παίδί πο του φοράνε μάσκα αερίων

Η ιστορική μας μνήμη όσο πάει, εξασθενίζει.

Κυρίως στις νέες γενιές που και επαρκώς δεν διδάσκονται Ιστορία – λες και κάποιοι έχουν αποφασίσει ότι δεν χρειάζεται η Ιστορική Μνήμη- και ουδείς τους έχει ενσταλάξει την ανάγκη της ιστορικής γνώσης ως προαπαιτούμενο για τη δημιουργία χαρακτήρα. Και φυσικά συμφωνώ με την τάση μετατόπισης της προτεραιότητας παροχής γνώσεων στη βάση των πραγματικών αναγκών της χώρας σε πιο «παραγωγικούς» τομείς. Αλλά προσοχή: Αυτό , σε ουδεμία περίπτωση , επιτρέπεται να ισοδυναμεί σε «παραγωγή» νέων ανθρώπων αναβαθμισμένης επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης που θα αγνοούν την ιστορία της χώρας τους, την ιστορία τού κόσμου στον οποίο καλούνται να δραστηριοποιηθούν.

Και αναφέρομαι σε μια σύγχρονη Ελλάδα στην οποία οι νέοι άνθρωποι θα είναι χρήσιμοι και παραγωγικοί σε τομείς ανάπτυξης, τεχνολογίας και επιχειρηματικότητας αλλά θα αγνοούν ποιος ήταν ο Ελύτης, ο Καραισκάκης, ο Δαρβίνος, ο Ντοστογιέφσκι, ο Κοραής και ο Χίτλερ. Ή ποιος δολοφόνησε τον Ρόμπερτ Κέννεντυ , ποιος ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και ποιος ήταν ο πατέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Κι αν έχετε κάποιαν αντίρρηση, παρακολουθείστε ένα απόγευμα κάποιο απ΄ τα πολλά τηλεοπτικά κανάλια που μεταδίδουν «Τηλεπαιχνίδια Γνώσεων». Το συντριπτικό ποσοστό των συμμετεχόντων έχει πάει εκεί για να τους δουν οι φίλοι τους και για να κερδίσουν-ενδεχομένως- κάποια λεφτά. Αλλά ΓΝΩΣΕΙΣ έχουν;

Και ποιες ηλικίες είναι αυτοί που ξέρουν δέκα πράγματα;

Απάντηση:

Ο ένας στους δέκα έχει «κάποιες» γνώσεις. Το 80% αυτών που έχουν «κάποιες» γνώσεις είναι άνω των 45 ετών. Από όλους τους υπόλοιπους, εμφανίζεται σπανίως ΕΝΑΣ νέος άνθρωπος που ξέρει πώς πέθανε ο Καποδίστριας.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό είναι μόνο η αφορμή για να περάσουμε στη σημερινή επέτειο στην ιστορία, που έχει την ίδια ημέρα και το ίδιο έτος ΤΡΕΙΣ επετείους:

⇒ 1939 – Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος: Η Ναζιστική Γερμανία και η Σλοβακία εισβάλλουν στην Πολωνία, ξεκινώντας την ευρωπαϊκή φάση του πολέμου.

⇒ 1939 – Θεσπίζεται από την τότε Γερμανία το παράσημο των «Ιπποτών του Σιδηρού Σταυρού, το υψηλότερο και σπουδαιότερο παράσημο της Ναζιστικής Γερμανίας .

Και εντάξει, ας πούμε ότι οι δυο πρώτες αυτές επέτειοι δεν ήταν και ΤΟΣΟ σημαντικές ώστε να τις γνωρίζει ένας νέος άνθρωπος, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που είχαν αυτά τα γεγονότα. Η Τρίτη όμως;

⇒ 1939 – Ο Αδόλφος Χίτλερ υπογράφει διαταγή για την έναρξη της συστηματικής ευθανασίας των ψυχικά ασθενών και των ατόμων με ειδικές ανάγκες. Ήταν η αρχή του φασιστικού πογκρόμ που οδήγησε στους θαλάμους αερίων του Νταχάου και του Άουσβιτς κατά το «Ολοκαύτωμα των Εβραίων», την συστηματική, γραφειοκρατική, κρατικά επιχορηγούμενη δίωξη και δολοφονία έξι εκατομμυρίων Εβραίων από το ναζιστικό καθεστώς.

Σαν σήμερα λοιπόν, το 1939, ο Γερμανικός Φασισμός του Χίτλερ που οδήγησε στον Β’. Παγκόσμιο Πόλεμο την Οικουμένη, άρχισε να τίθεται σε εφαρμογή.

Εισβολή στην Πολωνία, προκαταβολική παρασημοφόρηση όλων αυτών που θα αναλάμβαναν υψηλές θέσεις στο καθεστώς και έναρξη της διαδικασίας εξολόθρευσης των – κατά τους Ναζί- «άχρηστων», για πολλούς και διάφορους λόγους.

Λίγα λόγια για το διάταγμα για συστηματική «ευθανασία» των ψυχικά ασθενών και αναπήρων, που οδήγησε σε γενικευμένη εξόντωση των «εχθρών» του καθεστώτος:

Το πρόγραμμα τέθηκε σε εφαρμογή με απόφαση του Αδόλφου Χίτλερ. Λειτούργησε υπό τον έλεγχο του επικεφαλής της Καγκελαρίας Φίλιπ Μπούλερ (Philip Bouhler) και του Δόκτορα Καρλ Μπραντ (Karl Brandt), με επικεφαλής τους Βέρνερ Χάιντε (Werner Heyde) και Πάουλ Νίτσε (Paul Nitsche). Ουσιαστικά, όμως, ο κύριος οργανωτής του ήταν ο Βίκτορ Μπρακ (Viktor Brack). Στο πρόγραμμα συμμετείχαν εξέχουσες προσωπικότητες του ιατρικού κόσμου της Ναζιστικής Γερμανίας.

Σκοπός του προγράμματος ήταν να διατηρήσει τη λεγόμενη γενετική καθαρότητα του γερμανικού πληθυσμού, εξοντώνοντας ορισμένα στοιχεία του πληθυσμού των γερμανικών και των κατεχόμενων περιοχών. Τέτοιες κατηγορίες ήταν εκείνοι που θεωρούνταν παραμορφωμένοι, πηρομελείς (ακρωτηριασμένοι), ανάπηροι ή άτομα που έπασχαν από διανοητικές ασθένειες. Στην αρχή, τα θεωρούμενα ως ανάπηρα παιδιά απομακρύνονταν από τις οικογένειές τους και τοποθετούνταν σε ειδικά νοσοκομεία όπου θανατώνονταν. Το πρόγραμμα στη συνέχεια επεκτάθηκε, ώστε να περιλάβει και ενηλίκους, αν και οι περισσότεροι ανάπηροι ενήλικες είχαν ήδη υποστεί υποχρεωτική στείρωση ως αποτέλεσμα του γερμανικού “Νόμου για την Πρόληψη Απογόνων των Κληρονομικώς Ασθενών”.

Οι Ναζιστές χαρακτήριζαν τους φόνους αυτών των ανθρώπων, τους οποίους θεωρούσαν χαραμοφάηδες, ως φόνους από οίκτο. Λόγω των διαστάσεων που πήραν αυτές οι εκκαθαρίσεις, σύγχρονοι και μεταγενέστεροι παρατηρητές χαρακτήρισαν τους θανάτους αυτούς ως μορφή μαζικής δολοφονίας με πρόσχημα την Ιατρική.

Οι πρώτες εκκαθαρίσεις έλαβαν χώρα στην ψυχιατρική Κλινική της Όβινσκα της κατεχόμενης Πολωνίας στις 22 Σεπτεμβρίου 1939 και ακολούθησαν σύντομα παρόμοιες πράξεις στο υπόλοιπο της χώρας που είχαν ως αποτέλεσμα το θάνατο 26.000 ψυχασθενών.

Στη Γερμανία στο πρόγραμμα συμπεριλήφθηκαν πολλές εγκαταστάσεις:

Σε αυτές έγινε χρήση μεθόδων δηλητηριωδών αερίων, ασφυξίας, ενέσεων, δηλητηρίασης, επιβεβλημένης ασιτίας και χορήγησης υπερβολικής δόσης φαρμάκων. Τα πρώτα πειράματα με χρήση αερίων και κινητών οχημάτων με θαλάμους αερίων διεξήχθησαν κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου και του Νοεμβρίου του 1939 στο Πόζναν της Πολωνίας με ασθενείς από την ψυχιατρική κλινική της Όβινσκα και το Μάρτιο του 1940 στο νοσοκομείο της Κοτσάνοφκα . Οι ναζιστές πειραματίστηκαν, επίσης, με τη διοχέτευση, σε σφραγισμένους θαλάμους, μονοξειδίου του άνθρακα από καυασέρια μηχανών φορτηγών. Μεγάλο μέρος αυτού του τύπου εξόντωσης βρισκόταν κάτω από την επίβλεψη των ψυχιάτρων Καρλ Χανς Χάιντς Ζένχεν και Βέρνερ Βίλινγκερ. Ο Ζένχεν προμήθευε τους Ναζιστές ερευνητές με εκατοντάδες εγκεφάλους από τα θύματα, ενώ ο Βίλινγκερ διεξήγαγε πειράματα στα ζωντανά θύματα πριν διατάξει τη θανάτωσή τους. Οι θάλαμοι αερίων που είχαν κατασκευασθεί στο Χάρτχαϊμ φτιάχτηκαν με σκοπό τη θανάτωση, μέσω ασφυξίας με μονοξείδιο του άνθρακα, κυρίως ενήλικων θυμάτων, πριν ακόμη γίνει ευρεία χρήση αυτών των μεθόδων κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.

Μέχρι την προσωρινή διακοπή του προγράμματος από τον Χίτλερ στις 19 Αυγούστου 1941, λόγω των διαμαρτυριών από ηγετικές προσωπικότητες της Εκκλησίας και συγγενείς των θυμάτων, είχαν ήδη εκτελεστεί 70.000 άτομα. Όμως, αυτή η δημόσια αντίδραση απλώς επιβράδυνε το πρόγραμμα και οι δολοφονίες συνεχίστηκαν με μεγαλύτερη μυστικότητα. Μέλη του προσωπικού που είχαν εκπαιδευτεί κάτω από αυτό το πρόγραμμα συνέχισαν αργότερα τις δραστηριότητές τους στα ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.

Παιδιά με νοσοκόμα με έντονη λάμπα μπροστά τους

Σχετικά με τον συντάκτη

Φιλόλογος, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας, Πρώην βουλευτής

Αφήστε σχόλιο

ΧΟΡΗΓΟΙ

Επιστροφή στην κορυφή