνται όροι οι οποίοι στέκουν σε κάτι, δηλαδή τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τι ειδικές ανάγκες; Ίδιες ανάγκες έχω εγώ, ίδιες ανάγκες έχεις εσύ. Όπως έχω εγώ ανάγκη να πάω μια βόλτα, έτσι έχεις ανάγκη να πας και εσύ και ο καθένας μας. .
Β.Α.: Με τη σχολή σου τώρα τι κάνεις;
Ν.Π.: Εγώ είμαι στα ΤΕΦΑΑ. Ήμουν στη Διαιτολογία πριν από 2 χρόνια. Είχα σαν πρώτη επιλογή πάντα τα ΤΕΦΑΑ, επειδή μ’ άρεσε ο αθλητισμός. Επειδή τότε ήμουν μικρός ακόμα και δεν ήξερα ότι θα μπορούσα να μπω στα ΤΕΦΑΑ και να κάνω όλα αυτά, δεν ξέρω πως θα με αντιμετώπιζαν γιατί πρέπει να κάνεις όλα τα αθλήματα. Είδα κάποια παιδιά με αναπηρία, στην Κομοτηνή, τα οποία μπήκαν και πήρα την απόφαση αμέσως να αλλάξω σχολή και να πάω στα ΤΕΦΑΑ. Σίγουρα είναι δύσκολο και βλέπεις ότι η αντιμετώπιση καθηγητών για τα άτομα με αναπηρία είναι ακόμα πολύ πίσω. Και μιλάμε για ΤΕΦΑΑ που στον αθλητισμό γνωρίζουν ότι υπάρχουν και άτομα με αναπηρία. Μου έτυχε σκηνικό φέτος να τους λέω «αφήστε με να κάνω στίβο» συγκεκριμένα μάθημα και μου είπαν «όχι, δεν χρειάζεται, φέρε μας μια εργασία για να περάσεις.
Β.Α.: Προσπαθείς να το αλλάξεις;
Ν.Π.: Προσπαθώ πάρα πολύ. Π.χ. Φέτος σε συνεργασία με την Εθνική ομάδα ακρωτηριασμένων στο ποδόσφαιρο παρουσιάσαμε στα παιδιά της ειδικότητας ποδοσφαίρου το αντίστοιχο ποδόσφαιρο για τα άτομα με αναπηρία. Γιατί οκ θα βγεις γυμναστής εκεί με μια ειδικότητα, μπορεί να έρθει στο σύλλογό σου ένα άτομο με αναπηρία. Τι δεν μπορεί δηλαδή να τρέξει;
Β.Α.: Λοιπόν αφού μένεις στον Πειραιά, είπαμε θα ενημερώσουμε το Γιάννη Μώραλη για το ψηφοδέλτιό του στις επόμενες εκλογές.
Ν.Π.: Σίγουρα, θα το έκανα, έχουμε προϊστορία με τον πατέρα μου.
Β.Α.: Έχεις τηλεοπτικές προσκλήσεις που δεν έχεις δεχτεί;
Ν.Π.: Σίγουρα. Δεν μ’ αρέσουν τα άτομα τα οποία προωθούν προς τα έξω μια μίζερη πραγματικότητα για τα άτομα με αναπηρία. Δεν θέλουν να περάσουν τα θετικά, θέλουν να περάσουν την ταλαιπωρία που περνάς, τις δυσκολίες, όχι τα θετικά ουσιαστικά. Να βγάλουν έξω μια λύπηση και δεν μ’ αρέσει αυτό οπότε πάω μόνο σε άτομα τα οποία θα σταθούν και στην αναπηρία και στο τι κάνω με τη ζωή μου, στον αθλητισμό, γενικά σε όλα και όχι σε ένα κομμάτι.
Β.Α.: Ποιανού ποδοσφαιριστή τη φανέλα θα ήθελες;
Ν.Π.: Ωραία ερώτηση. Από παλιά μου άρεσαν παίκτες, οι Έλληνες πάρα πολύ όπως ο Βασίλης Τοροσίδης, οι παλιοί οι καλοί και από τώρα ο Τσιμίκας που μπορεί να έφυγε, αλλά είναι παιδί που δουλεύει. Είναι από τις ακαδημίες του Ολυμπιακού, οπότε μου άρεσε.
Β.Α.Και ποιος προπονητής θα ήθελες να σου έχει δώσει οδηγίες και να σε έχει στην ομάδα του;»
Ν.Π.: Τότε, τον Ερνέστο Βαλβέρδε. Γιατί όταν πάλευα τότε, έκανα τις χημειοθεραπείες, τα χειρουργεία, είχα πάει και στο γήπεδο που έβλεπα τον αδερφό μου και είχε έρθει και μου είχε μιλήσει ο Βαλβέρδε. Να μου πει «συνέχισε να πολεμάς», και άλλα διάφορα εμψυχωτικά.
