Για να σας πω τη «μαύρη μου αλήθεια», πάντα αναρωτιόμουνα εάν όλες αυτές οι «Ημέρες», παγκόσμιες, διεθνείς ή απλώς Ελληνικές, αφιερωμένες σε κάποιο θέμα, έχουν κάποια χρησιμότητα ή απλώς τις έχουμε για …να τις έχουμε. Για παράδειγμα, την Τρίτη , 26 Ιουνίου είναι η «Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών». Είναι μια «Παγκόσμια Ημέρα» που όλος ο τίτλος της είναι ««Παγκόσμια Ημέρα κατά των Ναρκωτικών και της Παράνομης Διακίνησής τους» και θεσπίστηκε το 1987 από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, έχοντας ως στόχο της την ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινής γνώμης για τις επιπτώσεις από τη χρήση των ναρκωτικών και της παράνομης διακίνησής τους, αλλά και για να τιμήσει τον Κινέζο μανδαρίνο Λιν Τσε Χσου, ο οποίος απαγόρευσε το εμπόριο οπίου στην Καντώνα, επιφέροντας ως αποτέλεσμα την πρόκληση του Πρώτου Πολέμου του Οπίου το 1839.
Την Τρίτη όμως, 26 Ιουνίου, έχει θεσπιστεί από τον ΟΗΕ – από το 1998- και η Διεθνής Ημέρα κατά των Βασανιστηρίων, για να υπενθυμίσει στους ανθρώπους ότι τα ανθρώπινα βασανιστήρια δεν είναι απλώς απαράδεκτα, αλλά ένα έγκλημα.
Υπάρχουν σήμερα 156 «Παγκόσμιες Ημέρες» ή «Διεθνείς Ημέρες» αφιερωμένες –από τον ΟΗΕ κυρίως- σε θεματικές ενότητες σημαντικών παγκόσμιων προβλημάτων/ζητημάτων, πολλά απ΄ τα οποία είναι επέτειοι μνήμης ή αφορμές ευαισθητοποίησης. Υπάρχουν ακόμη ετησίως 12 « Διεθνείς Εβδομάδες», αφιερωμένες σε ανάλογα, σοβαρά πάντα θέματα. Και προϊόντος του χρόνου, προστίθενται και άλλες «Ημέρες» και άλλες «Εβδομάδες», σε σημείο που κανείς δεν θυμάται τίποτε πλέον και χρειάζεται σημειωματάριο για να τις ψάξεις. Χρειάζονται άραγε τόσες πολλές; Προσφέρουν κάτι; Έχουν ουσία, αποτέλεσμα, λόγο ύπαρξης;
Σταματώ την …εξιστόρηση και τα σχόλια και περιορίζομαι στην Παγκόσμια Ημέρα Κατά των Ναρκωτικών, μιας από τις σημαντικότερες πλέον αιτίες θανάτου, εγκληματικότητας και «κακής» ζωής σ΄όλο τον κόσμο που όσες Ημέρες, Εβδομάδες, Δράσεις, Κυβερνητικές Εξαγγελίες, Αποφάσεις, Συνέδρια, Σεμινάρια, Ραδιοτηλεοπτικά Αφιερώματα, Κινηματογραφικές Ταινίες κι αν υπάρχουν, πάντα θα υπάρχει χώρος, θέση, ανάγκη για άλλη μια. Κι άλλη μία. Κι άλλη μία.
Σύμφωνα με τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία του ΟΗΕ το 2015, περίπου 250 εκατομμύρια άνθρωποι, ηλικίας 15 – 64 ετών ή το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έκαναν χρήση παράνομων ναρκωτικών ουσιών (τα 183 εκ. χρήση κάνναβης), τουλάχιστον μία φορά. Περί τα 29,5 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετώπισαν σοβαρά προβλήματα υγείας, εξαιτίας της χρήσης ναρκωτικών. Το παράνομο εμπόριο ναρκωτικών ξεπέρασε τα 320 δισεκατομμύρια δολάρια, πάντα σύμφωνα με στοιχεία του ΟΗΕ, το 2003. Φανταστείτε σήμερα. Και δεν λέω περισσότερα γιατί «μπλέκω» σε ΠΟΛΥ βαθιά νερά.
Περιορίζομαι να αναφέρω ότι δεν υπάρχει Δήμος, Περιφέρεια, Φορέας Κρατικός ή Ιδιωτικός που δεν διοργανώνει «κάτι», έστω ελάχιστο, έστω μια ομιλία, έστω μια δημόσια αναφορά γι αυτή την Παγκόσμια Ημέρα στην Ελλάδα. Έχουμε σαφώς δραστηριοποιηθεί. Το πρόβλημα έχει ήδη μπει στα σπίτια μας, στις αυλές των σχολείων, στα γήπεδα, στα Πάρκα, στις Παιδικές Χαρές, στους σκοτεινούς δρόμους και τις πλατείες μας. Το έχουμε καταλάβει. Το ζούμε στο πετσί μας. Μετράμε τους νεκρούς μας. Αλλά δεν φτάνει μια Παγκόσμια Ημέρα το χρόνο. Χρειάζεται για να ενώνει κάθε χρόνο όλο τον κόσμο. Αλλά δεν αρκούν Παγκόσμιες Ημέρες, εκδηλώσεις και ομιλίες και σεμινάρια για να καταπολεμηθεί αυτός ο θάνατος. Χρειάζονται μεγάλες και σκληρές αποφάσεις, μελέτη των σημερινών καταστάσεων απ΄την αρχή, ειδική αστυνόμευση, εκπαίδευση, κονδύλια. Και το κυριότερο; Οργανωμένη πρόληψη και σύγκρουση.
Αλλιώς, θα τα ξαναλέμε του χρόνου.
