«Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί να κελαηδάει.
Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί μέσα στην έρημο,
ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο.
Αυτό είναι το ποίημα».
Έτσι είχε «ορίσει» το «ποίημα» μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ποιήτριες, η Κική Δημουλά. Η οποία, στις 16 Ιανουαρίου πέρυσι είχε προταθεί από την υπουργό Πολιτισμού ως υποψήφια για το Βραβείο Νόμπελ Ποίησης, λίγες μέρες αργότερα, στις 2 Φεβρουαρίου εισήλθε σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας λόγω χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας και τελικά, απεβίωσε 20 ημέρες αργότερα, στις 22 Φεβρουαρίου, λόγω καρδιακής ανακοπής και καρδιακής ανεπάρκειας.
Η Κική Δημουλά , γεννημένη στις 6 Ιουνίου του 1931 ως Βασιλική Ράδου, ήταν τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών στην έδρα της ποίησης. Το 1952 παντρεύτηκε τον ποιητή και πολιτικό μηχανικό Άθω Δημουλά, με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, τον Δημήτρη (1955) και την Έλση (1957). Εργάστηκε ως υπάλληλος στην Τράπεζα της Ελλάδος από το 1949 έως και το 1973. Υπήρξε πρόεδρος του ιδρύματος Κώστα και Ελένης Ουράνη και έκανε την εμφάνιση της στα γράμματα το 1952, σε ηλικία 19 χρονών, με τη ποιητική συλλογή «Ποιήματα», όμως μετά από λίγο αποκήρυξε εκείνη την πρώτη συλλογή της.
Η επίσημη είσοδός της στην ποίηση έγινε το 1956, με τη συλλογή «Έρεβος».
Αργότερα ήρθαν οι «Ερήμην», «Επί τα ίχνη» και η συλλογή «Το λίγο του κόσμου» για την οποία τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποιήσεως. Το Κρατικό Βραβείο Ποίησης απέσπασε η συλλογή της «Χαίρε ποτέ», ενώ το Βραβείο του Ιδρύματος Ουράνη της απονεμήθηκε για την «Εφηβεία της λήθης», στην οποία περιλαμβάνεται το ποίημα «Σαν να διάλεξες», όπου η ποιήτρια συνδέει μια βόλτα στη λαϊκή αγορά με το μοιραίο του θανάτου:
«Σπάνια να ψωνίσω. Γιατί εκεί σου λένε διάλεξε. Eίναι ευκολία αυτή ή πρόβλημα; Διαλέγεις και μετά; Πώς το σηκώνεις το βάρος το ασήκωτο που έχει η εκλογή σου;
Tο πολύ ν’ αγοράσω λίγο χώμα. Όχι για λουλούδια. Για εξοικείωση. Eκεί δεν έχει διάλεξε. Eκεί με κλειστά τα μάτια».
Πολλές οι διακρίσεις της:
♦ 2001, Χρυσός Σταυρός του Tάγματος της Tιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Στεφανόπουλο
♦ 2002, Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία κατέλαβε την έδρα των γραμμάτων που είχε μείνει κενή μετά τον θάνατο του Νικηφόρου Βρεττάκου
♦ 2014, Μεγαλόσταυρος του Τάγματος του Φοίνικος.
♦ 20 Μαΐου 2015, αναγορεύτηκε σε επίτιμη διδάκτωρ της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ
♦ 6 Ιουνίου 2017, αναγορεύτηκε επίτιμη διδάκτωρ του Τμήματος Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά, τα Βουλγαρικά, τα Γερμανικά και τα Σουηδικά. Αποσπάσματα του έργου της έχουν συμπεριληφθεί στα σχολικά διδακτικά βιβλία. Η ποίηση της δεν ήταν εύκολα μελοποιήσιμη, εντούτοις υπήρξαν ποιήματα όπως τα: Στην Αγκαλιά της Άκρης, Ο Πληθυντικός Αριθμός, Βράδιασε, τα Ξαναλέμε κ.α που μελοποιήθηκαν μεταξύ άλλων από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Μάνο Ξυδούς.
Σε μια «συνάντηση τεχνών» , το 2007, η Κική Δημουλά και ο εικαστικός Γιάννης Ψυχοπαίδης, παρουσίασαν στην Γκαλερί Ζουμπουλάκη, εβδομήντα τρία νέα ζωγραφικά έργα, εμπνευσμένα από την ποίηση της Κικής Δημουλά.
Με αφορμή αυτή τη «συνάντηση», η Δημουλά έγραψε το ποίημα «Σου ταχυδρόμησα ένα βότσαλο χτες» :
«Μόλις το λάβεις, εσύ που ξέρεις να πεταλώνεις χρώματα και να δαμάζεις
ποιαν απόχρωση παίρνει το ακατόρθωτο όταν αφηνιάζει
ζωγράφισέ με σε παρακαλώ αυτές τις άδειες κόγχες με χρώμα βαρύ σιδερένιο κλειστό
διπλαμπαρωμένο να μοιάζουνε απόρθητες στη μία να φυλάσσονται τ’ αμέτρητα, τ’ αμύθητα, στην άλλη να
ξεγελιέμαι να μη βλέπω να χάσκουν τόσο αδειανά, λεηλατημένα
αυτά τα θησαυροφυλάκια όσων είδαν και τι δεν είδανε τα μάτια μας» ,
γράφει η ποιήτρια απευθυνόμενη σε πρώτο πρόσωπο στον ζωγράφο.
