Τη μοίρα ποιός μπορεί να εξευμενήσει;
Μας κυνηγάνε ίσκιοι
Κυνηγάμε σκιές
Πελώρια ερωτηματικά
φράζουν το δρόμο μας
Σπ. Ζαχαράτος, Φύλακας φυλαχτών
Η αέναη πάλη του αυτο-νόητου με το α-νόητο βρίσκονται εδώ και καιρό στο κέντρο της περδίνησης. Και κάπου στη μέση της ταραχής οι αδια-νόητοι που όλα τα ξέρουν, όλα τα κριτικάρουν, όλα τα ιδεολογικοποιούν και οι αμετα-νόητοι που περιμένουν να περάσει η κρίση για να κάνουν τα ίδια.
Όλα έχουν ειπωθεί καθώς και τα αντίθετά τους. Όλοι είμαστε διχασμένοι ανάμεσα στο χθεσινό και στο σημερινό εαυτό μας, στην τάχα αθωότητα και την δήθεν ενοχή.
Κανείς δεν ετοιμάζει το αύριο, λες και το αύριο ανήκει σε άλλους. Κανείς δεν τολμάει να (μας) πει την αλήθεια, αφού κανείς μας δεν θέλει ν’ ακούσει άλλη αλήθεια εκτός από τη «δική» του.
Μόλις [ξε]μπερδέψουμε με την Πανδημία, πάλι μπερδέψαμε τη Δημοκρατία της Αγοράς με την Αγοραία Δημοκρατία, το πολίτευμα δηλαδή εκείνο όπου όλοι συναλλάσσονται με τους θεσμούς και όλα τα αγαθά αποτιμώνται σε χρηματικό είδος. Οι δήθεν «δημοκρατικές (;) υπό διαπραγμάτευσιν (;) αξίες» συνιστούν αλλοίωση κάθε πολιτειακού νοήματος καθώς – εκτός των άλλων – δίνουν στον πολίτη το κακό παράδειγμα των άτυπων και εξωθεσμικών διευθετήσεων. Μέσα στο (φιλελεύθερο) Κράτος μοιάζει να λειτουργούν πολλά (σκοτεινά και ιδιοτελή) «Κρατίδια»[των κομμάτων, των δικαστών, των δημάρχων, των πανεπιστημιακών κλπ].
Ο οπορτουνισμός των πολιτικών ή και των άλλων αξιωματούχων δεν με φοβίζει όμως τόσο, όσο τα συλλογικά ιδεολογήματα και οι εύκολες λύσεις στη διαδικασία απεγκλωβισμού από «κεκτημένες κακές αντιλήψεις και πρακτικές».
Αυτό το ασυνεχές εκκρεμές, από τον βυθό στον ουρανό κι από το ζενίθ στο ναδίρ, όχι μόνο προκαλεί ένα ιδεολογικο-ηθικό jet lag αλλά μας εξοικειώνει με τη φαντασίωση ότι όλα γίνονται χωρίς κόπο και πόνο, σχεδόν αυτόματα, επειδή «ο Θεός είναι έλληνας» ή επειδή «όταν αψηφάς τους κινδύνους οι κίνδυνοι φοβούνται και υποχωρούν».
Πώς να παρέμβεις σε μια τέτοια κοσμοθεωρία;
Δεν παλεύεται ο «ηρωποιημένος ανορθολογισμός».
Ενώ χρειαζόμαστε βαθιά και μόνιμη πολιτική μετάλλαξη, ριζική αλλαγή του κοινωνικού παραδείγματος συμβίωσης, εμείς εξακολουθούμε να κινούμαστε άναρχα ανάμεσα στο «εν οίδα» και «ουδέν οίδα».
Η αισιοδοξία του πολιτικού ή η απαισιοδοξία του σοφού;
Σε κάθε περίπτωση πρέπει να χτίσουμε τη νέα αυτοπεποίθηση και τη νέα αυτοεκτίμησή μας πάνω στα γερά θεμέλια της αλήθειας και της αυτογνωσίας και όσο γίνεται μακρύτερα από την ανασφάλεια, τις ψευτοδιλημματικές σκοπιμότητες, τους συμψηφισμούς παρανομιών, τις φαντασιώσεις περιουσίου λαού.
Η ανατροπή του υποδόριου λαϊκισμού και της μελαγχολικής μεμψιμοιρίας δεν θα γίνει με την καλλιέργεια μιας νέας μετακρισιακής αυταπάτης.
Η ελληνική κοινωνία, καθηλωμένη και πριν την κρίση σε ευδαιμονικά καρφιά, χρειάζεται ένα γνήσιο μεταρρυθμιστικό σοκ για να «πάρει μπρος».
Πρέπει ν’ αλλάξουμε όλοι για να τα αλλάξουμε όλα. Να γίνουμε διαφορετικοί από πριν. Να σκεφτόμαστε διαφορετικά από πριν.
Το πέρασμα δεν είναι εύκολο. Το πρώην καταναλωτικό θολό ποτάμι για να γίνει συνετό ρυάκι με γάργαρο νερό προϋποθέτει άσκηση στη δημοκρατία, στην αξιοκρατία, στις σταθερές αρχές, στα όρια και στους κανόνες.
Είμαστε άραγε έτοιμοι να βγούμε από το «κατασκευασμένο όνειρο» στον πραγματικό μετα-Κορονοϊο κόσμο;
ΥΓ. “Είπαμε: άλλο άσωτος, άλλο άσχετος” [Γιάννης Κωνσταντίνου, Από το προσωπικό μου συναξάρι]
