Έχουν περάσει 53 χρόνια από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα. Θα ΄λεγε κανείς ότι όλα αυτά είναι πολύ γνωστά. Αλλά δεν είναι. Ιδίως στις νέες γενιές. Οι οποίες ούτε τα διδάχτηκαν στο σχολείο με σαφήνεια και τεκμηρίωση, ούτε ποτέ –πλην εξαιρέσεων- ενδιαφέρθηκαν να μάθουν.
Η Ελλάδα από τον Απρίλιο του 1967 μέχρι τον Ιούλιο του 1974 κυβερνήθηκε από στρατιωτική δικτατορία που επιβλήθηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα στις 21 Απριλίου 1967, γι’ αυτό και ονομάζεται και «Δικτατορία των Συνταγματαρχών» αλλά και «χούντα» (από μια ισπανική λέξη) και οι ηγέτες της «Απριλιανοί». Η περίοδος της δικτατορικής διακυβέρνησης διήρκησε μέχρι τις 23 Ιουλίου 1974, δηλαδή επτά χρόνια, εξ ου και η περίοδος αυτή αποκαλείται «επταετία». Οι πραξικοπηματίες την αποκαλούσαν «Επανάσταση της 21ης Απριλίου». Ο λαός την αποκαλούσε απλώς «χούντα».
Στη διάρκεια της επταετίας σχηματίστηκαν τέσσερις δικτατορικές κυβερνήσεις:
η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Κόλλια 1967, η Κυβέρνηση Γεωργίου Παπαδόπουλου 1967, η Κυβέρνηση Σπύρου Μαρκεζίνη 1973 και η Κυβέρνηση Αδαμαντίου Ανδρουτσόπουλου 1973. Από τη δημιουργία της κυβέρνησης Μαρκεζίνη, το δικτατορικό καθεστώς είχε αρχίσει να παίρνει -εξ ανάγκης άλλωστε- την «κάτω βόλτα». Ο λαός ήταν πολύ κουρασμένος και δυσαρεστημένος από την κατάσταση, τη λογοκρισία και τους διωγμούς ενώ μεσολάβησαν το Κίνημα του Ναυτικού το 1973 υπό την ηγεσία του Σπύρου Μουστακλή και η φοιτητική Εξέγερση του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του 1973. Το τέλος της είχε έρθει.
Σε μια προσπάθεια επιφανειακής «φιλελευθεροποίησης» του καθεστώτος, ο αρχηγός της χούντας Γεώργιος Παπαδόπουλος προανήγγειλε άνοιγμα στις πολιτικές δυνάμεις ορίζοντας πρωθυπουργό τον Σπύρο Μαρκεζίνη, καθώς και λειτουργία Συνταγματικού δικαστηρίου. Ωστόσο, το εγχείρημα του δικτάτορα προκάλεσε αντιδράσεις, τόσο στους κύκλους των αδιάλλακτων πραξικοπηματιών που το θεωρούσαν ανεπιθύμητο αλλά και επικίνδυνο, όσο και μεταξύ της φοιτητικής νεολαίας, κυρίως, η οποία το εξέλαβε ως υποκριτική αναδίπλωση.
Η κυβέρνηση Μαρκεζίνη ορκίστηκε στις 8 Οκτωβρίου 1973 και ο Μαρκεζίνης -παλαιός πολιτικός- δέχτηκε να αναλάβει την Πρωθυπουργία , έχοντας την υπόσχεση ότι θα οδηγούσε τη χώρα σε εκλογές. Μετά από 49 ημέρες από τις οποίες ουδεμία ανάμνηση υπάρχει, η κυβέρνηση Μαρκεζίνη και ο ίδιος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος, ανετράπησαν από τον έτερο ισχυρό άντρα της Χούντας, τον ταξίαρχο Δημήτριο Ιωαννίδη. Πρωθυπουργός ο Αδαμάντιος Ανδρουτσόπουλος που ορκίστηκε στις 25 Νοεμβρίου 1973 ενώ είχε εξελιχθεί η εξέγερση του Πολυτεχνείου, μια μαζική και δυναμική εκδήλωση της λαϊκής αντίθεσης στο καθεστώς της Χούντας που ξεκίνησε στις 14 Νοεμβρίου με κατάληψη του Μετσόβιου Πολυτεχνείου Αθηνών από φοιτητές και σπουδαστές.
Κλιμακώθηκε σε αντιχουντική εξέγερση, καταλήγοντας σε εισβολή του τανκ στο Πολυτεχνείο και αιματηρές συγκρούσεις το πρωί της 17ης Νοεμβρίου. Ακολούθησε, η επαναφορά σε ισχύ του στρατιωτικού νόμου που απαγόρευε τις συγκεντρώσεις και την κυκλοφορία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ήταν η τελευταία κυβέρνηση της Στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα.
Επί Ανδρουτσόπουλου, ακολούθησε το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου 1974 στην Κύπρο από την Εθνική Φρουρά της Κύπρου, την ΕΛΔΥΚ και την ΕΟΚΑ Β΄, κατ’ εντολή της Χούντας των Συνταγματαρχών, με σκοπό την ανατροπή του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Αρχιεπίσκοπου Μακάριου , η εισβολή Τουρκικών στρατευμάτων στη Βόρεια Κύπρο και η πλήρης κατάρρευση του δικτατορικού καθεστώτος , η επιστροφή Καραμανλή στην Ελλάδα και η αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
