Γράφει: ΙΩΑΝΝΑ ΤΣΕΦΛΙΟΥ | espresso@espressonews .gr
Η Λίνα Καλλέ μία γυναίκα που δίνει την ψυχή της ώστε οι άνθρωποι με μερική ή ολική τύφλωση να αποτελούν ενεργή μερίδα της κοινωνίας
Αποτελεί παράδειγμα για το μεγαλείο της ψυχής της, την ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη που τη διακατέχουν και όχι άδικα, αφού είναι μία από τις ελάχιστες εκπαιδεύτριες κινητικότητας προσανατολισμού και καθημερινών δεξιοτήτων ατόμων με οπτική αναπηρία στην Ελλάδα.
Ο λόγος για τη Λίνα Καλλέ, μία γυναίκα που δίνει καθημερινά την ψυχή της ώστε οι άνθρωποι με μερική ή ολική τύφλωση να αποτελούν ενεργή μερίδα της κοινωνίας και να μη βρίσκονται καθηλωμένοι στο σπίτι τους, λόγω της αδυναμίας τους να αυτοεξυπηρετηθούν.
Η αρχή της ενεργής ενασχόλησης με θέματα αναπηρίας
Όπως εξηγεί, μιλώντας αποκλειστικά στην «Espresso», άρχισε να ασχολείται ενεργά με θέματα αναπηρίας ως εθελόντρια πριν από 29 χρόνια. «Έναυσμα ήταν η ταινία ‘Τα παιδιά ενός κατώτερου θεού”. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να μάθω νοηματική, ενώ ασχολήθηκα ενεργά και με θέματα ακουστικής βλάβης. Το 2001 πήγα στο Κέντρο Εκπαίδευσης Τυφλών Ελλάδας και στο αντίστοιχο της Δανίας. Το 2015 πήρα το δεύτερο πτυχίο μου, αυτήν τη φορά στη φυσικοθεραπεία, και τα τελευταία οκτώ χρόνια τα συνδυάζω και τα δύο, με τις γνώσεις που έχω αποκτήσει» αναφέρει αρχικά η Λίνα Καλλέ και συνεχίζει:
«Το μεγαλύτερο σχολείο για εμένα ήταν οι κατασκηνώσεις με παιδιά και ενήλικες με προβλήματα στην όραση. Έπρεπε συνέχεια να τους φροντίζω, να τους έχω υπό την επίβλεψή μου και να διασφαλίζω πως όλα βαίνουν καλώς». Άλλωστε, όπως τόνισε, ήταν ένας πολύ ωραίος τρόπος να περνάνε όμορφα και εποικοδομητικά τα παιδιά αυτά τον χρόνο τους, ενώ ταυτόχρονα και οι γονείς ξεκουράζονταν χωρίς να έχουν την αμφιβολία και την ανησυχία μέσα τους.
Σήμερα είναι εκπαιδεύτρια κινητικότητας και -όπως επισημαίνει- θεωρεί εξαιρετικά σημαντική την πρώιμη παρέμβαση σε παιδιά, ώστε να μπορούν να κυκλοφορούν στους δρόμους, όπως όλοι οι υπόλοιποι πολίτες.
Σε ερώτηση αν δένεται με τα παιδιά που εκπαιδεύει και πώς τα αποχωρίζεται όταν πια ολοκληρώνεται το έργο της, απαντά: «Προσπαθώ όταν τελειώνει ένας κύκλος εκπαίδευσης, να εποπτεύω το αποτέλεσμα, αλλά από απόσταση. Είναι δύσκολο να βάλεις όρια σε αυτή τη δουλειά, προσπαθώ σκληρά ώστε να μην τα ξεπερνάω».
Στο πλαίσιο αυτό, η εκπαιδεύτρια κινητικότητας εξηγεί τον τρόπο με τον οποία αντιμετωπίζει η κοινωνία τους ανθρώπους με μερική ή ολική τύφλωση, κάνοντας λόγο για ίσα δικαιώματα και ίδιο τρόπο μεταχείρισης των ατόμων.
«Είναι πολύ δύσκολο να πείσεις την κοινωνία πως όλοι έχουν ίσα δικαιώματα, ίσως φταίει η κουλτούρα μας που τα πράγματα είναι έτσι, θα έπρεπε να έχουμε στο μυαλό μας πως όλοι οι άνθρωποι ανεξαιρέτως μπορούν να κάνουν πράγματα. Συναντώ συχνά αυτό το αίσθημα της λύπησης προς τα άτομα με τύφλωση, ενώ το χειρότερο είναι που η πλειονότητα της κοινωνίας νομίζει πως το ζήτημα αυτό αφορά μόνο την οικογένεια. Όχι, μας αφορά όλους!» υπογραμμίζει.
Τι συναισθήματα προκαλεί αυτό το επάγγελμα
Σε ερώτηση για το αν νιώθει ολοκληρωμένη κάνοντας αυτό το επάγγελμα, η Λίνα Καλλέ απαντά: «Νιώθω πως κάθε άνθρωπος ολοκληρώνεται αλλιώς, είμαι ανήσυχη γενικότερα ως άνθρωπος, οπότε δεν ξέρω αν με χαρακτηρίζει αυτή η έκφραση. Είναι ο τρόπος ζωής μου να συνυπάρχω με αυτούς τους ανθρώπους. Μου αρέσει να γνωρίζω άτομα που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με την όρασή τους, μου δίνει χαρά να μπορώ να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί τους. Τους προσφέρω χαρά, τους μεταδίδω το αίσθημα της αλληλοβοήθειας και της αλληλεγγύης, έχω εκπαιδεύσει έναν συνάνθρωπό μου, κι έτσι εκείνος την επόμενη ημέρα θα μπορεί να διεκπεραιώσει τις δουλειές του αυτόνομα, χωρίς να χρειάζεται κάποιον δίπλα του ή να εξαρτάται η καθημερινότητά του από κάποιον τρίτο».
Όπως τονίζει η εκπαιδεύτρια, η χαρά της, όταν τα άτομα με τα οποία έχει ολοκληρώσει τα μαθήματα καταφέρνουν να κυκλοφορήσουν μόνα τους, είναι τεράστια.
«Είναι μεγάλο πλήγμα για εκείνους να είναι κλεισμένοι στο σπίτι και να μην μπορούν να κάνουν τίποτα. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να πάρουν μπαστούνι επειδή φοβούνται τι θα πει ο κόσμος και πώς θα τους αντιμετωπίσει. Έτσι, έρχομαι εγώ στη ζωή τους και τους αποδεικνύω έμπρακτα ότι μετά τα μαθήματα θα μπορούν να κάνουν καθημερινά τις δουλειές τους, εντός και εκτός σπιτιού» επισημαίνει και συνεχίζει εξηγώντας:
«Γιατί τα παιδιά που γεννιούνται εξαρχής με βλάβη, υπάρχει εκπαίδευση στο σχολικό πλαίσιο και αφορά και την οικογένεια. Είναι πολλές οι συνιστώσες».
«Είμαστε ισότιμοι»
Το μήνυμα που θέλει να στείλει η Λίνα Καλλέ μέσα από τη δική της δράση είναι πως πρέπει το ζήτημα αυτό να γίνει συλλογικό, όχι ατομικό. «Αυτό που καταλαβαίνω είναι πως πρέπει ο καθένας από εμάς να σκέφτεται πως αυτό το οποίο ζούμε ανήκει σε όλους και πως πρέπει να συμπεριλάβουμε στην καθημερινότητά μας αυτούς τους ανθρώπους και το οποιοδήποτε ζήτημα αντιμετωπίζουν με την όρασή τους. Είμαστε ισότιμοι. Οι ανάπηροι άνθρωποι ανήκουν στον πολιτιστικό ιστό της κοινωνίας μας. Όπως υπάρχει ποικιλομορφία στη φύση και τη δεχόμαστε, έτσι πρέπει να δεχόμαστε και τους ανθρώπους αυτούς. Εμένα αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μπορούν να έχουν πρόσβαση σε όλα» σημειώνει η εκπαιδεύτρια.
Αναφορά στην μη κερδοσκοπική εταιρία Accessible Limitless Living
Τέλος, έκανε αναφορά στην ομάδα Accessible Limitless Living, μία μη αστική μη κερδοσκοπική εταιρία, που ιδρύθηκε το 2020 και θέτει ως στόχο την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης. Συγκεκριμένα τη δημιουργία βιώσιμων πόλεων και προσβάσιμου περιβάλλοντος, την καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού και τη μείωση των ανισοτήτων, ένα αποτέλεσμα του έργου trace και smile. «Το έργο trace υλοποιείται στο πλαίσιο του προγράμματος Active citizens fund, με φορέα υλοποίησης την Εταιρία Έρευνας και Εκπαίδευσης Κλινικών Δεξιοτήτων (ΕΕΕΚΔ) και εταίρο την ΑΜΚΕ ALL Accessible Limitless Living. Τη διαχείριση της επιχορήγησης του προγράμματος Active citizens fund για την Ελλάδα έχουν αναλάβει από κοινού το Ίδρυμα Μποδοσάκη και το SolidarityNow (SMiLe Interreg Greece – Bulgaria)» κατέληξε, μιλώντας στην «Espresso», η εκπαιδεύτρια κινητικότητας προσανατολισμού και καθημερινών δεξιοτήτων.
Πηγή: ESPRESSO
