Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς του θεάτρου και του κινηματογράφου. Αν και διακρίθηκε και καθιερώθηκε σε ρόλους ζεν πρεμιέ, στη συνέχεια πρωταγωνίστησε σε μεγάλες κινηματογραφικές και θεατρικές επιτυχίες και σε άλλους ρόλους του ρεπερτορίου.
Το 1961, βραβεύτηκε για τη νεορεαλιστική ταινία «Συνοικία το όνειρο», στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Γιος δικηγόρου από τη Μάνη, ο Αλέκος Αλεξανδράκης μεγάλωσε στην Αθήνα και φοίτησε στο – τότε «αριστοκρατικό» – σχολείο Μπερζάν, μεγάλωσε σε ένα σπίτι γεμάτο βιβλία. Διακρίθηκε στην ξιφασκία και έγινε μέλος της Εθνικής Ομάδας. Φιλοδόξησε να γίνει αξιωματικός του Ναυτικού αλλά δεν «του βγήκε» αφού αποφάσισε να ακολουθήσει θεατρικές σπουδές στο Βασιλικό Θέατρο και να γίνει ηθοποιός. Μετά την αποφοίτησή του, πληροφορήθηκε ότι η σπουδαία πρωταγωνίστρια Κατερίνα Ανδρεάδη αναζητούσε έναν νέο και όμορφο ηθοποιό για το έργο «Φθινοπωρινή Παλίρροια» και την επισκέφτηκε με λουλούδια στο σπίτι της, μαζί με την Άννα Συνοδινού.
Πήρε τον ρόλο και ξεκίνησε μια εντυπωσιακή καριέρα.
Την ίδια κιόλας χρονιά έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη με την ταινία Δύο κόσμοι, σε σκηνοθεσία Γρηγόρη Γρηγορίου. Ακολούθησαν πολλές άλλες και όλοι συμφωνούσαν πως επρόκειτο για έναν μεγάλο ηθοποιό αλλά… και τον μεγαλύτερο γόη της εποχής.
Το 1956 έγινε θιασάρχης και παρέμεινε για τουλάχιστον 35 χρόνια αλλά ξεκίνησε να σκηνοθετεί θεατρικά έργα και κινηματογραφικές ταινίες, Κλασικός «αριστερός», έφτιαξε την ταινία «Συνοικία το όνειρο» το 1961, βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αλλά η προβολή της αρχικά απαγορεύτηκε από τη λογοκρισία της εποχής, για να κυκλοφορήσει μετά από καιρό μια λογοκριμένη έκδοσή της . Συνεργάστηκε με λαμπερές πρωταγωνίστριες όπως τη Μελίνα Μερκούρη, την Αλίκη Βουγιουκλάκη, τη Τζένη Καρέζη, τη Μάρω Κοντού, τη Μαίρη Χρονοπούλου και τη Ζωή Λάσκαρη.
Συνολικά πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 75 κινηματογραφικές ταινίες, μερικές εκ των οποίων είναι:
«Ο Βαφτιστικός», «Στέλλα», «Το Νησί των Γενναίων» και αργότερα τα «Ραντεβού στην Κέρκυρα», «Δεσποινίς Διευθυντής», «Δάκρυα για την Ηλέκτρα», « Η Κόμησσα της Κέρκυρας», «Η Μαρία της Σιωπής, «Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο» και «Τα Παιδιά της Χελιδόνας».
Στο θέατρο υποδύθηκε σοβαρούς και σημαντικούς ρόλους στο «Παράξενο ιντερμέτζο», στο «Ταξίδι της μέρας μέσα στην νύχτα», το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου». Στα πιο ώριμα χρόνια του , το 1994 ανέβασε με τη Μιμή Ντενίση τον Θείο Βάνια και δύο χρόνια αργότερα επέστρεψε στο Εθνικό Θέατρο, απ’ όπου είχε ξεκινήσει.
Αλλά πρωταγωνίστησε σε πολλές τηλεοπτικές σειρές με μεγάλη επιτυχία. «Ο Παράξενος Ταξιδιώτης» το 1971, ο « Γιούγκερμαν» του Καραγάτση , «Οι Μυστικοί Αρραβώνες» του Γρηγορίου Ξενόπουλου . Το 2001 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος του απένειμε τον Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής για την προσφορά του στην τέχνη. Πέθανε στις 8 Νοεμβρίου του 2005 έπειτα από πολυετή αγώνα με τον καρκίνο.
