Σελίδα συνέντευξης στα Παραπολιτικά-Η Απολλώνία Τσαντά σε φωτογραφία κοντινή του προσώπου της και δίπλα το κείμενο.
της Μαριάνθης Κούνια (mfkounia@hotmail.com)

Είναι ταλαντούχα, βραβευμένη, αριστούχος θεατρολόγος, με μεταπτυχιακό στη Διοίκηση Πολιτιστικών Οργανισμών, έχει γράψει σενάρια για σινεμά και θέατρο, παιδικά παραμύθια, μιλάει άπταιστα αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά και έχει κανάλι στο YouTube με τίτλο Scriptwriting Tips, όπου δίνει συμβουλές σεναριογραφίας για αρχάριους.

Όμως, χρησιμοποιεί αναπηρικό αμαξίδιο, βιώνοντας τον απόλυτο αποκλεισμό σε κάθε βήμα της ζωής της. Ο λόγος για την Απολλωνία Τσαντά, που ως μέλος της Κίνησης Αναπήρων Καλλιτεχνών δίνει αγώνα επί σειράν ετών να μετατοπίσει τις κακώς παγιωμένες αντιλήψεις και τα στερεότυπα περί αναπήρων στην Ελλάδα. Ήταν εκείνη που το 2017 είχε υποστεί ψυχολογική βία από τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Στάθη Λιβαθινό, όταν αυτός σε συνάντησή τους την πλησίασε και της ζήτησε να γράψει κάτι για να τσεκάρει την ικανότητα γραφής της.

«Η τέχνη των αναπήρων δεν προβάλλεται ιδιαίτερα στην Ελλάδα. Δυστυχώς, πολλοί ίσως δεν γνωρίζουν καν ότι υπάρχει. Εγώ ήθελα να σπουδάσω ηθοποιός, αλλά μια καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο μου είπε: Επειδή έχεις ταλέντο, νομίζεις πως μπορείς να γίνεις ηθοποιός;”».

«Αλλάξτε Τρόπο Σκέψης»

«Οι άνθρωποι που έχουμε κάποια βλάβη μπορούμε να κάνουμε πολλά, αλλά έχουμε συνεχείς, διαρκείς και σε όλα τα επίπεδα αποκλεισμούς. 0 κόσμος νομίζει ότι παλεύουμε με τις βλάβες μας, αλλά το πρόβλημά μας είναι ο αποκλεισμός, που μας καταπιέζει. Η βλάβη συνηθίζεται και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτήν. Αλλάξτε τρόπο σκέψης απέναντι μας. Ο αποκλεισμός καταργεί την ελευθερία μας. Πρέπει κάποια στιγμή να γίνει κατανοητό ότι η ποικιλομορφία είναι ό,τι πιο όμορφο υπάρχει στη ζωή», αναφέρει σήμερα η κ. Τσαντά.

Στο ερώτημα πώς μπορεί ένας άνθρωπος με αμαξίδιο να σπουδάσει Τέχνη στην Ελλάδα και πώς οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχουν βρει λύσεις σε αυτό, η κ. Τσαντά είναι πολύ συγκεκριμένη. «Οι δυσκολίες στην Ελλάδα είναι δομικές, πρακτικές. Δεν μπορούμε να μπούμε σε κτίρια επειδή δεν υπάρχουν ράμπες, οι κωφοί αποκλείονται από παραστάσεις και σπουδές επειδή δεν υπάρχει διερμηνέας στη νοηματική, και για τους τυφλούς δεν υπάρχουν βιβλία σε μορφή Braille. Αυτά είναι τα πιο βασικά προβλήματα, που σε πολλές ξένες χώρες έχουν λύσει», λέει.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη δυσκολία στην Ελλάδα για τις σπουδές και την επαγγελματική αποκατάσταση των αναπήρων είναι οι παγιωμένες αντιλήψεις. «Για μένα η μεγαλύτερη δυσκολία πάντα ήταν π αντίληψη των καθηγητών ότι δεν μπορώ. Αυτού του τύπου η υποτίμηση. Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να αλλάξουν τα μυαλά. Με το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχουμε κάνει καμία επαφή ακόμη, γιατί, μετά την τραυματική συνάντηση με τον κ. Λιβαθινό, μας κόπηκαν τα φτερά και αποφασίσαμε να μη συνεχίσουμε, γιατί μας πονούσε. Το μόνο που θέλουμε είναι ισότιμα δικαιώματα. Το ότι κάποιος έχει βλάβη στο σώμα του δεν σημαίνει ότι είναι ανίκανος ή δεν έχει ταλέντο και δεν μπορεί να παράγει αξιόλογα Τέχνη», τονίζει.

Πηγή: Εφημερίδα “Παραπολιτικά”

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή