Ιμπραχίμ Αλ Χουσεΐν

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟ ΝΙΚΗΤΗ

Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ασχολείται με τον αθλητισμό. Έναν χρόνο αφού ξεκίνησε ο πόλεμος στη Συρία, το 2012, η ζωή του άλλαξε δραματικά, όταν ένας βομβαρδισμός τον άφησε με μερική αναπηρία στο δεξί του πόδι.

Παρά το γεγονός ότι άφησε πίσω του οικογένεια και πατρίδα, ξανασηκώθηκε κι έχτισε τη ζωή του από την αρχή. Σήμερα ο Ιμπραχίμ Αλ Χουσεΐν βρίσκεται στο Ρίο προκειμένου τις επόμενες ημέρες να αγωνιστεί στα 50 και 100 μ. ελεύθερο στους Παραολυμπιακούς στο άθλημα της κολύμβησης.

Εκείνο το απόγευμα στις 2 Νοεμβρίου 2012 άλλαξε όλη του η ζωή. Γκρεμίστηκαν τα όνειρα και οι ελπίδες του, αποχωρίστηκε οικογένεια, φίλους και πατρίδα. Ωστόσο, ο Ιμπραχίμ Αλ Χουσεΐν δεν το έβαλε κάτω. Παθιασμένος αθλητής, απέδειξε ότι είναι πρωταθλητής της ζωής. Τέσσερα χρόνια μετά, στα 27 του πλέον χρόνια, βρίσκεται στο Ρίο Ντε Τζανέιρο όπου θα συμμετάσχει στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο άθλημα της κολύμβησης με την ομάδα των Ανεξάρτητων Παραολυμπιακών Αθλητών (IPA). «Εύχομαι να πάρω μετάλλιο στο Ρίο για να το αφιερώσω στην Ελλάδα που είναι η μεγάλη μου αγάπη» μου λέει χαμογελώντας με την αγωνία μα συνάμα και τη σιγουριά ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Η ιστορία του Ιμπραχίμ δεν είναι απλώς άλλη μια ιστορία ενός Σύρου πρόσφυγα.

Η αγωνιστικότητα, η επιμονή, το πάθος, η προσήλωση, η ανάγκη του να μην παραδοθεί αλλά να παλέψει και να ξεχωρίσει στη ζωή του, αποτελούν δίδαγμα για όλους. Μέχρι εκείνη την ώρα, ήταν ένα απόγευμα -εν μέσω πολέμου- σαν όλα τα άλλα στην πόλη Ντερ ες Ζορ της Συρίας. Ο Ιμπραχίμ Αλ Χουσεΐν βρισκόταν στο σπίτι του με μια παρέα φίλων. Κάποια στιγμή αποχώρησε ο ένας εξ αυτών και λίγα λεπτά αργότερα ακούστηκε από τον δρόμο να καλεί σε βοήθεια: «Ιμπραχίμ, Ιμπραχίμ, βοήθεια, βοήθεια!». Αστραπιαία ο Ιμπραχίμ βγήκε έξω μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της παρέας για να μάθουν τι συμβαίνει. Αντίκρισαν αιμόφυρτο τον φίλο τους με μια σφαίρα στην κοιλιά.

Είχε γίνει στόχος ελεύθερου σκοπευτή -απολύτως συνηθισμένο φαινόμενο στη Συρία τον τελευταίο χρόνο. Είχε όμως τις αισθήσεις του. Τον κράτησαν αγκαλιά για να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Μόλις λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ένα πολεμικό αεροσκάφος που πλησίασε επικίνδυνα στο έδαφος βομβάρδισε την περιοχή.

«Δεν προλάβαμε…»

«Δυο μέτρα μακριά από εμάς. Δεν προλάβαμε να δούμε τι γίνεται αλλά το νιώσαμε στα κορμιά μας. Διάφορα μέλη από τα σώματά μας σκορπίστηκαν στον δρόμο» μαρτυρά ο Ιμπραχίμ. Από κάποιον έφυγε ένα πόδι, άλλος έχασε το αριστερό του χέρι. Ο Ιμπραχίμ αισθάνθηκε ότι έφυγε το δεξί του πόδι από το σώμα του. «Το κατάλαβα κι ένιωσα να αδειάζει το αίμα από μέσα μου. Συρθήκαμε για περίπου 200 μέτρα στον πλημμυρισμένο με αίμα δρόμο φωνάζοντας για βοήθεια, ώσπου μας μάζεψε κάποιος με το αυτοκίνητό του και μας μετέφερε σ΄ ένα αυτοσχέδιο ιατρείο της πόλης». Ούτε λόγος για νοσοκομείο.

Το Ντερ ες Ζορ ήταν μια κατεστραμμένη πόλη. Φτάνοντας στο «νοσοκομείο» λιποθύμησε. Το μόνο που έχει κρατήσει στη μνήμη του από τις ημέρες που ακολούθησαν είναι τα χειρουργεία που υπέστη, τρία ή τέσσερα -δεν θυμάται ακριβώς- και οι αφόρητοι πόνοι που ένιωθε. «Υπήρχε έλλειψη σε χάπια, οπότε μπορούσα να παίρνω ένα κάθε δύο μέρες για να μου απαλύνει τους φρικτούς πόνους. Το δεξί μου πόδι ήταν ακρωτηριασμένο από τη μέση της γάμπας και κάτω. Έτσι πέρασαν οι επόμενοι μήνες».

Το 2013 διέφυγε από τη χώρα με τη βοήθεια φίλων του. Χρησιμοποιώντας μια βάρκα από τον ποταμό Ευφράτη, έφτασαν στην Τουρκία. Εκεί οδηγήθηκε σε κάποιο νοσοκομείο για Σύρους τραυματίες. Εκεί έγιναν τέσσερις προσπάθειες από τους γιατρούς για τη δημιουργία τεχνητού μέλους οι οποίες όμως ήταν αποτυχημένες. Ωστόσο, κράτησε το τελευταίο πρόσθετο μέλος παρά το γεγονός ότι δεν ταίριαζε στο πόδι του και αρκετά συχνά του δημιουργούσε πληγές. Έμεινε για περίπου ενάμιση χρόνο στην Τουρκία, αλλά επειδή δεν ήταν ιδιαιτέρως ασφαλής χώρα έφυγε και τον Φεβρουάριο του 2014 βρέθηκε στην Ελλάδα. «Με μια βάρκα πέρασα στη Σάμο και από εκεί έφτασα στην Αθήνα». Συμπατριώτες του τον σύστησαν σε μια κλινική με Έλληνες γιατρούς όπου του προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αλλά και την κατασκευή του πρόσθετου μέλους που χρησιμοποιεί τώρα και τον βοηθά στο βάδισμά του. Δεν χρειάστηκε να πληρώσει γι΄ αυτό.

Από εδώ ξεκινά μια νέα ζωή για τον Ιμπραχίμ Αλ Χουσεΐν. Αναζήτησε βοήθεια από το Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες (ΕΣΠ), το οποίο είναι Μη Κυβερνητική Οργάνωση που από το 1989 παρέχει νομική και κοινωνική υποστήριξη σε άτομα που χρήζουν διεθνούς προστασίας και είναι εταίρος της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.

Ξανά στον αθλητισμό

Εκεί ζήτησε στέγη και άσυλο, ενώ εξέφρασε την επιθυμία του να ξαναμπεί στη διαδικασία του αθλητισμού. Άλλωστε ο αθλητισμός αποτελούσε πάντα κομμάτι της ζωής του Ιμπραχίμ. Παιδί 14μελούς οικογένειας, από πέντε ετών έκανε κολύμβηση με προπονητή τον πατέρα του και μέχρι την εφηβεία του κολυμπούσε σε αγωνιστικό επίπεδο, παράλληλα με την εργασία του ως ηλεκτρολόγου. Είχε τελειώσει τεχνική σχολή στη Συρία.

Ασχολήθηκε πολλά χρόνια και με το τζούντο, μέχρι που η αθλητική του πορεία ανακόπηκε από τον πόλεμο και τον τραυματισμό του. Μάλιστα, είχε λάβει τη δεύτερη θέση σε αγώνες τζούντο σε εθνικό επίπεδο το 2004 και μετάλλιο σε αγώνες κολύμβησης. «Στο Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες γνώρισα τη Γωγώ Χίου η οποία με βοήθησε σε όλα. Χάρη σε αυτήν ασχολούμαι με τον αθλητισμό, γιατί έψαξε και μου βρήκε τα σωματεία αλλά και την προπονήτριά μου στην κολύμβηση».

Στην Αθήνα, το καθημερινό του πρόγραμμα είναι γεμάτο. Σχεδόν καθημερινά προπονείται στο Ολυμπιακό Στάδιο με τον Σύλλογο Προσαρμοσμένων Αθλημάτων «Πρωτοπόροι». Παράλληλα, συμμετέχει στην ομάδα του Αμαρουσίου στο μπάσκετ με καρότσι. Μαζί τους προπονείται πέντε φορές την εβδομάδα και λαμβάνει μέρος στους αγώνες.

Από την ημέρα που ενημερώθηκε ότι θα συμμετάσχει στα 50 και 100 μ. ελεύθερο στους Παραολυμπιακούς στο Ρίο -εδώ και περίπου τρεις μήνες- προπονούνταν δύο φορές την ημέρα δίπλα στην Παραολυμπιακή Ομάδα Κολύμβησης στο ΟΑΚΑ.

Τον συναντήσαμε για τις ανάγκες της φωτογράφησης στην τελευταία του προπόνηση πριν αναχωρήσει για Βραζιλία, στου Γουδή. Ιδιαίτερα συγκινημένος μας έδειξε με περηφάνια το τατουάζ που έχει κάνει στο μπράτσο με τη σημαία της χώρας μας. «Εχω την Ελλάδα δύο φορές στο σώμα μου. Μία φορά ζωγραφισμένη στο χέρι μου και μία στην καρδιά μου!».

ΧΡΥΣΑΣ ΚΛΕΙΤΣΙΩΤΗ

Πηγή:http://www.ethnos.gr

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή