Γράφει η Σταυρούλα Παρίση
Μέλος του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών
Θα ήθελα να αναφερθώ στα γεγονότα που μου συνέβησαν το πρωί της Δευτέρας, για να δείξω ότι τελικά στα δύσκολα, σε καταστάσεις πανικού που ζούμε, φαίνεται η δυσκολία διαχείρισης έκτακτων καταστάσεων, από ανθρώπους που κατέχουν διοικητικές θέσεις.
Το πρωί της Δευτέρας, μετά την ανακοίνωση των έκτακτων μέτρων, πήγα στο γραφείο μου, χωρίς να ξέρω τι να κάνω, περιμένοντας να μου δοθούν οδηγίες για τις περεταίρω κινήσεις μου.
Στην κυριολεξία επικρατούσε ένα πραγματικό κομφούζιο. Κανείς δεν ήξερε τίποτα.
Τελικά φάνηκε ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν είχε προνοήσει κάτι για εμένα, από τη στιγμή που δεν ανήκα σε ευπαθής ομάδα (διαβητική, έγκυος, μητέρα) και διάφορες άλλες περιπτώσεις.
Φάνηκε λοιπόν ότι έπρεπε να μείνω στην υπηρεσία μου, μέχρι να εκδοθεί κάποια νεότερη οδηγία, που να αφορά τον ευρύτερο πληθυσμό «Καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, κλείσιμο των δημόσιων υπηρεσιών».
Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι το περιβάλλον στο γραφείο το οποίο εργάζομαι ήταν αρκετά προστατευμένο.
Ήμασταν τρία άτομα, και ο κάθε ένας από εμάς είχε την δυνατότητα να βρίσκεται στο δικό του χώρο.
Θα μπορούσα λοιπόν, έστω για τις επόμενες μέρες, μέχρι να ξεκαθαρίσει λίγο το τοπίο με τις άδειες, ή μέχρι να βγει νεότερη οδηγία αυστηροποίησης των μέτρων, να προσέρχομαι κανονικά στην εργασία μου.
Αυτό όμως δεν συνέβη.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικά από τα παράλογα που βίωσα, χωρίς να θίξω ή να προσβάλλω κανέναν.
Από την μία μεριά, οι καθ’ ύλην αρμόδιοι που με έκαναν μπαλάκι από το ένα τμήμα στο άλλο. «Δεν είμαστε υπεύθυνοι εμείς, επικοινώνησε με άλλο τμήμα». Και το άλλο τμήμα: «Α! εμείς δεν ξέρουμε, πρέπει να επικοινωνήσεις με το πρώτο τμήμα».
Επισήμανση:
Δηλαδή ποια θα ήταν η συμπεριφορά αν, αντί για συνάδερφος, ήμουν απλός πολίτης, που είχε μία ανάγκη και ζητούσε να εξυπηρετηθεί;
Επίσης συνάντησα και ανθρώπους, σε έξαλλη κατάσταση, που, αντί για ψυχραιμία, έσπειραν τον απόλυτο πανικό στους άλλους γύρω τους. Είμαστε όλοι, λίγο-πολύ, σε κατάσταση πανικού. Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Όμως, από ανθρώπους που κατέχουν ένα αξίωμα και διοικούν προσωπικό, περιμένει κάποιος να δει ψυχραιμία, ηρεμία, ότι και αν νιώθουν οι ίδιοι μέσα τους, να μην το εξωτερικεύσουν, αλλά να δώσουν στο προσωπικό που διοικούν σωστές συμβουλές και να πάρουν ψύχραιμες και χρήσιμες αποφάσεις.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ…
Και φυσικά, οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ, σε έναν άνθρωπο, στον μοναδικό ίσως ψύχραιμο άνθρωπο, που συναναστράφηκα, που με βοήθησε να ολοκληρώσω τα διαδικαστικά που ήταν απαραίτητα, ώστε να μπορέσω να κάνω χρήση (αναγκάστηκα) της κανονικής μου αδείας. Πρέπει να αναφέρω ότι δεν υπήρχε τρόπος να παραμείνω στην εργασία μου, αφού το γραφείο μου έκλεισε επ’ αόριστον. Για τους άλλους συναδέρφους υπήρχε τρόπος να παραμείνουν σπίτι, αφού ο τομέας της εργασίας τους ήταν τέτοιος που μπορούσαν να εργαστούν εξ αποστάσεως.
Και αναρωτιέμαι, αν η κατάσταση αυτή τραβήξει για μήνες, και με βάση τα σημερινά δεδομένα, πόση άδεια πρέπει να διαθέτει κάποιος, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στα ημίμετρα της κυβέρνησης;
«Μένουμε σπίτι» αλλά ποιοι; Πως; Για το καλό μας. Ναι. Μήπως όμως θα έπρεπε να είχε βρεθεί τρόπος να προστατευτεί όλος ο πληθυσμός;
Και αν εγώ δεν διέθετα περίσσευμα αδείας, τότε τι θα γινόταν. Θα σταματούσα να πληρώνομαι; Η φράση που άκουσα σήμερα: «Εδώ δεν ξέρουμε αν θα ζήσουμε, εσένα σε νοιάζει ο μισθός σου». Ναι. Εμένα με νοιάζει ο μισθός μου, γιατί χωρίς αυτόν πως θα ζήσουμε.
Θεώρησα λοιπόν, κλείνοντας, ότι έπρεπε να χρησιμοποιήσω την δυνατότητα που μου δίνει το «Με Άλλα Μάτια», και να δείξω τους λάθος χειρισμούς από ορισμένους ανθρώπους, που έχουν τον πανικό για οδηγό τους. Ήθελα επίσης να δείξω πόσο διάτρητα είναι τα μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι τώρα, αφού μόνο ένα μικρό μέρος του πληθυσμού μπορεί άνετα να μείνει σπίτι για απεριόριστο χρονικό διάστημα και να μπορεί να επιβιώνει.
