Ο Λευτέρης Βογιατζής ήταν ένα από τα σημαντικότερα και ουσιαστικότερα ταλέντα του Ελληνικού θεάτρου. Έκανε μια λαμπρή, ποιοτική καριέρα ως ηθοποιός και στη συνέχεια σκηνοθέτης για περίπου τριάντα χρόνια ώσπου «χτυπήθηκε» άγρια από τον καρκίνο και πέθανε σαν σήμερα , πριν από εννέα χρόνια. Σπούδασε Αγγλική και Ελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας όταν αποφάσισε καθυστερημένα , το 1964, να δώσει εισαγωγικές εξετάσεις ύστερα από δυο χρόνια προσωπικών αναζητήσεων αφού από τα πρώτα εφηβικά του χρόνια είχε μπολιαστεί με το «μικρόβιο» του θεάτρου.
Όνειρό του να γίνει ηθοποιός
Εκεί, στις αίθουσες που η Νομική Σχολή είχε παραχωρήσει στα άστεγα «ξενόγλωσσα» τμήματα της Φιλοσοφικής Σχολής τον γνώρισα, φοιτητής κι εγώ στο Πρώτο Έτος της Αγγλικής και Ελληνικής Φιλολογίας . Ήταν ένας εντυπωσιακός , πανύψηλος και όμορφος μακρυμάλλης νέος, ευρυμαθής και ανήσυχος με τον οποίο γίναμε αμέσως φίλοι αφού με πλησίασε ο ίδιος, λίγες μέρες μετά και μού είπε ότι όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός και θαύμαζε τον πατέρα μου.
Η γνωριμία με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα
Η πρώτη μου ενέργεια ήταν να τον πάρω μαζί μου και να πάμε στο θέατρο που έπαιζε ο πατέρας μου για τον γνωρίσει. Ήταν το μικρό θεατράκι «Βεργή», κάτω από το Πάλλας και το έργο ήταν το «Υπάρχει και Φιλότιμο» του Αλέκου Σακελάριου. Το μικρό θέατρο ήταν γεμάτο κόσμο. Ήταν κοντά στα Χριστούγεννα του 1964. Δεν υπήρχε καρέκλα άδεια. Προχωρήσαμε και μπήκαμε στα καμαρίνια. Ο Λευτέρης ήταν ενθουσιασμένος. Θα γνώριζε τον πατέρα μου, θα έβλεπε το έργο, στριμωγμένος κοντά στους ηθοποιούς που μπαινόβγαιναν στη σκηνή και θα ήταν δυο ώρες στα παρασκήνια.
«Ρε συ» μου είπε στ’ αυτί ο πατέρας μου αφού τον είχε γνωρίσει, «αυτός μιλάει ψευδά. Πως θα γίνει ηθοποιός; Πρέπει να κάνει κάτι». Ήταν γεγονός. Ο Λευτέρης ψεύδιζε. Όχι πολύ αλλά εμφανώς. Όταν φύγαμε, του το είπα πολύ διακριτικά. «Μ’ αρέσω έτσι» μου απάντησε. Και έτσι, μ αυτό το ψεύδισμα, κατάφερε και έγινε μεγάλος και τρανός ηθοποιός και μετά σκηνοθέτης. Αργότερα, παρακολούθησε θεατρικά μαθήματα στο Μαξ Ράινχαρτ Σέμιναρ τη Βιέννη, πήγε στη Σχολή του Μιχαηλίδη. Κι όταν τον είδα το 1987, στο «Σε φιλώ στη μούρη» του Γιώργου Διαλεγμένου, ως ηθοποιό ΚΑΙ σκηνοθέτη , δεν ψεύδιζε σχεδόν καθόλου. Και πήρε και το Βραβείο σκηνοθεσίας Κάρολος Κουν.
Περάσαμε 4 ενδιαφέροντα χρόνια μαζί, όχι γιατί η Σχολή μας ήταν τόσο ενδιαφέρουσα αλλά γιατί αυτός ήταν τόσο ενδιαφέρων. Και διαφορετικός. Ήταν ηθοποιός πριν ακόμα πάει στη σχολή του Μιχαηλίδη στην Αθήνα, ήταν προορισμένος να γίνει ηθοποιός . Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο το 1970, νωρίτερα από εμένα αφού εγώ, χρωστώντας 1-2 μαθήματα του Τέταρτου Έτους και δουλεύοντας ήδη ως δημοσιογράφος, αποφάσισα να τα αφήσω να περιμένουν και να καταταγώ το Στρατό. Για 1-2 χρόνια δίδαξε στην ιδιωτική εκπαίδευση ως καθηγητής Αγγλικών.
Δεν είχα ακόμη απολυθεί από το Στρατό λόγω μιας αιφνιδιαστικής «εφεδρείας» που με «βρήκε στο κεφάλι» και ο Λευτέρης «βγήκε» στο θέατρο, το 1972 ή 1973, παίζοντας το ρόλο της …..Γιαγιάς, στον Κυριακάτικο Περίπατο του Ζορζ Μισέλ, μιας σουρεαλιστικής κοινωνικής παρωδίας που είχε αφετηρία το θέατρο του παραλόγου, στο θίασο του δασκάλου του. Ο Λευτέρης ήταν εξαιρετικός σ΄ ένα σχετικά μικρό ρόλο γραμμένο για μια ηλικιωμένη γυναίκα!!!
Ο Λευτέρης Βογιατζής έκανε μια συγκλονιστική και εντυπωσιακή καριέρα.
Ειδωθήκαμε αρκετές φορές. Τού είχα ζητήσει να έρθει στο γραφείο μου όταν είχα γίνει βουλευτής το 2004, του ζήτησα τις απόψεις του για την κατάσταση στο θέατρο και προσφέρθηκα να «βοηθήσω» κάπου, αν μπορούσα, αν είχε προβλήματα με τις δουλειές του και δεν έβρισκε ανταπόκριση, όπως άλλωστε είχα κάνει και με το Νίκο Κούρκουλο και το Σπύρο Ευαγγελάτο. Τότε έπαιζε το «Σχολείο γυναικών» του Μολιέρου που είχε σκηνοθετήσει κιόλας και είχα ακούσει ότι είχε διάφορα προβλήματα. Με ευχαρίστησε αλλά μου το «ξέκοψε» λέγοντάς μου : «Μακριά το θέατρο από την πολιτική. Και που ήρθα να σε δω, ήρθα απλώς σαν φίλος».
Τηλεόραση δεν έκανε. Τρεις-τέσσερις φορές μόνο. Έπαιξε και σε καμιά δεκαριά ταινίες, σχεδόν αποκλειστικά στις ταινίες του Νίκου Παναγιωτόπουλου, με τον οποίο τον συνέδεε μεγάλη φιλία.
Μας ένωνε και η κοινή μας αγάπη για την Άνδρο. Τη σύντροφό του Ειρήνη Λεβίδη δεν την γνώρισα ποτέ.
Λαμπρός καλλιτέχνης, λαμπρός , έξυπνος και ντόμπρος άνθρωπος, πέθανε το 2013 από καρκίνο και οι συνάδελφοί του είχαν εκθέσει τη σωρό του στη σκηνή του μικρού θεάτρου που έπαιζε, στην οδό Κυκλάδων, στην Κυψέλη σε ένα ιδιαίτερο λαϊκό προσκύνημα. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Από μακριά.
