Μια χειμαρρώδης και αποκαλυπτική συζήτηση με τον διαλεχτό πρωταγωνιστή Χάρη Ρώμα
Συνέντευξη στον Βαγγέλη Αυγουλά
Επιμέλεια: Δημήτρης Κωνσταντάρας
Είναι απολαυστικός αλλά και χειμαρρώδης. Δύσκολα μπορείς να τον διακόψεις. Ωστόσο αυτά που λέει θα ήθελες έτσι κι αλλιώς να τα ακούσεις αλλά δεν ξέρεις αν σε μια κλασική συνέντευξη ερώτησης- απάντησης θα μπορούσες να τα έχεις. Γι αυτό και τον αφήνεις σχεδόν ελεύθερο να μιλάει.
Ο Χάρης γεννήθηκε ως Χαράλαμπος Ρασσιάς το 1960 στον Πειραιά, όπου και έζησε μέχρι την ηλικία των 6 ετών, όταν και μετακόμισαν οικογενειακώς στην Αθήνα. Αποφοίτησε από τη σχολή Μωραΐτη και εισήχθη στην Ιατρική σχολή Αθηνών. Σε ηλικία 25 ετών παντρεύτηκε μία συμφοιτήτριά του και ο γάμος τους διήρκεσε 2 χρόνια. Αντί για γιατρός, επέλεξε να γίνει ηθοποιός και σπούδασε στις δραματικές σχολές του Θεάτρου Τέχνης και Κατσέλη. H απόφαση αυτή δεν άρεσε στους γονείς του και ιδίως στον πατέρα του, ο οποίος σταμάτησε να του μιλάει και του απαγόρευσε να εμφανιστεί στο θέατρο με το επίθετό του. Έτσι, ο Χάρης Ρώμας έγινε γνωστός με το επώνυμο της μητέρας του. Με τον πατέρα του συμφιλιώθηκε λίγο πριν από το θάνατό του.
Β.Α.: «Πότε βλέπεις τη ζωή και τον κόσμο με άλλα μάτια; Όταν παίζεις, όταν γράφεις, όταν σκέφτεσαι; Τι σου λέει το σύνθημα αυτό το δικό μας εσένα;»
Χ.Ρ.: Η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες συγκυρίες της ζωής μου και σε κάποιες περιόδους ιδιαίτερες ανακάλυψα τι σημαίνει αυτή η ρήση του «βλέπω τον κόσμο με αλλά μάτια». Φαντάζομαι ότι οι δυσκολίες είναι αυτές πού με κάνανε, μετά από ένα δυνατό ταρακούνημα να αναθεωρήσω τις απόψεις μου για ορισμένα πράγματα, να ιεραρχήσω διαφορετικά τις αξίες της ζωής και μέσα από αυτό το πράγμα, όταν ιεραρχείς διαφορετικά, βάζεις άλλες προτεραιότητες και κάποια πράγματα, τα οποία τα είχες υποτιμήσει ξαφνικά παίρνουν άλλη διάσταση, τότε πραγματικά βλέπεις και τον κόσμο διαφορετικά. Αλλάζει και η οπτική σου ολόκληρη, δηλαδή βλέπεις πράγματα, τα οποία, πρώτα απ’ όλα δεν τα παρατηρούσες. Όταν αρχίζεις να το παρατηρείς πραγματικά είναι σαν να βλέπεις για πρώτη φορά. Επειδή πολλά πράγματα από κεκτημένη ταχύτητα, είτε επειδή έχουμε επιλέξει τον αγώνα της επιτυχίας, έχουμε βάλει κάποιες άλλες προτεραιότητες, δεν τα βλέπουμε. Αυτό εννοώ.
{Tο «Κωνσταντίνου και Ελένης» παίζεται non stop
και αυτό πάει για ρεκόρ Guinness!
Non stop, δεν σταμάτησε ποτέ! Ούτε μια μέρα}
«Θέλετε, δεν θέλετε αυτό το παιδί θα γίνει συγγραφέας»
Β.Α.: «Έχω δύο ερωτήσεις και θα στις κάνω μαζί γιατί νομίζω θα βοηθήσει να τις απαντήσεις μαζί. Τι είναι για σένα έμπνευση και από πού αντλείς ενέργεια για να κάνεις αυτό που κάνεις τόσο καλά;»
Χ.Ρ.: Πρώτα απ’ όλα, θα σου πω, εκτός των δύο αυτών ερωτήσεων , κάτι συναφές και με τις δύο . Κάνω αυτή τη δουλειά 35 χρόνια. Δουλεύω, δηλαδή από φοιτητής, από πολύ νέος και τώρα πια έχω πειστεί, πρόσφατα μάλιστα, ότι γεννήθηκα γι’ αυτό το πράγμα και μόνο. Φυσικά, δεν σημαίνει ότι δεν θα μπορούσα να επιβιώσω και με άλλο τρόπο. Αλλά η δουλειά αυτή, που αποφάσισα να κάνω και επέμενα να κάνω, ενάντια στην θέληση των γονιών μου, οπότε πάλεψα για να τους πείσω και μαζί και πολλούς άλλους άξιζε τον κόπο. Παίζοντας πρώτα απ’ όλα σαν ηθοποιός ξεκίνησα να γράφω. Αυτό χαροποιούσε τους γονείς μου, σαν χόμπι όμως. Το είχα αυτό το ταλέντο απ΄το σχολείο και το είχαν επισημάνει οι καθηγητές μου. Όπως ο Τάσος Λιγνάδης, ο αείμνηστος , σπουδαίος θεατρολόγος και πατέρας του Δημήτρη Λιγνάδη του σκηνοθέτη, ο οποίος είχε πει στη μητέρα μου ότι «θέλετε, δεν θέλετε αυτό το παιδί θα γίνει συγγραφέας, και φοβούμαι καλλιτέχνης». Με την γενικότερη έννοια ,το είχε καταλάβει ότι το πράγμα πήγαινε προς το θέατρο. Είχα μετά καθηγητή και τον Γεωργουσόπουλο τον εν ζωή μεγαλύτερο θεατρολόγο.
Β.Α.: «Μαθαίνεις ακόμα;»
Χ.Ρ.: Μαθαίνω ακόμα.
Β.Α.: «Σταματάει ποτέ η διαδικασία αυτή;»
Χ.Ρ.: Δε νομίζω. Εγώ αισθάνομαι ότι, ξαφνικά, φέτος ανακάλυψα έναν καινούριο κώδικα για να παίζω την κωμωδία, παίζω με άλλη φωνή το ρόλο. Εξάσκησα το λαιμό μου, τις αναπνοές μου για να παίζω επί δυο ώρες με διαφορετική φωνή απ’ αυτή που έχω. Ποτέ δεν το έχω ξανακάνει και όλοι μου λένε «Πώς το κάνεις αυτό;». Είναι ανεξάντλητες οι δυνατότητες ενός ηθοποιού που εξασκείται χρόνια και ψάχνει τη δουλειά του. Γι’ αυτό πιστεύω ότι θα μαθαίνω πάντα. Παίρνω έμπνευση, αφού είμαι πεπεισμένος πλέον ότι γι’ αυτό γεννήθηκα. Πρωτίστως για να γράφω και μετά για να μεταδίδω εικόνες μέσω της υποκριτικής μου στον κόσμο. Ως δημιουργός, αντλώ την έμπνευσή μου από πράγματα, τα οποία για τους άλλους μπορεί να περνάνε και απαρατήρητα. Παρατηρώ πράγματα ή μεγεθύνω πράγματα, τα οποία κάποιος άλλος που βλέπει την ίδια εικόνα με μένα μπορεί να μην τους είχε δώσει τόσο μεγάλη σημασία. Στα δικά μου μάτια, μια λεπτομέρεια παίρνει κάποια διάσταση μπορεί και μυθική κάποια στιγμή.
Β.Α.: «Άρα η έμπνευση κρύβεται στις λεπτομέρειες και η ενέργεια στην παρατήρηση»;
Χ.Ρ.: Ναι, έχοντας σαν δεδομένο πάντα τα βασικά ανθρώπινα πάθη, με τα οποία λειτουργεί ο κάθε καλλιτέχνης και τα οποία διαπραγματεύεται ο κάθε καλλιτέχνης που ασκεί αυτή τη δουλειά και την κάνει επαγγελματικά και την κάνει και με ταλέντο ίσως. Δηλαδή, δεν είναι δυνατόν να μην κρύβεται πίσω από κάθε δημιουργία ο θάνατος και ο έρωτας, δεν μπορεί να μην υπάρχει κι αυτό με διάφορους τρόπους. Ακόμη και στην κωμωδία υπάρχει αυτό με κάποια μορφή, δηλαδή είναι καταλύτης όπως είναι καταλύτης και για την ανθρώπινη ύπαρξη. Αυτό δεν μπορεί να μείνει ποτέ απ’ έξω από το έργο ενός δημιουργού.
Β.Α.: «Υπάρχει κάποιος Έλληνας ηθοποιός ή σκηνοθέτης που ήθελες πολύ να συνεργαστείς αλλά δεν πρόλαβες για κάποιο λόγο;»
Χ.Ρ.: Ο Μίνως Βολανάκης, ο οποίος υπήρξε ένας πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης. Όταν με γνώρισε σε μια ακρόαση, μου είπε ότι θα ήθελε να κάνω τον Βασιλιά Πενθέα στις Βάκχες. Κολακεύτηκα πάρα πολύ γιατί τότε πάλευα κιόλας να με αναγνωρίσουν σαν μια θεατρική οντότητα. Είχα κάνει όμως τηλεόραση, είχα κάνει επιτυχία εκεί, είχα μεγάλη αναγνωρισιμότητα στο ευρύ κοινό με τους «Μεν και Δεν», μια σειρά πολύ αγαπητή , άσχετο αν τότε τη σνομπάρανε την τηλεόραση. Τότε, ενώ η δύναμη της τηλεόρασης ήταν πολύ μεγάλη, μπορώ να σου πω ότι για μια μερίδα του πνευματικού κόσμου ήταν όλη η τηλεόραση «σκουπίδια». Τώρα, με τα χρόνια… για παράδειγμα το «Κωνσταντίνου και Ελένης» παίζεται non stop και αυτό πάει για ρεκόρ Guinness! Non stop, δεν σταμάτησε ποτέ! Ούτε μια μέρα».
romas_kwn_kai_elenis
Romas_men_kai_den
«Μετά από 10 χρόνια, «τα έχω καλά» πάλι με τον ΑΝΤ1»
Τα έχω ακούσει κάποια…. κουτσομπολιά περί «κυκλωμάτων», περί «αρεστών» και «μη αρεστών» και περί πολύ καλών «σχέσεων» του Χάρη Ρώμα με τον ΑΝΤ1. Το σκέφτομαι αρκετή ώρα ενώ μιλάμε και αποφασίζω να τον ρωτήσω: « Είσαι σε ….κυκλώματα όπως λένε διάφοροι; Τα «έχεις καλά» με τον ΑΝΤ1;»
Χ.Ρ.: Ναι. Τα έχω καλά με τον Ant1. Και πάλι τα έχω καλά. Ξανά τα έχω καλά. Κι αυτό ύστερα από 10 χρόνια αποχής , 10 χρόνια που δεν «μιλούσαμε» καλά – καλά. Αλλά πάντα υπήρχε μια εκτίμηση. Κοίταξε : Το «Κωνσταντίνου και Ελένης» και «το Καφέ της Χαράς» ξαναπαίχτηκαν και ξαναπαίχτηκαν και τώρα το «Καφέ» το σταμάτησαν εδώ και κάποιους μήνες για να «ξεκουραστεί» ενόψει του καινούριου «Καφέ της Χαράς» που έρχεται. Αλλιώς και τα δυο παιζόντουσαν non stop, με ποσοστά θεαματικότητας άνω των 20% έως και 30%, όταν απέναντι σειρές άλλων καναλιών κάνουν πολύ λιγότερα νούμερα και είναι πρωτογενές προϊόν που πληρώνεται πολύ περισσότερο για να γίνει. Αυτό είναι ένα προϊόν το οποίο έχει γίνει και το έχει πληρώσει το κανάλι, τώρα πληρώνουν κάποια δικαιώματα στους ηθοποιούς και κάπως περισσότερα σε μένα, φυσικά που είμαι ο δημιουργός. Αλλά, είναι πολύ λίγα χρήματα σε σχέση με αυτό που αποφέρει ακόμη η διαφήμιση.
romas_deligianneio
romas_kafe_tis_xaras
«Τον αγαπώ το Θοδωρή αλλά περισσότερο αγαπούσα τον Μίνωα».
Εγώ τον αγαπώ τον Θοδωρή και ακόμη περισσότερο για να είμαι ειλικρινής αγαπούσα τον Μίνωα που με διάλεξε, με επέλεξε και με επέβαλλε γιατί του άρεσα. Ο Μίνωας ήτανε ένας φοβερός επιχειρηματίας, που έκανε και λάθη αλλά κυρίως έκανε φοβερά σωστές επιλογές. Έστησε μια αυτοκρατορία με τον Ant1. Βέβαια έμαθα από πολύ νωρίς ότι μπορεί να υπάρχει μεγάλη ανθρώπινη συμπάθεια μεταξύ καναλάρχη και δημιουργού. Ωστόσο δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς να επενδύσεις συναισθηματικά. Δεν υπάρχει αληθινό συναίσθημα . Κάτι υπάρχει αλλά είναι ….περιχαρακωμένο. Πάνω απ’ όλα η επιχείρηση. Οπότε, αν δεν τους συνέφερε το «Κωνσταντίνου και Ελένης» ή «το Καφέ της Χαράς», απλά δεν θα ξαναπαιζόντουσαν. Όπως δεν ξαναπαίζονται τόσες και τόσες σειρές. Το δεδομένο είναι ότι για κάποιο λόγο το κοινό θέλει να τις βλέπει και να τις ξαναβλέπει τις παλιές σειρές. Επίσης, τις ανακαλύπτει και καινούριο κοινό. Υπάρχουν παιδιά 5, 6, 8, 10 χρόνων που έρχονται στο θέατρο και ζητούν να φωτογραφηθούν μαζί μου.
Β.Α.: « Πώς νιώθεις όταν σε σταματάνε παιδιά στο δρόμο ή σου μιλάνε, σε δείχνουν, λένε «αυτός είναι ο Κωνσταντίνος Κατακουζηνός, ο Διονύσης Δάγκας, ο Περίανδρος Πώποτας;
Χ.Ρ.: Ναι, κι αυτό λένε, «ο χασοδίκης», ο «Ουδεπώποτας». Όταν είναι παιδιά είναι ακόμα πιο κολακευτικό γιατί ανακαλύπτεις ότι αγγίζεις και μια καινούρια γενιά μ’ ένα προϊόν που δεν είναι φρέσκο πια, παρ’ όλα αυτά διατηρεί κάποια φρεσκάδα για να μπορεί να αγγίζει και καινούριες γενιές. Και συγκινούμαι και χαίρομαι με όλες τις αντιδράσεις ενθουσιασμού και αποδοχής γιατί είναι και αυτό ένα κομμάτι της δουλειάς μας. Η επιτυχία βλέπεις έχει και το δικό της τίμημα. Είναι πολλές φορές, πολύ κουραστικό. Ιδίως όταν έχεις μόλις τελειώσει τη δουλειά σου και σε «πιάνουν» και σου μιλάνε κι εσύ είσαι ένα… πτώμα. Ή όταν είσαι απορροφημένος με κάτι άλλο. Ας πούμε: Πριν από χρόνια, βρισκόμουνα στους «χωρισμούς» και είχα μια πολύ έντονα συναισθηματική συζήτηση, σε ένα εστιατόριο με σκοπό να χωρίσουμε μετά από χρόνια σχέσης. Αλλά γύρω μας ήταν διάφοροι άνθρωποι γελαστοί και χαρούμενοι που μ’ αγκάλιαζαν και έβγαζαν φωτογραφίες. Τι να κάνεις; Να φωνάξεις; Να κλάψεις; . Ήταν πολύ βαρύ εκείνη τη στιγμή. Θα μου πεις : «Και γιατί αποφασίσατε να χωρίσετε δημόσια;». Ε, τι να κάνουμε, έτσι είναι οι άνθρωποι, έτσι μας έτυχε. Η αλήθεια είναι ότι μου έχει συμβεί πολλές φορές να… δεν θα πω τη λέξη «βαρυγκομάω» γιατί είναι αχάριστη λέξη για έναν καλλιτέχνη που έχει αποδοχή από το κοινό. Μου έχει τύχει πολλές φορές να πιεστώ και άσχημα κιόλας. Αλλά πάνω από όλα ο κόσμος που μου δίνει τη δυνατότητα να υπάρχω σαν καλλιτέχνης».
{Η εμφάνιση αυτή που έχω εγώ δεν μπορεί να γίνει εύκολα λαϊκός ήρωας.
Δεν είμαι, δηλαδή ο άνθρωπος που θα ταυτιστεί εύκολα το πλατύ κοινό.
Παρ’ όλα αυτά είμαι και πολύ περήφανος που έκανα καριέρα έτσι παίζοντας αντί – ήρωες
και ανθρώπους που δεν ανήκουν στη μάζα.}
«Εκεί που σε λατρεύουν, μπορεί να σε αποκαθηλώσουν»
Δύσκολες στιγμές για έναν ηθοποιό, δύσκολες στιγμές για έναν άνθρωπο το να κινδυνέψει να χάσει τη λεγόμενη «έξωθεν καλή μαρτυρία» χωρίς στην ουσία να έχει υποπέσει και σε κάποιο… θανάσιμο αμάρτημα. Γι αυτό και τα άτομα με δημοφιλία, πρέπει να είναι πολύ προσεκτικά. Τι λέει ο Χάρης Ρώμας;
Χ.Ρ.: Κάποια στιγμή που ο κόσμος νομίζει δεν είσαι εντάξει, μπορεί και να σε βρίσουν γιατί εκεί που σε λατρεύουν, εκεί σε αποκαθηλώνουν. Ο κόσμος κρίνει πολλές φορές από μια στιγμή σου. Μου έχει τύχει στα Χανιά, μιας και είσαι Κρητικός Βαγγέλη άκου το περιστατικό, μια φορά να πω κάτι που παρεξηγήθηκε αφού απλώς ζήτησα ένα τραπέζι και μια καρέκλα για να καθίσω να υπογράψω αυτόγραφα. Σκέψου ότι είμαι 1,87 και πρέπει να σκύβω για τα παιδάκια και παθαίνεις και λουμπάγκο στο τέλος όταν είναι τόσα πολλά. Και η κυρία αυτή, πολύ όμορφη και πολύ καλοβαλμένη – αυτές είναι συνήθως που…. ξεφεύγουν- μου είπε κε αρκετά κακό ύφος ότι «πληρώσαμε και έχουμε δικαίωμα και ας είσαι όρθιος να υπογράψεις σε όλους». Μάλιστα. Δηλαδή το κόστος του εισιτηρίου δεν «ισοφαρίστηκε» μόνο με την παράσταση αλλά έχει δικαίωμα και για ό,τι άλλο ζητήσει. Εντάξει, αυτόγραφο ήθελε και φωτογραφία από αγάπη αλλά τα παιδάκια ήταν 150 και άλλοι τόσοι οι γονείς.
Β.Α.: «Εσύ σε ποιον κόσμο απευθύνεσαι ή σε ποιον κόσμο επιλέγεις ν’ απευθύνεσαι;»
Χ.Ρ.: Εγώ απευθύνομαι, όπως έδειξε η δουλειά μου τελικά, στο πλατύ κοινό γιατί πιστεύω ότι έτσι κι αλλιώς οι καλλιτέχνες χαίρονται όταν τυγχάνουν μεγάλης αποδοχής. Αλλά εγώ επειδή έγινα γνωστός μέσω του λαϊκού είδους της τηλεόρασης –και αυτό είναι και τυχαίο- αν δηλαδή είχα κάνει καριέρα στο Θέατρο Τέχνης, ας πούμε, που θα το ήθελα πολύ, και δεν είχα μπλέξει και με την τηλεόραση, θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Δεν θα είχα βέβαια τέτοια δημοφιλία αλλά, ούτε και τόσες υποχρεώσεις. Έτυχε να μπλέξω, παρ’ ότι πρώτη φορά έπαιξα στο θέατρο, στην «Πορνογραφία» του Μάνου Χατζιδάκι και με επέλεξε ο ίδιος με ακρόαση όταν ήμουν ακόμα μαθητής του σχολείου. Ταυτόχρονα όλα. Σχολή Θεάτρου, Ιατρική και ο Χατζιδάκις για την «Πορνογραφία».
Β.Α.: « Τον Πενθέα δεν το πρόλαβες;»
Χ.Α.: Δεν τον πρόλαβα γιατί πέθανε ο Βολανάκης και ήταν πολύ μεγάλη απογοήτευση γιατί μ’ άρεσε και η προσωπικότητα του Μίνου του Βολανάκη… Είδες πόσοι Μίνωες μπήκαν στη ζωή μου τελικά;
«Η κάθε παράσταση έχει το δικό της στίγμα»
Β.Α.: «Μου είπες πριν ότι απευθύνεσαι στο ευρύ κοινό. Έχεις κάνει όμως κι άλλα πράγματα»
Χ.Ρ.: Απευθύνομαι στο ευρύ κοινό όπως απέδειξε η δουλειά μου, έχω κάνει όμως και δουλειές όπως αυτή στο «Αγγέλων Βήμα» με το «Αυτός που θα έσωζε τον κόσμο» που ήταν ένα σκληρό δράμα που έγραψα, πολύ περίεργο, μαύρο και σκοτεινό που σίγουρα ήξερα εκ των προτέρων ότι απευθύνεται σε πολύ λιγότερο κοινό. Επίσης, δοκίμασα κι άλλες φορές να κάνω δουλειές γι’ αυτό και πήγα σε μικρότερους χώρους όπως στο Τρένο στο Ρουφ, με το «Οι ράγες πίσω μου», ένα έργο μου που έχει παιχτεί πάνω από 20 φορές από διαφορετικούς θιάσους και μπορώ να σου πω ότι έκανε και εμπορική επιτυχία αυτό. Δηλαδή και σε μικρό χώρο, πολύ ξαφνικά παιζόταν επί δυο χρόνια με πολύ μεγάλη επιτυχία και έτσι θα έλεγα ότι κι αυτό ήταν εμπορικό τελικά. Άλλο κοινό παρακολουθεί αυτού του είδους τις παραστάσεις. Η κάθε παράσταση έχει το δικό της στίγμα και η αλήθεια είναι ότι ο κάθε ηθοποιός μέσα στα χρόνια διαμορφώνει κι ένα δικό του κοινό. Το καλύτερο είναι, βέβαια, να το διευρύνεις όσο γίνεται.
Β.Α.: «Ποιο είναι το διαχωριστικό της μάζας από το ευρύ κοινό; »
Χ.Ρ.: Εγώ δεν θα σου πω ψέματα. Αισθάνομαι ότι σε κάποιες φάσεις της ζωής μου ή της καριέρας μου, ένα κομμάτι μάζας μπήκε στο θέατρο για να με παρακολουθήσει και φαντάζομαι ότι και στην τηλεόραση συμβαίνει αυτό. Με την μάζα εννοώ τους ανθρώπους που δεν έχουν δεύτερη σκέψη, δηλαδή αυτό που βλέπουν δεν το διαπραγματεύονται με το μυαλό τους δεύτερη φορά. Είναι αποδέκτες πρώτης κοπής, βλέπουν το πρώτο επίπεδο να το πούμε κι έτσι. Και αυτό κοινό είναι. Που θέλει κάτι πιο εύπεπτο. Δεν είναι κακό αυτό. Εγώ προτιμώ το κοινό που έχει και δεύτερη σκέψη, απλώς αυτό λέω. Η εμφάνιση αυτή που έχω εγώ δεν μπορεί να γίνει εύκολα λαϊκός ήρωας. Δεν είμαι, δηλαδή ο άνθρωπος που θα ταυτιστεί εύκολα το πλατύ κοινό. Παρ’ όλα αυτά είμαι και πολύ περήφανος που έκανα καριέρα έτσι παίζοντας αντί – ήρωες και ανθρώπους που δεν ανήκουν στη μάζα. Δεν είναι και απόλυτα αγαπητοί ήρωες από πρώτη γραφή. Βεβαίως, κάτι κρύβεται πίσω απ’ αυτούς τους ήρωες και τους κάνει πολύ αγαπητούς. Ειδικά τον Μίμη στο «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο». Έχει γίνει ολόκληρη μελέτη από τη θεατρολογική Σχολή του Ναυπλίου για τους «Ρόλους του Χάρη Ρώμα. Πώς γίνεται, δηλαδή ένας που παίζει σχεδόν αντιπαθείς ήρωες να είναι τόσο αγαπητός στο κοινό σε πρωταγωνιστικούς ρόλους. Υπήρξαν άνθρωποι που έπαιζαν αντιπαθητικούς ρόλους αλλά ήταν σε δεύτερους ή τρίτους ρόλους όπως η Τασσώ Καββαδία που ήταν εξαιρετική. ο Ανέστης Βλάχος, ο Δήμος Σταρένιος… ο Καλογήρου πολλές φορές. Και ο Αρτέμης Μάτσας. Στην Αμερική ο Νίκολσον έπαιξε τις «Μάγισσες του Ίστγουικ», έκανε τον ίδιο τον διάβολο….
«Να παίξω ρόλο αναπήρου; Θα ήταν η μεγάλη μου ευκαιρία»
Β.Α.: «Η ηθοποιία είναι εικόνα. Θα μπορούσε ένας τυφλός να γίνει ηθοποιός; Ή να δουλέψεις εσύ, να πλάσεις; Ίσως όχι πρωταγωνιστή, αλλά…
Χ.Ρ.: Ναι, θα μπορούσα.
Β.Α.: «Δεν θα σε φόβιζε να δουλέψεις μαζί του;
Χ.Ρ.: Όχι.
Β.Α.: «Θα μπορούσες εσύ να υποδυθείς κάποιον ρόλο ανθρώπου με αναπηρία;»
Χ.Ρ.: Ναι. Αυτό μπορώ να σου πω ότι το περιμένω. Όλοι οι ηθοποιοί ξέρεις την περιμένουν τη μεγάλη τους ευκαιρία για μια διάκριση, ένα βραβείο, ένα Όσκαρ. Για ένα τέτοιο, σπέσιαλ ρόλο, έχεις ένα βαθμό δυσκολίας, αλλά και πολλά αβαντάζ. Έχεις να πιαστείς δηλαδή και από εξωτερικά χαρακτηριστικά αλλά και κινητικά χαρακτηριστικά και μια ιδιαίτερη έκφραση αν πρόκειται για πρόβλημα όρασης.
«Μπορούμε να συνεργαστούμε με το Γιάννη Ζουγανέλη που ξέρει από αναπηρία»
«Πρέπει να παρακολουθήσεις κάτι διαλόγους μεταξύ των αναπήρων που κάνουμε και να εμπνευστείς. Κάνουμε πολύ μαύρο χιούμορ αλλά το απολαμβάνουμε. Ας πούμε: Πάω στο Σύλλογο Τυφλών, βρίσκω έναν φίλο μου τυφλό και του λέω «Πού είσαι μάτια μου εσύ;». Ή λέω σε κάποιον άλλο: «Χάρηκα που σε είδα» αλλά δεν μού είναι συμπαθής, απλά δεν το καταλαβαίνει εκείνη τη στιγμή αλλά και εγώ το έχω εκφράσει και αυτός είναι χαρούμενος!»
Χ.Ρ.: Τρελαίνομαι! Μου δίνεις ιδέες!
Β.Α.: «Κάνουμε πολλά με τον Γιάννη τον Ζουγανέλη . Είναι πολύ φίλος και γράφει και στο meallamatia.gr».
Χ.Ρ.: Ναι… ναι… ο Γιάννης τις έχει ζήσει τις καταστάσεις. Με τους γονείς του. Με το Γιάννη έχουμε δουλέψει πολλές φορές, σαν μουσικός βέβαια αυτός και μια φορά έχουμε συμπράξει. Μου είναι πολύ αγαπητός, όπως είναι στον πολύ κόσμο. Είναι πολύ ιδιαίτερος. Όχι ένας ηθοποιός «γραμμής» αλλά έχει ιδιαιτερότητες που άλλοι δεν μπορούν να τις έχουν. Έχει δική του ταυτότητα, μια δική του αμεσότητα όταν παίζει, του ταιριάζει κιόλας γιατί δεν ξέρει να χτίσει ένα ρόλο τόσο πολύ όσο να επενδύσει πάνω στην persona του. Αυτό που είναι ακαταμάχητο είναι ότι έχει την αίσθηση του black humor, δηλαδή δεν θεωρεί ιερόσυλο να πειράξεις, αλλά βέβαια ξέρει πώς να το κάνει, να αναφέρει μια αναπηρία ας πούμε.
Β.Α.: «Πολλοί που δηλώνουν ότι κάνουν αριστοφανική σάτιρα αλλά ξεπερνούν τα όρια; Πώς νιώθεις όταν το συναντάς αυτό τηλεοπτικά ή θεατρικά; Να κακοποιεί κάποιος την έννοια της αριστοφανικής σάτιρας;»
Χ.Ρ.: Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ «λεπτό» όριο. Κάθε περίπτωση κρίνεται διαφορετικά. Αλλά αυτός που το κάνει κρίνεται και ξανα- κρίνεται στην πορεία. Γιατί μπορεί κάποιος να κάνει μια επιτυχία που να θυμίζει την αριστοφανική αναίδεια και να είναι ωραίο αλλά την επόμενη φορά, να ξεπεράσει το όριο, αυτό το λεπτό και να γίνει καταγγελτικός . Υπάρχει και γνωστή περίπτωση – δεν θέλω να αναφερθώ σε ονόματα- που το χιούμορ αυτό χρησιμοποιείται ως προπαγάνδα. Χάνει δηλαδή την αίσθηση και ο ίδιος, πιθανώς. Ξέρεις κάτι; Το κάνουν κυρίως άντρες ηθοποιοί. Ένα περίεργο πράγμα : Όσοι δηλώνουν «αριστοφανικοί», είναι άντρες. Δεν έχω δει καμιά γυναίκα να πει «εγώ είμαι αριστοφανική ηθοποιός».
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι πολιτική με την στενή έννοια του όρου
Β.Α.: «Θέλω να μπω στο κομμάτι της πολιτικής και στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Πώς εσύ θα δραστηριοποιηθείς με τον Γιώργο Πατούλη αυτοδιοικητικά; Πως το οριοθετείς; Πώς το ξεχωρίζεις; Η Τοπική Αυτοδιοίκηση δεν είναι πολιτική για σένα;»
Χ.Ρ.: Είναι. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είναι. Εγώ βέβαια θα ήθελα να μην είναι με τη στενή έννοια του όρου, τουλάχιστον για μένα τον ίδιο. Και αυτή είναι και η συμφωνία που έκανα με τον Πατούλη και γι’ αυτό τον επέλεξα. Ο Πατούλης υπήρξε συμφοιτητής μου στην Ιατρική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, οπότε το καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένας δεσμός . Δεν κάναμε παρέα, ωστόσο υπήρχε συμπάθεια από τότε. Είχα παρατηρήσει ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο με φοβερή ενέργεια και αυτό είναι κάτι κοινό που έχουμε. Έχουμε και οι δυο αστείρευτη ενέργεια! Έκρινα και την πορεία του ως Δημάρχου στο Μαρούσι επί 3 συνεχείς θητείες. Κανείς δεν μπορεί να του το πάρει πίσω αυτό. Το ότι ο κόσμος σε ψήφισε, σε ξαναψήφισε και σε ξαναψήφισε. Αυτοί που είναι αντίπαλοι είναι επειδή τάσσονται κομματικά και πολιτικά απέναντί σου.
Β.Α.: «Σας στηρίζει η Νέα Δημοκρατία πάντως».
Χ.Ρ.: Τον στηρίζει και του ‘χει δώσει το χρίσμα. Η συμφωνία μου όμως είναι ότι εγώ δεν θα κατέβω με στενά κομματική ταυτότητα. Παρ’ όλα αυτά, όλα όσα πρεσβεύει αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία και αυτά που φέρνει στις προγραμματικές του δηλώσεις ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν με βρίσκουν να διαφωνώ σχεδόν πουθενά. Οπότε δεν έχω και κάποιο λόγο να μην…
Β.Α.: «Το ότι δεν ψήφησε το Σύμφωνο Συμβίωσης, ας πούμε; Εσύ είσαι προοδευτικός άνθρωπος, πώς το κρίνεις»;
Χ.Ρ.: Ο ίδιος το επικρότησε, το ήθελε να γίνει. Δεν το ψήφισαν κάποιοι από το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας γιατί άφησε ελεύθερη και κατά συνείδηση την επιλογή. Μα εγώ δεν λέω ότι όλοι οι Νεοδημοκράτες θα γίνουν ξαφνικά φίλοι μου. Για τον Μητσοτάκη λέω που παρ’ ότι έχουμε συναντηθεί για πολύ λίγο μόνο δυο φορές, μου έχει δείξει μια εικόνα σοβαρού και τελικά προοδευτικού ανθρώπου. Γιατί τι είναι προοδευτικό; Αυτό που λανσάρεται σαν προοδευτικό ή είναι αυτό που είναι επί της ουσίας προοδευτικό;
{Θα με ψηφίσουν επειδή είμαι αγαπητός πιστεύω!
Δεν μπορώ να το κάνω αυτό που μου λένε ότι είναι απαραίτητο,
χέρι χέρι, πόρτα πόρτα, ψήφο ψήφο.
Μου το λένε και οι συνυποψήφιοι, οι οποίοι, όμως έχουν το φόβο ότι
ο Χάρης Ρώμας έρχεται για να μας πάρει τις ψήφους}
«Θα γίνω Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού»
Β.Α.: « Εσύ πάντως έχεις φίλους απ’ όλους τους χώρους …..»
Χ.Ρ.: Φυσικά. Γράφω με την Άννα Χατζησοφιά το καινούριο «Καφέ της Χαράς», η οποία ήταν βουλευτής του Σύριζα και μαλώνουμε συνέχεια. Δεν θα μου το συγχωρήσει ποτέ ότι κατεβαίνω με τον Πατούλη και θα βγω! Να πω όμως και να καταλάβεις ποια είναι η διαφορά μου πιθανώς με άλλους : δεν είναι τυχαίο ότι διάλεξα την αυτοδιοίκηση. Σε βοηθάει να μην μπεις σε τόσο στενά περιγράμματα. Ακόμη περισσότερο βοηθάει γιατί απευθύνεσαι σε όλους τους πολίτες, σε 5 εκατομμύρια συγκεκριμένα, όταν είσαι στην περιφέρεια της Αττικής που είναι μια από τις μεγαλύτερες περιφέρειες της Ευρώπης και η πρόκληση είναι πολύ μεγάλη. Την ήθελα αυτή την πρόκληση κάποια στιγμή στη ζωή μου. Έχω υποδυθεί και πολιτικό, στον «κακό Βεζίρη». Ήθελα να το κάνω κάποια στιγμή και έκρινα ότι αυτή ήταν η στιγμή.
Β.Α.: «Δεν έγινες όμως υπουργός εκεί!»
Χ.Ρ.: Όχι, εκεί δεν έγινα υπουργός, τώρα όμως θα γίνω Αντιπεριφερειάρχης Πολιτισμού.
Β.Α.: «Θα εγκαταλείψεις την τέχνη για την αυτοδιοίκηση ή χωράνε στη ζωή σου, στην καθημερινότητα σου και τα δύο;»
Χ.Ρ.: Εγώ θα προσπαθήσω να τα χωρέσω. Παρά το πολύ φορτωμένο πρόγραμμά μου με το sequel του «Καφέ της Χαράς». Ο κόπος όμως είναι μεγάλος, δεδομένου ότι δραστηριοποιούμαι και σ’ αυτό εδώ το θέατρο (Πολυχώρος Αθηναίς), το οποίο μετά το θάνατο της Ζωής Λάσκαρη, το πήραμε με τον Στράτο Μαρκίδη και κάνουμε επανεκκίνηση. Με μεγάλη αγάπη για τη συγχωρεμένη τη Ζωή. Ήταν μια πολύ μεγάλη star του κινηματογράφου και πολύ γοητευτική γυναίκα, έχει μείνει ένα κομμάτι από τη γοητεία της μέσα στο θέατρο, περιφέρεται και το αισθάνομαι. Βέβαια η δουλειά ξεκίνησε πολύ δειλά, τόσο που λέω «πολύ εύκολα χάνεις το σπίτι σου στο θέατρο». Το ‘χω ξαναπεί στο παρελθόν γιατί έχω ξανακάνει επιχείρηση. Αυτή είναι η δέκατη φορά. Και το ρητό αναφέρεται στο…. δις εξαμαρτείν. Δεν λέει τίποτα για το «δεκάκις εξαμαρτείν»!
Β.Α.: «Επιχειρηματικά είσαι χαμένος ή κερδισμένος απ’ αυτά;»
Χ.Ρ.: Δεν είμαι και χαμένος. Ήμουν αγαπητός στον κόσμο και έκανα καλές επιλογές. Θα μπορούσα να είχα βγάλει περισσότερα χρήματα.
Δεν με ενδιαφέρει να έχω περισσότερα λεφτά απ’ αυτά που βγάζω έτσι κι αλλιώς. Και επίσης, θεωρώ ότι είναι Θεού δώρο ότι έχω τόσο μεγάλη ζήτηση. Είμαι στο θέατρο και συζητάω και για μια ταινία στον κινηματογράφο ακόμα και μάλιστα στην αγγλική γλώσσα. Έχω και το σήριαλ του Ant1 . Δεν είμαι η περίπτωση του καλλιτέχνη που είναι σε αποδρομή και προσπαθεί ν’ αρπαχτεί από κάπου για να έχει μια καβάτζα για την υπόλοιπη ζωή του. Θα πιεστώ πάρα πολύ σαν άνθρωπος που προσέχει τη λεπτομέρεια και αγχώνεται με το παραμικρό. Το ξέρω ότι θα πιεστώ πάρα πολύ. Έχω καταρτίσει το πρόγραμμα του πολιτισμού, μαζί με μια ομάδα αλλά είμαι επικεφαλής σ’ αυτό.
«Θα με ψηφίσουν γιατί είμαι αγαπητός»
Β.Α.: « Ψήφους προλαβαίνεις να μαζεύεις ;»
Χ.Ρ.: Μπα… αυτό δεν το προλαβαίνω για την ώρα.
Β.Α.: «Και τι θα γίνει;»
Χ.Ρ.: Θα με ψηφίσουν επειδή είμαι αγαπητός πιστεύω! Δεν μπορώ να το κάνω αυτό που μου λένε ότι είναι απαραίτητο, χέρι χέρι, πόρτα πόρτα, ψήφο ψήφο. Μου το λένε και οι συνυποψήφιοι, οι οποίοι, όμως έχουν το φόβο ότι ο Χάρης Ρώμας έρχεται για να μας πάρει τις ψήφους. Εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ . Αφού το πήρα απόφαση, μου αρέσει να είμαι νικητής, μου αρέσει να νικήσει η παράταξή μου πρώτα απ’ όλα. Πιστεύω ότι ο Γιώργος είναι γεννημένος πολιτικός και τώρα που τον βλέπω από κοντά, είναι γεννημένος γι’ αυτό και για τίποτα άλλο και αυτό μου αρέσει. Και στο πρόγραμμα είναι πολλά πράγματα που θέλουμε να κάνουμε αν «βγούμε» και για τις ομάδες των ανθρώπων με αναπηρία. Θέλουμε πάρα πολύ γιατί εκεί δείχνεις και πόσο πολιτισμένος είσαι. Και δεν ενδιαφέρομαι μόνο για ψυχαγωγικό πολιτισμό. Υπάρχει και ο πολιτισμός της καθημερινότητας. Και αυτό έχει να κάνει με το να μην κλείνουνε τις ράμπες των αναπήρων. Θα κάνω ολόκληρες καμπάνιες γι’ αυτό. Για να αισθάνονται ντροπή και οι άνθρωποι που επιμένουν να το κάνουν και στην Ελλάδα είναι πολλοί ακόμα.
Β.Α.: «Έχεις όραμα»;
Χ.Ρ.: Μεγάλο. Δεν ασχολούμαι τυχαία. Μου έχουν κάνει πρόταση για να κατέβω βουλευτής στην κεντρική πολιτική σκηνή, δυο φορές, δυο εκ διαμέτρου αντίθετα κόμματα! Και μου ‘χουν κάνει και πρόταση, αργότερα να κατέβω στις δημοτικές εκλογές πάλι δύο τελείως διαφορετικά κόμματα! Για να καταλάβεις το ένα ήταν η ΔΗΜΑΡ.
Β.Α.: «Τελευταία ερώτηση : Αν θα έμπαινες κριτική επιτροπή σε ένα reality ή talent show για ηθοποιούς; Αν τα πιστεύεις αυτά, αυτό το θεσμό που βγάζει τραγουδιστές, ηθοποιούς;
Χ.Ρ.: Δεν είμαι αφοριστικός σε τίποτα. Αλλά δεν μπορώ να σου πω. Δηλαδή, μου έχει γίνει πρόταση για να είμαι κριτική επιτροπή και μου είχαν γίνει και στην αρχή όταν ξεκίνησαν αυτά, να είμαι και παίκτης! Και στο «dancing with the stars». Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αρμόδιο και δεν το κάνω και πάρα πολύ κέφι. Πάντως, επειδή ανέφερες συγκεκριμένα talent show με ηθοποιούς, αυτό έγινε μια φορά στην Ελλάδα και ήταν ό, τι πιο θλιβερό και αποτρόπαιο έχω δει στη ζωή μου. Όποιος σέβεται αυτή τη δουλειά, ξέρει και τι κόπο έχει.
*Ο Χάρης Ρώμας θα είναι υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής με την παράταξη του Γιώργου Πατούλη στις Περιφερειακές Εκλογές του Μαΐου 2019.
