«Άκουσες; Μείνετε ασφαλείς. Μείνετε σπίτι. Όσοι από εσάς έχετε την πολυτέλεια να διαθέτετε μια στέγη. Η πανδημία χτύπησε την πόρτα της Ευρώπης και μολύνει την Ήπειρό μου. Σκοτώνει τα παιδιά μου. Στην Ιταλία χάθηκαν κάτι πάνω από 8,000, στην Ισπανία περισσότεροι από 4,000».
Αυτά μου ψιθύρισε ο Ρόμπερ Σουμάν κι έπειτα σώπασε.
Σώπασε μπροστά στην Σύνοδο των ηγετών της ΕΕ που συμφώνησαν ότι διαφωνούν.
Σώπασε στην άρνηση κρατών, όπως η Γερμανία και η Ολλανδία, για την έκδοση ευρωομολόγου την ίδια στιγμή που οι παραγωγικές δραστηριότητες σε όλη την Ευρώπη έχουν σταματήσει και μένουμε συντονισμένοι σε μια οθόνη να μετράμε θύματα. Αριθμοί κι αυτά.
Σώπασε μπροστά στο τελεσίγραφο της Ιταλίας και της Ισπανίας για εξεύρεση λύσης εντός των επόμενων δέκα ημερών. Άλλως, καθείς με τις δυνάμεις που διαθέτει.
Και να ήταν μόνο αυτό!
Η σιωπή είχε έλθει προ πολλού, όταν τα θεμέλια της ΕΕ έτριζαν από την ουσιαστική αποστασιοποίηση της Ένωσης για την λήψη κρίσιμων αποφάσεων που θα έπρεπε να αγγίζουν τη βάση της αναλογικότητας και της αλληλεγγύης.
Όταν η ελληνική κρίση δεν αποτέλεσε παρά ένα κοινωνικό και οικονομικό πείραμα για τις Βρυξέλλες και τα ισχυρά μπλοκ της Ένωσης. Κι ας κράτησε μια δεκαετία.
Όταν ο επιμερισμός των ευθυνών για τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές μεταφράστηκε σε κλείσιμο των συνόρων, προστασία του έθνους κράτους και όχι της Ένωσης και των κρατών υποδοχής που σηκώνουν το βάρος του προσφυγικού.
Όταν επελέγη η τιμωρία αντί της προσπάθειας μετριασμού των διαφωνιών και της εξεύρεσης συμβιβαστικής λύσης για την έξοδο της Μ. Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Όταν η Κριμαία άλλαζε χέρια.
