Ο Χρήστος Αλεφάντης κρατώντας το περιοδικό Σχεδία και δίπλα του ο Βαγγέλης Αυγουλάς

Η «σχεδία» κυκλοφόρησε στους δρόμους της Αθήνας τον Μάρτιο του 2013 κι ένα χρόνο αργότερα και στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα έχει φτάσει να αποτελεί υπόδειγμα πρωτοβουλίας κοινωνικής αλληλεγγύης και να μας εμπνέει με τις δράσεις της που διαρκώς διευρύνονται. Είχαμε την χαρά να πάρουμε συνέντευξη από τον Διευθυντή Σύνταξης του περιοδικού δρόμου, τον κύριο Χρήστο Αλεφάντη. Εκείνος μας ξενάγησε σε μια διαφορετική «πλωτή» διαδρομή.

«Αυτό που καθιστά τη «σχεδία» διαφορετική από τον υπόλοιπο Τύπο είναι ότι ως περιοδικό δρόμου πωλείται αποκλειστικά και μόνο στους δρόμους της πόλης, από ανθρώπους όπως εμείς κι εσείς, μόνο πολύ πιο φτωχούς. Είναι άστεγοι, μακροχρόνια άνεργοι, άνθρωποι που βιώνουν σκληρά στο πετσί τους τη φτώχια και τον κοινωνικό αποκλεισμό», μας λέει.

Η «σχεδία» δεν είναι ελληνικό φαινόμενο ως κοινωνικό project: αντίστοιχα περιοδικά υπάρχουν σε όλον τον κόσμο. Το σημαντικό είναι ότι από την τιμή πώλησης του περιοδικού, το μεγαλύτερο ποσό αποτελεί απευθείας έσοδο για τον ίδιο τον άνθρωπο που τη διανέμει (στην Ελλάδα η τιμή είναι 4 ευρώ, με τα 2,5 να πηγαίνουν στον πωλητή). Αυτό σημαίνει ότι παρέχεται η δυνατότητα σε ανθρώπους που δεν έχουν ευκαιρίες, να εξασφαλίσουν έστω ένα μικρό έσοδο την ημέρα για να καλύψουν κάποιες απ’ τις βασικές τους ανάγκες, κάνοντας μια δουλειά με αξιοπρέπεια κι όχι επαιτώντας.

Η «σχεδία» κάνει το αόρατο ορατό

Η σημασία μιας τέτοιας δυνατότητας είναι φυσικά μεγάλη. «Το σημαντικότερο —κι αυτό είναι κάτι το οποίο το λένε οι ίδιοι— είναι ότι η «σχεδία» κάνει το αόρατο ορατό. Το πιο σκληρό στην ακραία φτώχεια, είναι ότι σε ξεχνάνε όλοι. Αυτή η απομόνωση. Η «σχεδία» ξανασυνδέει, στην ουσία, τον πολύ φτωχό άνθρωπο με την κοινωνία. Ξυπνάει το πρωί, έχει κάτι να κάνει, κάπου να πάει, να πάρει πέντε περιοδικά και να σταθεί στο Σύνταγμα ή στην πλατεία Αριστοτέλους και να δηλώσει παρών ή παρούσα», μας εξηγεί ο κ. Αλεφάντης.

Όσον αφορά στο όνομα “σχεδία”, ήταν ιδέα του Σπύρου Ζωνάκη, δημοσιογράφου που υποστηρίζει ακόμα τη δράση του περιοδικού. «Μας άρεσε πάρα πολύ, γιατί αν το σκεφτούμε συμβολικά, για νά’ σαι σε μία σχεδία, έχει προϋπάρξει ένα ναυάγιο. Έχει όλους αυτούς τους θετικούς συμβολισμούς: είμαστε σε μια σχεδία όλοι μαζί, και συνεργαζόμαστε για να φτάσουμε στο νησί της σωτηρίας».

Και συνεχίζει:

«Αυτό που γεμίζει τις ψυχές μας είναι ότι βλέπουμε ανθρώπους που κυριολεκτικά μέσα σε μία μέρα χαμογελούν. Το κατώφλι της «σχεδίας» μας το διαβαίνουν άνθρωποι πού ‘χει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ η ψυχή τους. Πολύ συχνά έρχονται με μία αμφιβολία, και μ’ έναν θυμό ίσως, με τον εαυτό τους, με την κοινωνία, που στα δύσκολα δεν τους στήριξε. Μέσα απ’ αυτή την κοινωνική διαδικασία, η ψυχή τους αρχίζει και γαληνεύει. Σιγά-σιγά μπορούν να επιστρέψουν στον εαυτό τους και στην κοινωνία, να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους κι εντέλει να φύγουν από τη «σχεδία», πού ‘ναι ο απώτερος στόχος.»

Η «σχεδία» σήμερα δίνει δουλειά γύρω στους 120-135 ανθρώπους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Οι ηλικίες τους, από 20-25 μέχρι και 75. Η ελληνική κοινωνία, ο απλός κόσμος, αγκάλιασε τη «σχεδία» από την πρώτη μέρα. Το περιοδικό έχει φτάσει να πουλάει μέχρι και 30.000 αντίτυπα ανά έκδοση, ενώ μέχρι πρόσφατα είχαμε έναν μέσο όρο πωλήσεων γύρω στις 25.000 αντίτυπα το μήνα.

«Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τον άνθρωπο. Γιατί η «σχεδία» είναι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος που τη διανέμει, και όχι τόσο αυτός που τη γράφει.», μας λέει χαρακτηριστικά ο κ. Αλεφάντης.

Ποδόσφαιρο Αστέγων

Πολύ πριν από την ίδρυση του περιοδικού, ωστόσο, υπήρξε η πρώτη οργανωμένη δράση για την ευάλωτη αυτή κοινωνική ομάδα: η ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων, που δημιουργήθηκε το 2007,  με έναν στόχο όχι αμιγώς ποδοσφαιρικό, όπως μας περιγράφει ο κ. Αλεφάντης:

«Το μότο της ομάδας μας είναι ότι παίζουμε μπάλα για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι κι όχι απαραίτητα καλύτεροι ποδοσφαιριστές. Στα παιχνίδια μας συζητάμε πώς, μέσα από τη χαρά του παιχνιδιού, θα ενδυναμωθούμε, θα πάρουμε δυνάμεις για να κάνουμε νίκες εκτός γηπέδου, νίκες ζωής που είναι το πιο σημαντικό.»

Η ποδοσφαιρική ομάδα αστέγων συμμετέχει κάθε χρόνο στο Παγκόσμιο Κύπελλο Αστέγων, τον κορυφαίο διεθνή θεσμό κοινωνικού ποδοσφαίρου. Η ελληνική ομάδα, μάλιστα, έχει συγκεντρώσει τα περισσότερα βραβεία για το ευ αγωνίζεσθαι στον θεσμό όλα αυτά τα χρόνια, μια αναγνώριση χαρακτηριστική της σπουδαίας προσωπικότητας και του παιχνιδιού που επιδεικνύουν οι παίκτες της.

Αόρατες Διαδρομές

Μια αξιοσημείωτη δράση της «σχεδίας» που μας αφορά όλους είναι οι Αόρατες Διαδρομές. Πρόκειται για έναν περίπατο στο κέντρο της πόλης, όχι όμως στα τουριστικά αλλά στα αθέατα κομμάτια της. Εκείνα που μπορούν να κάνουν τους περιπατητές να δουν την αστική πραγματικότητα με άλλα μάτια.

«Έχουμε εκπαιδεύσει κάποιους πάρα πολύ φτωχούς ανθρώπους που ζουν σε ξενώνες ή έχουνε ζήσει στον δρόμο, και γίνονται οδηγοί πόλης. Μας παίρνουν απ’ το χεράκι και μας πάνε μια βόλτα στις αθέατες γωνιές της, κάτω από την Ομόνοια, σε πολλές δομές αλληλεγγύης, συσσίτια, κέντρα ημέρας, ξενώνες, κέντρα απεξάρτησης κλπ. Οι οδηγοί κάνουν στάσεις διακριτικά απέναντι από κάθε δομή και δίνουν κάποιες πληροφορίες για το τι κάνει κάθε μία. Το σημαντικότερο, όμως, στις Αόρατες Διαδρομές, είναι ότι ο οδηγός μοιράζεται αυτό το κομμάτι της ψυχούλας του πού ‘ναι η προσωπική του ιστορία. Μαθαίνει κανείς τι συνέβη στη ζωή του και βρέθηκε αντιμέτωπος με την τεράστια κρίση της αστεγίας. Είναι ένα μάθημα ζωής για όλους.»

Αντίστοιχες Αόρατες Διαδρομές γίνονται από περιοδικά δρόμου του εξωτερικού εδώ και χρόνια. Πλέον, πολλά σχολεία κάνουν επίσης αυτόν τον περίπατο στην αθέατη πλευρά της πόλης, όπως περιγράφει με χαρά ο κ. Αλεφάντης. Έτσι, τα νέα παιδιά έρχονται σε επαφή με ένα τόσο σημαντικό κομμάτι του αστικού ιστού και της ζωής του, που ακόμα παραμένει αόρατο.

Πανδημία και «σχεδία»

Για τα δύο lockdown και τη συνεπαγόμενη απώλεια εσόδων, το πολύ σοβαρό πρόβλημα που έφερε η πανδημία στους ανθρώπους της «σχεδίας», μας μίλησε επίσης ο κ. Αλεφάντης.

«Το σύνθημα “Μένουμε Σπίτι” δεν έχει απολύτως κανένα αντίκρισμα όταν δεν υπάρχει σπίτι. Ήταν συντριπτικό αυτό το πισωγύρισμα. Εκεί που είχε αποκτήσει μια κανονικότητα η ζωή κάποιων ταλαιπωρημένων ανθρώπων, μια ελπίδα ότι θα τα ξανακαταφέρουν, ξαφνικά τους είπαν “αποσυρθείτε”.  Ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Βγήκε από πολλούς μια μεγάλη ανασφάλεια για το τι μέλλει γενέσθαι.»

Το περιοδικό έμεινε εκτός κυκλοφορίας για 8 μήνες, το μεγαλύτερο διάστημα για περιοδικό δρόμου παγκοσμίως. Η «σχεδία» απηύθυνε έκκληση για υποστήριξη τον περασμένο Νοέμβριο, ενώ έγινε προσπάθεια εύρεσης εναλλακτικών τρόπων υποστήριξης από τους δημιουργούς της. Διατακτικές τροφίμων, ποσά από τις συνδρομές, σύνδεση με ανθρώπους τηλεφωνικά για αντιμετώπιση της απομόνωσης, ήταν μερικές από τις κινήσεις που βοήθησαν τη «σχεδία» να επιβιώσει μέχρι την επανεκκίνηση της κυκλοφορίας από τις αρχές Μαΐου. Με προσοχή και υπευθυνότητα, οι πωλητές και οι πωλήτριες του περιοδικού συνεχίζουν δυναμικά το έργο τους.

Αισιόδοξο είναι το γεγονός ότι ο κόσμος συνεχίζει να τη στηρίζει, ενώ αυξάνονται και οι πωλήσεις προοδευτικά.

Ο προσβάσιμος δρόμος που ανοίγει η «σχεδία»

Η προσβασιμότητα είναι βασικό κομμάτι για τους δημιουργούς της «σχεδίας»: πρόσφατα, σε συνεργασία με το Κέντρο Εκπαίδευσης κι Αποκατάστασης Τυφλών, δημιουργήθηκε έκδοση του περιοδικού στη γραφή Braille των τυφλών.

«Για μας είναι τόσο αυτονόητο ότι θα έπρεπε να συμβαίνουν έτσι τα πράγματα, ότι η «σχεδία» είναι μια σχεδία για όλους. Και προσπαθούμε με κάθε τρόπο δυνατό, αυτό να το αναδεικνύουμε και να το φέρνουμε εις πέρας. Είμαστε τρελά χαρούμενοι μ’ αυτή τη δυνατότητα να διαβάζει όλος ο κόσμος τη «σχεδία» μας, γιατί ειλικρινά προσπαθούμε νά ‘ναι κι ένα αξιόλογο περιοδικό.»

«σχεδία HOME»

Η προσβασιμότητα όμως δεν υπηρετείται μόνο από το περιοδικό. Πριν από πεντέμισι περίπου χρόνια, η δράση της «σχεδίας» επεκτάθηκε με ένα μεγάλο επιχειρηματικό εγχείρημα: το «σχεδία Home», στην οδό Κολοκοτρώνη, στην καρδιά της πόλης. Εκεί απολαμβάνει κανείς τον καφέ του ή το φαγητό του, σε έναν ζεστό χώρο εξαρχής δομημένο με τις αρχές της προσβασιμότητας και της συμπερίληψης. Όλα αυτά, σε μία πόλη που αν και πρωτεύουσα της χώρας, δυστυχώς ακόμα αποκλείει συστηματικά τα ανάπηρα άτομα.

Το «σχεδία Home» είναι ένα πραγματικό σπίτι όπου όλα τα άτομα αγκαλιάζονται: με κατάλογο στη γραφή Braille αλλά και ακουστικό μενού, επαγγελματικά εκφωνημένο από παραγωγό μεγάλου ραδιοφωνικού σταθμού, με πρόνοια για άνετη μετακίνηση αμαξιδίου σε όλους τους χώρους του καφέ-εστιατορίου και υπερυψωμένα τραπεζάκια ώστε να χωράνε χωρίς δυσκολίες οι χρήστες και οι χρήστριες αμαξιδίου.

Για τον σχεδιασμό του χώρου, οι άνθρωποι της «σχεδίας» επέλεξαν τον ανάπηρο σύμβουλο προσβασιμότητας, Παναγιώτη Πιτσίνιαγκα. Παράλληλα, εκπαίδευσαν το προσωπικό του «σχεδία Home» στο πώς να υποδέχεται ανθρώπους που έχουν προβλήματα όρασης, ερχόμενοι σε επαφή με τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Τυφλών. Και το αποτέλεσμα τους έχει δικαιώσει:

«Χαίρεται πάρα πολύ η ψυχή μας να βλέπουμε καμιά φορά αναρτήσεις στο Facebook από ανθρώπους που λένε: “Πίνω το ποτό μου στο μπαρ. Για σας είναι κάτι το αυτονόητο, αλλά εγώ το κάνω πρώτη φορά στη ζωή μου.” Και προσπαθούμε συνέχεια να είναι σε όλα της η «σχεδία» μας ανοικτή και προσβάσιμη σε όλους. Είναι μονόδρομος για μας.»

Από το «Σχεδία Αρτ» στο «σχεδία Home»

Πώς όμως φτάσαμε στο σήμερα να μιλάμε για αυτόν τον χώρο-υπόδειγμα; Ο Χρήστος Αλεφάντης εξηγεί την πορεία από το όραμα στην πράξη.

«Ένα περιοδικό αν έχει απούλητα τεύχη, τα στέλνει για ανακύκλωση, αυτή είναι η στάνταρ πρακτική στον έντυπο τύπο. Εμείς, από την πρώτη μέρα, δε στείλαμε ούτε ένα τεύχος για ανακύκλωση, γιατί είχε για μας ξεχωριστή συναισθηματική αξία. Τα κρατήσαμε σε μία αποθήκη και τον Μάρτιο του 2016, προσκαλέσαμε ανθρώπους της «σχεδίας», κυρίως άνω των 50, να συμμετάσχουν σε δωρεάν μαθήματα επαναχρησιμοποίησης χαρτιού, χωρίς να τους υποσχεθούμε τίποτα. Το αποτέλεσμα είναι όλα αυτά τα αντικείμενα που κοσμούν και το «σχεδία Home» σήμερα: από σκουλαρίκια και φωτιστικά μέχρι σημειωματάρια, ρολόγια και κασπώ. Αγωνιζόμαστε τα αντικείμενα να είναι υψηλής αισθητικής και ποιότητας, με περιβαλλοντικά υλικά, χειροποίητα, από ανθρώπους πολύ φτωχούς που έχουν εκπαιδευτεί στα εργαστήριά μας και τα φτιάχνουν οι ίδιοι. Είναι ένα κοινωνικό και περιβαλλοντικό πρόγραμμα, που ενέχει το στοιχείο της ενεργοποίησης, της ενδυνάμωσης, της εκπαίδευσης, κι εντέλει της δημιουργίας θέσεων εργασίας. Όταν νιώσαμε έτοιμοι ότι έχουμε μια καλή γκάμα προϊόντων, αναζητήσαμε έναν χώρο στην καρδιά της πόλης για να κάνουμε το εκθετήριο, το πωλητήριο, τα εργαστήρια και τα γραφεία της «σχεδίας» μας μαζί.»

Δεν έμειναν, ωστόσο, εκεί. Μπορεί το «Σχεδία Αρτ» —όπως ονομάζεται το project— να πήρε σάρκα και οστά, στην πορεία όμως αυτής της αναζήτησης, φάνηκε ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα πρέπει να συνοδεύεται από κάποιου είδους χώρο εστίασης, τόσο για τη δημιουργία επιπλέον εργασιακών ευκαιριών, όσο και για να αποτελεί σημείο συνάντησης.

Ο διάσημος σεφ Λευτέρης Λαζάρου έγινε ο μέντορας στο στήσιμο αυτού του χώρου και σχεδίασε το πρώτο μενού. Έτσι, η αρχική ιδέα εξελίχθηκε σε ένα κανονικότατο εστιατόριο-καφέ-μπαρ, με «φαγάκι της μαμάς», όπως λέει ο κ. Αλεφάντης, δια χειρός Λευτέρη Λαζάρου. Ο ίδιος μάλιστα εκπαίδευσε και τους πρώτους ανθρώπους που εργάστηκαν στην κουζίνα του νεοσύστατου εστιατορίου.

Και ποια είναι τα κριτήρια για να γίνει κάποιο άτομο μέλος αυτής της κοινωνικής κουζίνας;

«Για να εργαστεί κάποιος στην κουζίνα μας, απευθυνθήκαμε στους πωλητές της «σχεδίας» ή σε άλλες δομές αλληλεγγύης, να βρούμε ανθρώπους που να μπορούν να υποστηρίξουν μια τέτοια εργασία. Είχαμε 3 κριτήρια:

  • νά ‘ναι άνω των 50 (που δεν ήταν όμως αυστηρό),
  • να έχουν βράσει ένα αυγό στη ζωή τους (δε μας ενδιέφερε να έχουν γνώσεις μαγειρικής), αλλά κυρίως,
  • να θέλουν να εργαστούν.

Κι έτσι, με την εκπαίδευση σπουδαίων ανθρώπων, έφτασαν να μαγειρεύουν υπέροχο φαγάκι της μαμάς και νά ‘χουν μια θέση εργασίας.»

Με οδηγό την ποιότητα

Κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο σε ό,τι αφορά τη «σχεδία», είναι η έμφαση που δίνεται στην ποιότητα όσων προσφέρει. Κι αυτό είναι φανερό απ’ το πώς ο κ. Αλεφάντης μιλά γι’ αυτή.

«Η αλληλεγγύη, το νά ‘σαι κοινωνικά παρών και χρήσιμος, μπορεί να έχει και αισθητική και άποψη και στυλ και γεύση, δεν είναι κάτι «second class», κάτι παρακατιανό. Θέλουμε αυτός που αγοράζει το περιοδικό να το χαίρεται κιόλας ως ανάγνωσμα, να μαθαίνει, να διασκεδάζει, να προβληματίζεται, να συμμετέχει και μέσα απ’ τις σελίδες του. Το ίδιο ισχύει και για το «σχεδία Home»: πήγαμε σε έναν σπουδαίο μάγειρα για το φαγάκι μας, σε έναν σπουδαίο μπάρμαν για τα κοκτέιλ μας, σε σπουδαίους μουσικούς παραγωγούς για τις μουσικές λίστες, το σχεδίασε ένας σπουδαίος αρχιτέκτονας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε μια εμπειρία για τον επισκέπτη που να θέλει να έρθει εδώ έτσι κι αλλιώς, επειδή περνάει καλά. Και με τη γνώση ότι, τρώγοντας ένα καλό φαγάκι, συμμετέχει σε ένα κοινωνικό project, να χαίρεται η ψυχή του δυο και τρεις φορές παραπάνω.»

«σχεδία» είναι το περιοδικό, οι Αόρατες Διαδρομές, η ομάδα ποδοσφαίρου αστέγων, το «σχεδία Home». Τι άλλο είναι όμως;

Είναι όλες εκείνες οι δράσεις και οι πρωτοβουλίες που αποσκοπούν στο να γαληνέψει η ψυχή των ανθρώπων, να ξαναπιστέψουν στον εαυτό τους και να ενδυναμωθούν στον δύσκολο δρόμο της κοινωνικής επανένταξης, μας εξηγεί ο κ. Αλεφάντης, και συνεχίζει:

«Εξασφαλίζουμε από χορωδία μέχρι μαθήματα γιόγκα, εργαστήρια, και βέβαια θέσεις εργασίας και εκπαιδευτικά σεμινάρια. Τηλεφωνούμε επίσης σε διάφορους χώρους του πολιτισμού για να ζητήσουμε πολύ ευγενικά κάποιες προσκλήσεις. Δε μας αρνούνται οι άνθρωποι, κι είναι πολύ συγκινητικό κι είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό. Προσκαλούμε έπειτα ανθρώπους της «σχεδίας» μας, να πάμε μαζί στο τάδε μουσείο να δούμε την τάδε έκθεση. Δε θα ‘ρθούνε 100, μπορεί να έρθουν 5-10. Αλλά είναι συγκλονιστικό πώς μέσα από αυτή τη διαδικασία ξανασυνδέονται με την κοινωνία την ίδια. Αυτά προσπαθούμε να τα υπηρετούμε πολύ επίμονα. Ακριβώς για τους λόγους που σας προανέφερα. Ότι η σχεδία δεν είναι μόνο το περιοδικό.»

Τα όνειρα και οι επόμενοι στόχοι της «σχεδίας»

Στο ερώτημα του ποιο είναι το όραμά του για τη «σχεδία», ο Χρήστος Αλεφάντης απαντάει:

«Σαφώς μια μέρα να κλείσει και να μην έχει λόγο ύπαρξης. Μέχρι να συμβεί αυτό, θέλω νά ‘χουμε την υγειά μας, να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε, να δημιουργούμε ευκαιρίες για ανθρώπους που δεν τις έχουν. Αυτό προσπαθεί να κάνει η «σχεδία», να στηρίξει τους ανθρώπους να πάρουν οι ίδιοι τη ζωή τους στα χέρια τους. Σε πιο ‘’ταπεινούς’’ στόχους, μας νοιάζει νά ‘μαστε κοινωνικά χρήσιμοι με έναν βιώσιμο τρόπο. Για το «σχεδία Home» αυτό σημαίνει να πουλάμε καφεδάκι, τσαγάκι, φαγάκι. Δεν είναι ότι κάποιος μας δίνει κάθε μήνα ένα ποσό για τα έξοδά μας. Δεν υπάρχει αυτό σε μας. Αγωνιζόμαστε για οικονομική δραστηριότητα και βιωσιμότητα, η οποία για μας συνεπάγεται να πληρώνονται οι μισθοί των ανθρώπων. Αν δεν υπήρχαν αυτοί που πουλάνε τη «σχεδία», δε θα τη βγάζαμε ποτέ. Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι πρώτοι που μαγείρευαν στην κουζίνα μας, δεν θα κάναμε ποτέ τον χώρο της εστίασης. Θέλουμε αυτό να επεκταθεί, να αυξήσουμε τον κοινωνικό και περιβαλλοντικό μας αντίκτυπο και με τον τρόπο μας να κάνουμε τη ζωή κάποιων ανθρώπων και την ίδια την κοινωνία καλύτερη.»

Δείτε ολόκληρο το video της συνέντευξης με υπότιτλους εδώ ⇓

Δείτε την επίσκεψη μας στο «σχεδία Home» με τον Παύλο Χάππιλο και την Κατερίνα Γκαγκάκη ⇓

Περισσότερα για τη «σχεδία»

Ιστοσελίδα: shedia.gr

Facebook σχεδίας: facebook.com/shedia.streetpaper
σχεδία Home: shediahome.gr
E-shop:
shediahome.gr/shop

Σχετικά με τον συντάκτη

Η μοναδική, πλήρως προσβάσιμη για κάθε χρήστη, διαδραστική, κοινωνική πύλη ενημέρωσης στην Ελλάδα!

One comment for “Αφιέρωμα στις δράσεις του περιοδικού δρόμου «σχεδία»

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή