📌 2 Απριλίου Παγκόσμια Ημέρα Ενημέρωσης για τον Αυτισμό
Μεγαλώνοντας ένα παιδί στο φάσμα του αυτισμού και ταυτόχρονα ερχόμενη σε επαφή με δεκάδες οικογένειες που μεγαλώνουν παιδιά με αντίστοιχες δυσκολίες, αλλά και με τους ίδιους τους αυτιστικούς, ως κοινωνική λειτουργός και αντιπρόεδρος πανελληνίου συλλόγου για παιδιά με αυτισμό και τις οικογένειες τους, ως δημιουργός και συμμέτοχος δράσεων, διεκδικήσεων και κινημάτων τα τελευταία 10 χρόνια, το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε και διαχειριζόμαστε τους αυτιστικούς βασίζεται σε στερεότυπα τα οποία οφείλουμε να ξεπεράσουμε προκειμένου η προσέγγισή μας ως προς αυτούς να γίνει ουσιαστική και αποτελεσματική.
Κυρίαρχα είναι εκείνα που τους θέλουν να μη νιώθουν, να μην αντιλαμβάνονται και το χειρότερο όλων να μη συναισθάνονται. Οι αυτιστικοί και νιώθουν και αντιλαμβάνονται και συναισθάνονται σαφώς με το δικό τους τρόπο και στο δικό τους χρόνο, που άλλοτε είναι πιο αργός (σε σχέση με τον χρόνο που οι υπόλοιποι χρειαζόμαστε) και άλλοτε πολύ πιο γρήγορος και περισσότερο έντονος.
Έχουμε επίσης αναλωθεί πολλά χρόνια στο τι πρέπει να κάνουν εκείνοι προκειμένου να συμπεριληφθούν στην κοινωνία μας, αλλά κανένας δεν έχει ασχοληθεί με το τι πρέπει να κάνουμε όλοι οι υπόλοιποι προκειμένου να επιτευχθεί η αρμονική μεταξύ μας συνύπαρξη. Και αυτή είναι μια μονοδιάστατη πρακτική που οδηγεί σε αδιέξοδο και ενισχύει την απομόνωση και τον στιγματισμό του διαφορετικού ατόμου την οποία συναντάμε, συχνά πια, σε μικρές ηλικίες, να εκφράζεται, με έντονες συγκρούσεις, μέσα σε πλαίσια, όπως είναι τα σχολεία, όπου μαθητές με ιδιαιτερότητες και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, αλλά και οι οικογένειες τους αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητες δυσκολίες.
Η έλλειψη γνώσης από την πλευρά της κοινωνίας αποτελεί τη μεγαλύτερη τροχοπέδη, αφού είναι εκείνη που ενισχύει τη βαθιά ριζωμένη πεποίθηση που επικρατεί ότι οι αυτιστικοί είναι αδύναμοι, ανίσχυροι, αποδυναμωμένοι, εξαρτημένοι, ενίοτε παρανοϊκοί, απροσάρμοστοι και επικίνδυνοι. Δυσθεώρητο δε είναι και το έλλειμμα, από την πλευρά της πολιτείας , σε σχέση με την εκπαίδευση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών όλων των βαθμίδων τυπικής και ειδικής αγωγής, με αποτέλεσμα τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού να βρίσκονται στο περιθώριο της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με τα ίδια και τις οικογένειές τους να είναι στιγματισμένα, και συχνά αποδέκτες ρατσιστικών και απορριπτικών συμπεριφορών.
📖 Το Βιβλίο
Το βιβλίο μου “Ο φίλος μου ο Ανδρέας είναι αυτιστικός” έχει συμβουλευτικό και υποστηρικτικό χαρακτήρα, αποτελεί ένα ιδιαίτερο παιδικό βιβλίο το οποίο απευθύνεται σε μαθητές προσχολικής και σχολικής ηλικίας, γονείς και εκπαιδευτικούς προκειμένου να συμβάλει στην αλλαγή του τρόπου που προσεγγίζουμε έναν μαθητή στο φάσμα του αυτισμού. Είναι σύντομο, περιεκτικό, απλό, κατανοητό, όσο το δυνατόν ολοκληρωμένο, αφού στην ουσία αποκωδικοποιεί συμπεριφορές που στα μάτια των περισσοτέρων φαίνονται ακατανόητες, με ένα ακόμη σημαντικό στοιχείο ότι η εικονογράφηση έχει γίνει από τον Νικόλαο, 17 ετών , αυτιστικό, που έχει προσπαθήσει να αποδώσει τα αυτιστικά χαρακτηριστικά του πρωταγωνιστή, έτσι όπως ο ίδιος τα βιώνει μέσα από τις δυσκολίες τις προερχόμενες από τη δική του ιδιαιτερότητα. Το κυριότερο χαρακτηριστικό του βιβλίου αυτού είναι ότι βασίζεται στην προσωπική μου παρατήρηση ,ως γονέα και επιστήμονα, και αποτελεί προσπάθεια μου να αποδοθούν και να μεταφερθούν βιωμένες εμπειρίες των ίδιων των αυτιστικών μαθητών και των οικογενειών τους. Στόχος είναι να συμβάλει στην ανάπτυξη της αποδοχής, της ενσυναίσθησης και εντέλει της αρμονικής συνύπαρξης όλων των παιδιών σε κάθε χώρο, αφού η οικογένεια και το σχολείο στους οποίους κυρίως απευθύνεται, διαμορφώνουν στην ουσία τις αντιλήψεις, τις σκέψεις και τις πρακτικές, οι οποίες θα τα συντροφεύουν στην ενήλικη ζωή τους.
Λευτάκη Μαρία
Κοινωνική Λειτουργός – Συγγραφέας
